Ποια Σάντερλαντ, θα μου πεις. Και ποιος ασχολείται με την πάρτη της, θα μου φωνάξεις. Βάλε να δεις το ντοκιμαντέρ “Sunderland Til I Die“, θα σου πω, κι αν δεν ταυτιστείς με τους οπαδούς/φίλαθλους της και γενικότερα μ’ όλη την “αρρώστια” της πόλης για την τοπική ομάδα, εμένα να μη με λένε Κώστα. Μα Νίκο σε λένε. Ε, καλά. Ήθελα καιρό να πω αυτό το άθλιο “αστείο” και επιτέλους το είπα. Αυτό. Προχωράμε.

Το εν λόγω ντοκιμαντέρ, που λες, το πέτυχα εντελώς ΤΥΧΑΙΑ, ένα ΤΥΧΑΙΟ Σάββατο στο Netflix, όπως έψαχνα να βρω κάνα αθλητικό ντοκιμαντέρ για να περάσει λίγο η ώρα μέχρι τον θάνατο και τη λύτρωση της ψυχής μου. Παρένθεση: Μάλλον με ‘χει επηρεάσει η μόνιμη πτώση της Σάντερλαντ και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Για να μην σου λέω παπάτζες λοιπόν. Μέχρι τότε, δεν είχα ιδέα τι έκανε η Σάντερλαντ τα τελευταία χρόνια στην Αγγλία. Δεν είχα μελετήσει ποτέ την ιστορία της, γι’ αυτό και δεν είχα μυρωδιά για το απόλυτο δέσιμο της γειτονιάς με την ομάδα. Και επιπλέον, δεν περίμενα να δω σαν μανιακός 8 επεισόδια σε διάστημα μιας ημέρας.

Έχουμε και λέμε. Στη σειρά μην περιμένεις να δεις ηθοποιούς. Πρωταγωνιστές είναι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, το τεχνικό επιτελείο και φυσικά οι Σαντερλιώτες και οι Σαντερλιώτισσες, που η πλειοψηφία τους είναι χαμηλόμισθοι που εργάζονται στα γύρω εργοστάσια. Κάθε Σαββατοκύριακο δίνουν ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ απ’ το υστέρημά τους, αφού τις μαύρες γάτες (παρατσούκλι της ομάδας) τις “πονάνε” όσο κανείς άλλος.

Το “Sunderland Til I Die” σου δείχνει πώς οι κάτοικοι του Σάντερλαντ είναι αγκιστρωμένοι με την ομάδα τους εδώ και 140 χρόνια (περίπου) και ότι με το ποδόσφαιρο ξεχνάνε για λίγο τη φτώχεια και την ανεργία που τους διαλύει καθημερινά. Βρήκαν διέξοδο και χαμόγελο μέσα απ’ τα “μεγάλα σαλόνια” της Πρέμιερ, είδανε τεράστιους θριάμβους εναντίων ακόμα πιο τεράστιων συλλόγων, όμως τι συνέβη όταν ήρθε η ολική πτώση; Όταν η μία αποτυχία έφερε την άλλη και όταν είχαν να δουν νίκη στην έδρα τους, το “Στάδιο του Φωτός” (τραγική ειρωνεία), πάνω από ένα χρόνο; Στήριξαν ακόμα περισσότερο την ομάδα της καρδούλας τους ή την παράτησαν και βρήκαν άλλη αγάπη;

Θα δεις… Θα δεις…

Να τα λέμε όπως έχουν τα πράγματα. Χωρίς φράγκα, όσο νοσταλγός του ρομαντικού ποδοσφαίρου και να ‘σαι, προκοπή δεν κάνεις φιλαράκο. Αυτό το δείχνει και η πορεία της ομάδας, βλέπεις… Με το που μειώθηκε ραγδαία το μπάτζετ της, εκείνη βυθίστηκε από την Πρέμιερ στην Τσάμπιονσιπ και από ‘κει στην Λιγκ 1 και η κατρακύλα σταματημό δεν έχει. Δεν σου κάνω σπόιλερ βρε, καθώς δεν είναι ταινία είπαμε! Είναι ντοκιμαντέρ! Όλα αυτά είναι γραμμένα στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου και μάλιστα όχι πριν από διακόσια χρόνια, αλλά πριν από μερικούς μήνες. 

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, λοιπόν, παίκτες και προπονητές έρχονται και φεύγουν. Άλλοι ματώνουν τη φανέλα κι άλλοι είναι απλά περαστικοί. Το ‘πε και ο Coleman καλύτερα, πρώην προπονητής της και μεγάλη φυσιογνωμία που θα λατρέψεις όταν δεις το ντοκιμαντέρ:

“Στην τελική, οι προπονητές και οι παίκτες φεύγουν. Εμείς περνάμε, έτσι; Μένουμε έξι μήνες, ένα ή δύο χρόνια, μα ο κόσμος που γεννιέται και μεγαλώνει στην περιοχή, μπορείτε να φανταστείτε ότι γι’ αυτούς είναι πολύ χειρότερο, γιατί θα είναι εδώ πολύ καιρό αφού φύγουμε.”

Κλείνοντας, καθ’ όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, θα ζήσεις από μέσα τις προπονήσεις, την περίοδο των μεταγραφών, τα σκαμπανεβάσματα, τα κουτσομπολιά, τις διαμάχες, την αγωνία των κατόχων διαρκείας και των υπερτίμιων υπαλλήλων της ομάδας, αλλά και όλη την αγωνία που ζουν οι 175.000 κατοίκοι του Σάντερλαντ και θα καταλάβεις ότι το “Σάντερλαντ μέχρι Θανάτου” δεν είναι μόνο ένας τίτλος, αλλά είναι μια σκληρή πραγματικότητα.

Άρρωστο. Στρώσου να το δεις.