Παιδί από επαρχία, μια ανάσα από την θάλασσα, λογικό είναι να μεγαλώσω παράλληλα με την κουλτούρα της ρακέτας. Από το δημοτικό και μετά, ωστόσο, άρχισα να τις απεχθάνομαι. Ο λόγος απλός: στο συγκεκριμένο παιχνίδι δεν υπάρχει ποτέ νικητής. Όσο, όμως, το «κλαρινογαμπριλίκι» και το «καγκουριλίκι» αυξανόταν, τις αντιπάθησα για ακόμη περισσότερους λόγους. Λίγο τα μπαλάκια που χτυπούσαν κόσμο χωρίς να φταίει σε κάτι, λίγο οι κραυγές των φιλόδοξων Φέντερερ, οι ρακέτες έγιναν στο μυαλό μου το πιο αντιπαθητικό-αντιαισθητικό χόμπι του καλοκαιριού.
Μια σύντομη αναδρομή…
Περσινό καλοκαίρι. Μεσημεράκι και παίρνω το αυτοκίνητο να πάω για ένα χαλαρωτικό μπανάκι. Αράζω παραλία. Η μουσικούλα παίζει ήρεμα Bob Marley. Μέχρι που ήρθε ο «Xristos». Όχι, δεν τον γνώριζα προσωπικά, αλλά το τατού στο μπράτσο του με την καρδούλα και το τόξο (γραμμένο σε Greeklish), μας σύστησε. Μάζεψε έναν φίλο του και ήρθαν πάνω από το κεφάλι μου για να παίξουν ρακέτες. Το μπαλάκι βρέθηκε στην ξαπλώστρα μου πάνω από δέκα φορές. Όταν δεν προλάβαινε καμιά μπαλιά, πέταγε τη ρακέτα! Λες και η ρακέτα είχε κάτι το μαγικό και θα έσωζε από μόνη της το μπαλάκι… Εκτός αυτού, οι τύποι σχολίαζαν ότι γκομενάκι περνούσε εντάξει αυτό ίσως να ήταν το μόνο θετικό στην υπόθεση. Μετά από κάποιες ώρες, έφυγαν χαρούμενοι και εμείς με… τσουρέκια.
Όλοι μας έχουμε έναν «Xristos» στην παραλία που συχνάζουμε. Αλλά, μεταξύ μας, δεν είναι ανούσιο να «ποζεριάζεις» κρατώντας μια ρακέτα χωρίς να κερδίζει ποτέ κανείς; Δεν γίνεται, το ξαναλέω, ένα παιχνίδι να μην έχει κερδισμένο και ηττημένο. Θα μου πεις «και στο ποδόσφαιρο δεν έχουμε ισοπαλίες;». Ναι, αλλά εκεί, αγαπητέ μου αναγνώστη, οι παίκτες θα μπουν μέσα για να κερδίσουν. Δε θα παίξουν για την ισοπαλία.
Να θυμηθώ, όταν γίνω υπουργός Τουρισμού, να τοποθετήσω με κεφαλαία γράμματα ταμπέλες στις παραλίες: ΟΠΟΙΟΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΡΑΚΕΤΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΝΟΜΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ.
Ανακεφαλάιωση: Δεν είναι κακό να ρίξεις δυο τρεις μπαλιές (αν κατέχεις το άθλημα). Το να κυνηγάς, όμως, ένα μπαλάκι δεξιά και αριστερά, πάνω σε θαμώνες, κάτω από ξαπλώστρες, πάνω στο στήθος ηλικιωμένων γυναικών… Ε, αυτό σε κάνει να φαίνεσαι λίγο χαζούλης, δεν το καταλαβαίνεις;
Υπάρχει όμως και το… αντίδοτο. Ας πάρουμε για παράδειγμα την παρέα μου, η οποία ναι μεν «σκάει» θάλασσα με όλο τον εξοπλισμό, όμως κάπου στην άκρη υπάρχει ΠΑΝΤΑ κάποιος που αντιστέκεται στην εξουσία της ρακέτας. Ο τύπος εκείνος με τα ακουστικά στα αυτιά και το “Φως των Σπορ” στα χέρια που όταν χρειάζεται ρίχνει κάνα μπινελίκι στους κολλητούς του που κάνουν κατάχρηση της ρακέτας.
Αδελφέ, ίσως αυτός να είσαι εσύ. Ίσως μέχρι σήμερα να μην έχεις βγάλει τα συναισθήματα σου προς τα έξω. Να η ευκαιρία σου! Από τώρα θα μιλήσουμε όλοι εμείς που βασανιζόμαστε από αυτήν τη μάστιγα.
Είμαστε πολλοί!
Είμαστε ανεξάρτητοι!
Φανταζόμαστε ένα καλοκαίρι χωρίς το αξεσουάρ του διαβόλου!
Υ.Γ: Αφήστε που με τις ενδοπαραλιακές μας διαμάχες δίνουμε πατήματα και σε κάτι βουνίσιους τύπους σαν τον Μπόβολο.
