Αντέχεις μία εβδομάδα χωρίς κινητό;

Η συνηθισμένη ιεροτελεστία μετά από κάθε πρωινό ξύπνημα πάει κάπως έτσι: «Ανοίγει μάτι-Απλώνεται χέρι-Ανοίγει κινητό». Την περασμένη Πέμπτη, όμως, κάτι πήγε στραβά στο τρίτο βήμα των μηχανικών αυτών κινήσεων. Το κινητό είχε σηκώσει παντιέρα επανάστασης και δεν έλεγε να ανοίξει. Πατάω το home button με μανία, τίποτα. Το βάζω να φορτίσει, αντίδραση καμία. Το κοπανάω στον τοίχο, εκεί αυτό, ακλόνητο, κεφάλι αγύριστο.

Πήγα, λοιπόν, το κινητό στον τεχνικό. «Σε μία μέρα θα είναι έτοιμο», μου είπε ο μάστορας. Εκείνη τη στιγμή, άκουσα τη Θεά Ειρωνεία να γελάει αλλά δεν είχα καταλάβει το γιατί. Μία εβδομάδα μετά, κατάλαβα… Το κινητό μου παραμένει ακόμη εγκλωβισμένο στο service room (έχει πάθει μεγάλη ζημιά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…), οπότε εκ των πραγμάτων εδώ και μία εβδομάδα κάνω μια ιδιότυπη νηστεία από εφαρμογές, μηνύματα, αναπάντητες κι απαντημένες, ήχους κλήσεις και notifications.

Τι έχει προκύψει στο ενδιάμεσο; Έχουμε και λέμε: Ανακήρυξη δημοψηφίσματος, εμφυλιοπολεμικό κλίμα στα σόσιαλ, κραυγές στην TV και στην κανονική ζωή, ανωμαλίες στην οικονομική καθημερινότητα. Αν σε αυτά προστεθούν τα γενέθλια (μου), οι ανάγκες της δουλειάς και της επικοινωνίας (το αμόρε βρισκόταν εκτός Αθηνών 4 ημέρες όλο αυτό το διάστημα), τότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πως το διάστημα που επέλεξε το κινητό μου για να φλιπάρει, δεν ήταν και το πλέον πρόσφορο.

Πήρα, όμως, και τα μαθήματά μου:

1. Η τουαλέτα απέκτησε ξανά το νόημα που της αξίζει και ο χρόνος παραμονής σε αυτήν επέστρεψε σε μονοψήφιο αριθμό λεπτών.

2. Η αναμονή σε μετρό και προαστιακό γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρουσα όταν αντί να ποστάρεις φατσούλες στην οθόνη του κινητού, τις παρατηρείς στην αποβάθρα.

3. Οι κλήσεις από τη μητέρα μου (αχ αυτές οι κλήσεις ρε μάνα…), έγιναν πιο σπάνιες κι από… ζυμαρικά σε ράφι MEGAλου σούπερ μάρκετ την εβδομάδα που μας πέρασε.