Εθνική Ελλάδος... Γειά σου!

Μια Ελλάδα γεμάτη αστέρια έμπαινε στην προετοιμασία για το Ευρωμπάσκετ σίγουρη πως πλησιάζει η ώρα για το μετάλλιο. Μια Ελλάδα γεμάτη αμφιβολίες έμπαινε στο ‘Ακρόπολις’ χωρίς τον Γιάννη της. Μια Ελλάδα χωρίς πλάνο έβγαινε απ’ το ‘Ακρόπολις’ με τ’ αυτιά της γεμάτα κολακείες και παρωπίδες στα μάτια. Μια Ελλάδα γεμάτη “πουθενάδες” πέρασε 4η από έναν όμιλο στον οποίο στόχευε πρωτιά! Μια Ελλάδα γεμάτη ψυχή πάτησε κάτω τη Λιθουανία. Τελικά μια Ελλάδα 6 παικτών δεν μπόρεσε να κερδίσει τη Ρωσία. Ποια Ελλάδα εμφανίστηκε τελικά στο Ευρωμπάσκετ; Αν θες απάντηση, έλα να την ψάξουμε μαζί πίσω απ’ τα γράμματα μιας σύγχρονης μπασκετικής μπαρούφας, κι ενός παμπάλαιου μπασκετικού κλισέ. Συγκεκριμένα:

Μπαρούφα: “Στο μπάσκετ παίζουν οι παίκτες και η εθνική παίκτες έχει!”

Όλοι ξέρετε τίνος είναι η ατάκα (κι αν δεν ξέρετε πατήστε εδώ να μάθετε). Κακά τα ψέματα, το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Όταν η ομοσπονδία σου αντιμετωπίζει τον προπονητή ως “πολυτέλεια”, πρώτον: η ομοσπονδία σου δεν έχει ιδέα πώς παίζεται το ίδιο της το παιχνίδι, και δεύτερον: η πορεία σου έχει ήδη μπει σε ράγες που οδηγούν στο πουθενά. (Παρεμπιπτόντως, ας το πούμε κι αυτό: και οι ομοσπονδίες πια, παίκτες έχουν! Ε;).

Ωστόσο, αν η ομοσπονδία είχε το “κιμπαριλίκι” να χαρίσει αυτή την πολυτέλεια στην εθνική, όλα ίσως και να ‘ταν διαφορετικά. Ούτε ένας, ούτε δύο. Έξι έμπειροι προπονητές υπήρχαν, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο διαθέσιμοι για ν’ αναλάβουν το τιμόνι της γαλανόλευκης. Ο Δημήτρης Ιτούδης δέχτηκε τη “σύσταση” της ΤΣΣΚΑ να αρνηθεί ευγενικά τη θέση (φαντάζομαι πως για τους ίδιους περίπου λόγους δεν θα ‘ταν ρεαλιστικός στόχος κι ο Γιάννης Σφαιρόπουλος). Ωστόσο τα ονόματα παραμένουν βαριά και μπόλικα: Μπαρτζώκας, Μαρκόπουλος, Γιαννάκης, Πεδουλάκης, Αγγέλου, γιατί όχι κι ο Δημήτρης Πρίφτης. Τελικά η μπίλια έκατσε στο Μίσσα, κι αυτό δεν θα ‘ταν πρόβλημα, αν δεν είχε προηγηθεί η περίφημη δήλωση. Δυστυχώς όμως ο μπασκετάνθρωπος μεν, αλλά χωρίς παρουσία σε μεγάλα τουρνουά ανδρών, Κώστας Μίσσας, έδειχνε να κουμπώνει τέλεια πάνω στην εξ ομοσπονδίας ατάκα και τη φιλοσοφία που έδειχνε να κρύβει πίσω της.

