Ο τελικός είναι πάντα τελικός και το φαγητό της ημέρας δεν είναι η πίτσα. Βασικά είναι και η πίτσα, αλλά σαν σωστό αρσενικό είσαι αναγκασμένος να φας και ότι άλλο βρεις μπροστά σου.
Απαγορεύεται να πεις την λέξη χόρτασα. Αν την πεις… η παρέα σε αναγκάζει να πλύνεις τα πιάτα, τραγουδώντας το Νυχτολούλουδο της Βανδή. Επιβάλλεται να υποστηρίζεις μια από τις δύο ομάδες, ώστε να υπάρχει λόγος ύπαρξης σου στην τελετή στους καναπέδες. Μην πεις την κλεισούρα, «ας κερδίσει το θέαμα». Πριν τη σέντρα διαλέγεται ομάδα με στόχο να υπάρχει ανταγωνισμός και το απαραίτητο μπινελίκι.
Φιόγκους, χλεχλέδες, που βουτάνε από την αρχή του αγώνα για φάουλ και πέναλτι τους αποδοκιμάζεις καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Τελικός είναι. Δεν είναι γιορτή. Ματώνουν οι φανέλες. Τι ζητάς πέναλτι ρε Νεϋμαράκο αγόρι μου; Θα υποστείς τις συνέπειες των «σακαφλιάδων» αμυντικών.
Τίμιο εκ μέρους σου να παρομοιάζεις μπαλιές παικτών κλάσεις Τσάβι και Πίρλο με αντίστοιχους δικούς μας. Αν την ώρα που περάσει μπαλιά ο Μέσσι πετάξεις την ατάκα: «Όταν τα έκανε ο Επαλέ αυτά στον Ηρακλή βούλιαζε η Θεσσαλονίκη» ή «Ποιος Μέσσι μωρέ; Αν έπαιζε στον Γαύρο αλλαγή του Νινιάδη θα τον είχαμε». Αυτές οι γραφικές ατάκες είναι μαγεία, παραδεχτείτε το.
Όταν κάποιος φίλος σου πάει για το απαραίτητο κατούρημα έπειτα από την κατανάλωση άπλετης μπύρας, εσύ είσαι αναγκασμένος να του πεις το τι ακριβώς έχασε. Άμα σηκωθείς και κάνεις αναπαράσταση, δεν είσαι φίλος, είσαι αδελφός.
Είσαι αναγκασμένος να τζογάρεις. Φυσικά και θα πας «κουβά», όπως θα πάνε και οι υπόλοιποι φίλοι σου. Αν πας ταμείο απ’ την άλλη, η παρέα σου πρέπει να σε σηκώσει στα χέρια, να παραγγείλει κρέπες για επιδόρπιο και να σε αναγκάσει να τις πληρώσεις.
Πρέπει να ξέρεις τις 11αδες, τους αναπληρωματικούς και μέχρι και το ποια γλένταγε ο Τέβεζ μια ημέρα πριν.
Στον ύμνο του Champions League λίγο ανατριχίλα δε βλάπτει.
Σαν παρέα η διοργάνωση σας επιβάλλει να «κράξετε» τα σπρέι των διαιτητών ή τον διαιτητή πίσω από το τέρμα. Νιώθω ευγνώμων που έχω ακούσει την ατάκα «Εμείς παίζαμε στα χώματα, ματώνανε τα γόνατα, παθαίναμε ρήξη χιαστού και ο διαιτητής μας έδινε και θέατρο».
Δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε κάποια τροπολογία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε να απαγορεύσουμε σε μια γυναίκα να δει μαζί μας το παιχνίδι. Ας πάει για ποτό.
Αν βλέπει μπάλα καλώς, υπάρχει λίγος χώρος και γι’ αυτήν στη γωνία του δωματίου. Αν πάλι είναι εντελώς άσχετη και ζητήσει να κάνει ζάπινγκ για να δει Σπύρο Παπαδόπουλο τότε… τσουρέκια!
