Το ΝΒΑ είναι μια εντυπωσιακή λίγκα.
Ακόμα κι αν είσαι (σαν και του λόγου μου) αιώνια πιστός στο “σκάκι” της Ευρώπης, ακόμα κι αν πιστεύεις ότι στην Αμερική το θέαμα συχνά καπελώνει την ουσία, ακόμα κι αν γελάς με τις “ελεύθερες ερμηνείες” των κανονισμών (τα “βήματα” πια σφυρίζονται στη λογική του χάντμπολ!), δεν μπορείς να μην το παραδεχτείς: το ΝΒΑ είναι μια εντυπωσιακή λίγκα.
Και είναι τέτοια, όχι επειδή έχει τους καλύτερους αθλητές, όχι επειδή έχει τις καλύτερες ομάδες αλλά κυρίως επειδή έχει φροντίσει να χτίσει ένα σύστημα βασισμένο στη δικαιοσύνη. Με τα draft και το περίφημο salary cap του, το ΝΒΑ δίνει την ευκαιρία σε κάθε ομάδα της λίγκας να χτίσει το μέλλον της. Στερεί από κάθε ομάδα της λίγκας την ευκαιρία να κάνει ο,τι η Ρεάλ ή η Φενέρμπαχτσε στα “δικά μας” μέρη: να διαλέξουν, να πληρώσουν, να μαζέψουν ο,τι καλύτερο κυκλοφορεί σε μια μονάχα ομάδα. Κι ωστόσο, παρά τη δικαιοσύνη που διέπει τη λίγκα, συχνά κάποια ομάδα τα καταφέρνει. Μαζεύει 2, 3, ίσως 5 απ’ τους καλύτερους. Η τελευταία που το κατάφερε…
…οι “τρομεροί” Golden State Warriors!
Δεν είναι ψέμα να πει κανείς πως φέτος, ίσως και πέρσι, οι “πολεμιστές” του Στιβ Κερ ξεκινούσαν τη χρονιά περίπου σαν τη Γιουγκοπλάστικα του ’89 – ’90 – ’91. Πριν καν αρχίσει η κανονική περίοδος, ξέραμε πως θα το πάρουν. Κι αν πέρσι, λίγο ο Ντ’ Αντόνι και το πλάνο του, λίγο το δίδυμο Χάρντεν – Πολ απείλησε να χαλάσει την πρόβλεψη, φέτος με την προσθήκη του Κάζινς, με all-star 5αδα και με πάγκο που θα ‘παιζε βασικός στις περισσότερες άλλες ομάδες, ο Κερ κοίταζε το 4ο δάχτυλο στο προπονητικό του χέρι περιμένοντας την παραγγελία του για ένα ακόμη δαχτυλίδι. Και χαμογελούσε όσο σκεφτόταν ένα απ’ τα πιο κλασικά ανέκδοτα του “μαγικού κόσμου”. Θες να γελάσεις κι εσύ; Μικρό είναι. Τρεις λέξεις όλο κι όλο. “Πρωτάθλημα στον Καναδά”.
Δεν είναι παράλογο που μ’ αυτό το αστειάκι γελούσε χρόνια τώρα το αμερικάνικο μπάσκετ. Οι Grizzlies του Βανκούβερ ήταν… αρκουδάκια. Οι Raptors απ’ την άλλη, αφού λέκιασαν τη μοβ – λευκή – κόκκινη φανέλα τους με τη ρετσινιά του “loser”, κι αφού δε μπόρεσαν να δουν χαΐρι με τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Βινς Κάρτερ, με το ΜακΓκρέιντι, με το Μπος, επιβεβαίωναν χρόνο με το χρόνο συνεχώς τη φυσική αλήθεια: οι δεινόσαυροι τρομάζουν, οι δεινόσαυροι είναι επικίνδυνοι, αλλά οι δεινόσαυροι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Φέτος ωστόσο, ένας κάποιος Λέοναρντ και το παθιασμένο παρεάκι του, αποφάσισαν να πάνε κόντρα στην προϊστορία και να γελάσουν τελευταίοι με το κλασικό ανέκδοτο του μπάσκετ. Το 2019, κύριοι, έχουμε…
…Πρωτάθλημα στον Καναδά!