Έχει όμως;

Και κάπου εκεί, η ομοσπονδία με τύχη Γκαστόνε είδε το τυχερό πέταλο να πέφτει στο κεφάλι της. Και ήταν πέταλο από… ελάφι! Οι Μπακς δεν άφησαν τον Αντετοκούνμπο να παίξει στο Ευρωμπάσκετ, κι η εθνική (που “έχει παίκτες”) είδε το πουλέν της να πηγαίνει περίπατο προς Μιλγουόκι. Προς Θεού, μη νομίζεις πως κατηγορώ το Γιάννη. Ούτε επιλογή είχε, ούτε μπορούσε πραγματικά ν’ αντιδράσει. Κατηγορώ όμως όσους τον χρησιμοποίησαν σαν άλλοθι για τις κακές επιλογές τους. Κι άλλες ομάδες έχασαν (ή “έχασαν”) παιχταράδες. Οι Ισπανοί το Γιούλ και το Μίροτιτς, οι Ιταλοί το Γκαλινάρι, οι Σέρβοι τον Τεόντοσιτς, το Μπιέλιτσα, τον Κάλινιτς…

Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν. Το ελληνικό ρόστερ ήταν αξιοπρεπέστατο, τουλάχιστον σε σχέση και με τα υπόλοιπα που εμφανίστηκαν στο Ευρωμπάσκετ. Οπότε; Προς τι ο όλεθρος του ομίλου; Προς τι ο αποκλεισμός απ’ τη Ρωσία; Ε, είναι που όπως όλοι ξέρουν (εκτός απ’ την ελληνική ομοσπονδία), το ρόστερ μόνο του δεν φτάνει. Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.

Κλισέ: Στις νίκες κερδίζουν οι παίκτες, στις ήττες χάνει ο προπονητής!

Η ομάδα εμφανίστηκε φτερό στον άνεμο. Οι Γάλλοι τη σκόρπισαν. Οι Σλοβένοι την κέρδισαν. Οι Ισλανδοί δεν την ένιωσαν ποτέ. Τελικά η Ελλάδα πέρασε απ’ τον “τελικό” με την Πολωνία, κι αυτό συνοδεύτηκε από έξαλλους πανηγυρισμούς (!). Κι όταν άρχισαν τα ζόρια των νοκ-άουτ, το κόλπο ήταν ποιο; Να ρίξουμε το ροτέισον στους 6 παίκτες. Τη μία έπιασε. Την άλλη όχι. Γίνεται να πάρεις ευρωμπάσκετ με 6 παίκτες; Γίνεται το 1987, το 2017 το πράγμα είναι δύσκολο. Η πιο σημαντική ερώτηση εδώ, ωστόσο, είναι: έχει όντως η εθνική μονάχα 6 παίκτες;

Γίνεται να πηγαίνει ο Ολυμπιακός στους τελικούς της Ευρωλίγκας με βασικό πλέι-μέικερ το Μάντζαρη, κι ο ίδιος παίκτης να μην αξίζει 5 αγωνιστικά λεπτά στην εθνική;
Είναι δυνατόν ο Παπανικολάου να ‘ναι “air” κι ο Παπαπέτρου “air ball”, ενόσο όλη τη χρόνια ήταν οι δυο τους “μία ή άλλη”;
Είναι δυνατόν ο Παναθηναϊκός να παίρνει το πρωτάθλημα με τον Παπά να μασάει σίδερα, κι ο Νίκος στο Ευρωμπάσκετ να γίνεται… ρολίστας;

Όχι, κόουτς, δεν είναι…

Φταίει όμως ο Μίσσας (που προς τιμήν του ανέλαβε την ευθύνη και παραιτήθηκε); Προφανώς όχι. Ούτε για τη μουρμούρα στ’ αποδυτήρια, ούτε για την αδυναμία να χειριστεί τα παιχνίδια, ούτε για την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τη μισή ομάδα. Ο Μίσσας είδε τις απαιτήσεις και τις πάλεψε όπως ήξερε. Ποτέ δεν μπορείς να ζητάς ευθύνες από έναν συμπαθή πλην άπειρο προπονητή που δεν έγινε μέσα σε δέκα μέρες… Ίβκοβιτς! Έστω κι αν, χάρη σ’ αυτό το γεγονός, κάποιοι έβλεπαν στο τουρνουά τον Καλάθη και σκεφτόντουσαν: “παρ’ το μόνος σου ρε Θοδωρή!”