Απ’ τους σταρ της γενιάς του ’92, ήταν ο πιο ήσυχος. Όταν ο Φέργκιουσον τον είδε πρώτη φορά, είπε: “Δεν έχει ελπίδα. Είναι κοντοπίθαρος!“. Όμως ο τύπος άρπαξε την ελπίδα που δεν είχε, έκανε τον κόουτς να στάζει μέλι για πάρτη του 20 χρόνια μετά, και έγινε ένας απ’ τους πιο πλήρεις μέσους στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ίσως ο καλύτερος της γενιάς του!
Τεχνίτης, δυνατός, γρήγορος, παθιασμένος και πανέξυπνος, ο Σκόουλς ήταν πάντα ένα πιτσιρίκι που έπαιζε για τη φανέλα του και ταυτόχρονα ο πιο σοβαρός επαγγελματίας. Να το κάνω λιανά; Ο Σκόουλς ήταν ο παίκτης που ΚΑΘΕ προπονητής ήθελε στην ομάδα του. Και τους λόγους θα τους βρεις εδώ παρακάτω, για να γουστάρεις εσύ που τον πρόλαβες (στη μεγάλη Γιουνάιτεντ των Fifa!) και να μάθεις εσύ που δεν τον πρόλαβες.
Υ.Γ. Το ’90 δεν είχε Μέσι και Ρονάλντο. Αλλά και το ποδόσφαιρο σήμερα, σίγουρα δεν έχει Σκόουλς!
Ήταν ο τύπος που έκανε ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Έτρεχε, μάρκαρε…
…και στα καπάκια μπορούσε να σου βγάλει ΑΥΤΗ τη σέντρα!
Πολύ λογικό βέβαια, από παίκτη με μια απ’ τις καλύτερες “σαραντάρες” μπαλιές στην ιστορία της μπάλας.
Κι από γκολ; Καταρχάς έχει βάλει το καλύτερο “χέρι του Θεού” μετά τον Θεό!
Kι ύστερα στα “κόλλαγε” φαλτσαριστά…
Τα τακουνάκια τα ‘χε “ψωμοτύρι”…
Κι άμα του άφηνες χώρο έξω απ’ την περιοχή (ΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΑΝ ΗΤΑΝ)… ας πρόσεχες!
Πολ Σκόουλς, μας πόνεσες…
Πολ Σκόουλς, μας σκότωσες…
Αλλά σ΄ αγαπάμε ρε διάβολε! Πάνω απ’ όλα γιατί είσαι τόσο τρομερή τυπάρα!!