Κι αυτό το πρωτάθλημα είναι σημαντικό, είναι σημαδιακό, έχει αξία που ξεπερνάει τη χώρα του σφενδάμου. Είναι ένα πρωτάθλημα που ανανεώνει την ελπίδα μας για περισσότερο παιχνίδι και λιγότερο σπορ. Για περισσότερους παίκτες και λιγότερες βεντέτες. Για περισσότερο μπάσκετ και λιγότερο σταριλίκι. Το Τορόντο δεν ήρθε μόνο απ’ τον Καναδά. Ήρθε κι απ’ την Ανατολή που… “χωρίς Λεμπρόν πρωτάθλημα δεν παίρνει”. Ήρθε απ’ την εύκολη πλευρά, ήρθε μετά κόπων και βασάνων, πέρασε με τεράστια ντέρμπι τη Φιλαδέλφια και είδε “το Γιάννη με τα μάτια του” πριν επιβεβαιώσει το πόσο καλύτερη ομάδα ήταν απ’ το “δικό μας” Μιλγουόκι. Όμως οι τελικοί είναι για μεγάλα παιδιά, κι η Ανατολή δεν έχει τέτοια.
Δεν έχει;
Ξέρω τι θα πεις. “Τραυματισμοί”. “Ατυχία”. Γνώμη μου, και να με συμπαθάς αλλά, η ομάδα που έχει την πολυτέλεια του Ιγκουοντάλα και του Λίβινγκστον στον πάγκο της, η ομάδα του μοναδικού big 5 στην ιστορία του ΝΒΑ, όχι αδερφέ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να πιπιλίζει τη δικαιολογία της ατυχίας. Η Ρεάλ δεν κρύφτηκε πέρσι πίσω απ’ αυτή. Η Φενέρ δεν κρύφτηκε φέτος πίσω απ’ αυτή. Ολόκληροι πρωταθλητές ΝΒΑ, πώς να μπορέσουν να κρυφτούν πίσω της; Στο τέλος-τέλος, ακόμη κι αν φταίει…
…δεν τους φταίει ΚΥΡΙΩΣ η ατυχία τους!
Δεν βρήκαν απέναντί τους οι Warriors τους Lakers του Κόμπι. Δεν βρήκαν απέναντι τους Bulls του Τζόρνταν, ούτε τους Celtics του Μπερντ, ούτε την παρέα του Μάτζικ και του Καρίμ. Αν θέλουν όντως να θεωρούνται μια απ’ τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών (που είναι!), οι Golden State δεν πρέπει να ψάξουνε δικαιολογίες. Τελικά δεν φταίει η τύχη που ο Κάζινς ξέχασε ξαφνικά στους τελικούς πώς να πασάρει. Δεν φταίει η τύχη που σε κανένα ματς δεν μπόρεσαν να περιορίσουν την εξαίρετη ώρες-ώρες επίθεση των Ράπτορς. Κι αν δίχως τους τραυματισμούς ίσως θα είχαμε διαφορετικό αποτέλεσμα, αυτό θα μείνει στο ίσως. Γιατί η ιστορία γράφει όσα γίνανε κι όχι όσα “θα μπορούσαν”.
Και τι έγινε; Έγινε πως ο πολεμιστής δεν σκότωσε τη σαύρα, γιατί η σαύρα ήτανε λερναία ύδρα κι έβγαλε μπόλικα κεφάλια (Γκασόλ, Σιάκαμ, Λάουρι, Ιμπάκα). Κι έγινε πως (ξανα)γνωρίσαμε έναν τύπο με ταλέντο και μέταλλο να γίνει ο επόμενος μεγάλος του ΝΒΑ. Αναγνωρίσαμε έναν g.o.a.t. που ποτέ δεν θα μπει στη συζήτηση της “κατσίκας” επειδή αντιμετωπίζει το μπάσκετ με την αγνή αθωότητα του πιτσιρίκου και την ξεφούσκωτη σοβαρότητα του επαγγελματία: δεν θέλει να γίνει ροκ σταρ, θέλει να παίζει το παιχνίδι του και να πηγαίνει σπίτι σαν κανινικός άνθρωπος. Να το πω πιο εύκολα; Δεν γνωρίσαμε έναν Τζόρνταν, έναν Κόμπι, έναν Λεμπρόν, γιατί γνωρίσαμε έναν Ντάνκαν!
Και δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου, που ξημερώνει η εποχή του Λέοναρντ. Η εποχή της σοβαρότητας. Η εποχή που το ΝΒΑ θα ‘ναι πάνω απ’ όλα… μπάκσετ!
Γύρνα στο Σαν Αντόνιο, Καγουάι. Γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα!
