Τι πρόβλημα έχετε ρε; Εσείς εκεί που γυρίζετε το “true detective”. Φτιάχνετε τον πρώτο κύκλο, καυλώνετε κάνετε όλο τον κόσμο να τρελαθεί με το στόρυ και την απίστευτη ερμηνεία του Μακόναχι και μετά το τέλος του πρώτου κύκλου αναθεωρείτε. Λέτε: “λοιπόν, τώρα που ανεβάσαμε τον πήχη τόσο ψηλά, ας τα γαμήσουμε όλα”. Αμαρτία ρε παιδιά…

Ο πρώτος κύκλος ήταν ίσως η καλύτερη τηλεοπτική σειρά της χρονιάς που μας πέρασε. Τα είχε όλα. Πλοκή, μουσικάρα, ερμηνείες, πηδήματα, ξύλο, ναρκωτικά, ξύδια. Μια εξαιρετική hardcore απεικόνιση της κατάστασης στα αστυνομικά τμήματα των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και έξω από αυτά. Νομίζω όλοι ξέραμε πως είναι πολύ δύσκολο για τη δεύτερη σεζόν να κρατηθεί στα ίδια επίπεδα με την πρώτη και είναι λογικό, αφού ο Μακόναχι και το παρεάκι του άγγιξαν την τελειότητα. 

Η σύγκριση αναπόφευκτη.

Μακόναχι VS Φάρελ. Θα την πω την αλήθεια μου. Ο Κόλιν Φάρελ είναι συγκλονιστικός στο ρόλο του. Αλλά σόρρι Κόλιν, ο Μάθιου Μακόναχι είναι από άλλο πλανήτη. Σίγουρα τον βοηθά πολύ ο χαρακτήρας που υποδύεται (αν και έχει αρκετά κοινά με αυτόν του Κόλιν Φάρελ) αλλά η προσωπική του πινελιά είναι αυτή που εξυψώνει τη σειρά στο σύνολό της.

Μουσική. Πρώτη σεζόν

 
Δεύτερη σεζόν
 
https://www.youtube.com/watch?v=JZi6yIDwnxw

Πολύ μεγάλο δίλημμα, ίσως το μεγαλύτερο της όλης σύγκρισης, αλλά ο Κοέν παίρνει την νίκη στα σημεία, γιατί μια νουάρ σειρά όπως αυτή, αξίζει μόνο Κοέν ή Τομ Γουέιτς. 
 
Γυναίκες. Η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς είναι ένας άγγελος. Στο True Detective, η Ρέιτσελ είναι ένας τσαμπουκαλεμένος άγγελος που δέρνει, βρίζει και σκοτώνει. Η απόλυτη γυναίκα για τα δικά μου γούστα. 

Η πρώτη σεζόν είχε μόνο εκείνο το ξέκωλο που πηδούσε ο συνεργάτης του Μακόναχι αλλά και τη σιτεμένη γυναίκα του (που απατούσε με το ξέκωλο). Τίποτα ιδιαίτερο.

Πλοκή. Στην πρωτή σεζόν γινόταν ένας μικρός χαμός από την αρχή. Συνεχόμενα flashback και διαρκής εξέλιξη της ιστορίας. Στη δεύτερη, τουλάχιστον στα 4 πρώτα επεισόδια που έχουμε δει μέχρι στιγμής, επικρατεί το απόλυτο τίποτα. Αργά τα ζώα μου αργά, και στα 4 τελευταία δευτερόλεπτα κάθα επεισοδίου, κινείται ένα μικρό φυλλαράκι που σου εξιτάρει το μυαλό ίσα για να έχεις έναν λόγο για να δεις το επόμενο επεισόδιο.

Η δεύτερη σεζόν είναι σχεδόν απογοητευτική. Αν δεν υπήρχαν κάποιες εκλάμψεις στην πλοκή και το ταλέντο του Κόλιν Φάρελ μάλλον θα πήγαινε άπατη. Ή για να το πούμε αλλιώς, αν δεν υπήρχε η πρώτη σεζόν που έφτιαξε το όνομα της σειράς, ίσως τη δεύτερη να μην τη μαθαίναμε ποτέ. 

 

Υ.Γ: Rachel McAdams I will be waiting for you. You can contact me at bovolos@provocateur.gr.