Θυμάμαι από τα πρώτα πανηγύρια που κάναμε στο σπίτι ήταν το ’04, όταν ξεχυθήκαμε στην πλατεία του χωριού με κασκόλ και κόρνες στο αμάξι. Ένα χρόνο μετά, η ίδια ευρωπαϊκή κούπα αλλά σ’ άλλο άθλημα τώρα, πέρασε λίγο στο ντούκου στο σπιτικό μου (αν εξαιρέσεις το “Βάλτο αγόρι μου”), καθώς τα πανηγύρια από το τρόπαιο της Παπαρίζου δεν είχαν ξεθυμάνει ακόμα.
Ανόητη σύγκριση; Καθόλου, για έναν πιτσιρικά που έζησε αυτές τις καταστάσεις στα δέκα του χρόνια!
Συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι ότι το ποδόσφαιρο είναι καθιερωμένο στις συνειδήσεις μας ως το εθνικό μας σπορ.
Aφού τα εισιτήρια της Superleague καταγράφουν μέχρι και σήμερα αύξηση 11,2% κι ας είναι ο πυρήνας του διεφθαρμένος. Βασικά μόνο τις κυριακάτικες αθλητικές εκπομπές να δεις, αμέσως καταλαβαίνεις ποιο άθλημα κεντρίζει το ενδιαφέρον των Ελλήνων. 4 ώρες ποδόσφαιρο. 5 λεπτά μπάσκετ.
Ωστόσο, τώρα πρέπει να σε ΨΗΣΩ ότι στο ένα ορίζουμε τη φάση σε όλη την Ευρώπη, ενώ στο άλλο γκουγκλάρουν για να μας βρουν και μας κάνουν πλάκα άγνωστες ομάδες.
Ε, αυτό λέω να κάνω. Θα σε ψήσω ότι το μπάσκετ είναι τελικά το εθνικό μας σπορ, χωρίς να αναφερθώ στο ποδόσφαιρο. Τη λέξη ποδόσφαιρο δεν θα την ξαναδείς!
1. Οι έλληνες μπασκεμπολίστες έχουν KOYΛΤΟΥΡΑ και είναι ΠΡΟΤΥΠΑ
Παρατηρώντας συνεντεύξη Τύπου και δηλώσεις παικτών, καταλαβαίνεις τι φιλοσοφία παίζει από πίσω και το πως ωριμάζει νοητικά ένας αθλητής μέσα απ’ τις ακαδημίες.
- Σπάνια έχει εξωγηπεδικά μπλεξίματα
- Δεν δημιουργεί καυγάδες
- Ακούει πιστά τον προπονητή του
- Σχεδόν ποτέ δεν δείχνει τα εκατομμύριά του στη φόρα (ακόμα κι αν βγάζει δέκα φορές περισσότερα από έναν ποδοσφαιριστή)
- Δεν δίνει δεκάρα για τη σόουμπιζ
Παρένθεση: Μέχρι και ο -αγαπημένος μου- Πρίντεζης που είναι κάγκουρας με τα αυτοκίνητα και χτυπάει μπουζούκια, ξέρεις που πέρασε το καλοκαίρι του; Στη Σύρο, διοργανώνοντας ένα από τα μεγαλύτερα φιλανθρωπικά τουρνουά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Πόσο γαμάτο είναι ένα παιδί να μεγαλώνει ακούγοντας τα είδωλά του να σέβονται, όχι μόνο την ομάδα τους, αλλά και την αντίπαλη;
Πόσο γαμάτο είναι που τα είδωλά τους, αντί να απαντάνε σε δηλώσεις δημ/φων όχι με κλισέ ατάκες του τύπου: “πήραμε δύσκολη νίκη”, “κρατάμε χαμηλά το κεφάλι και συνεχίζουμε” κι άλλα τέτοια, δίνουν απαντήσεις με ευφυΐα και χιούμορ;
Και παράλληλα πόσο γαμάτο είναι που βλέπουν την κόντρα αιωνίων να γίνεται με αγάπη;
Ο Σπανούλης στάζει μέλι για τον Διαμαντίδη
Το ίδιο κάνει και ο Διαμαντίδης για τον φίλο του Βασίλη
2. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ απαρτίζεται κατά 75% από έλληνες Προπονητές
Ιτούδης, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος, Πεδουλάκης και Κατσικάρης είναι κάποια από τα ονόματα που μου έρχονται γρήγορα στο μυαλό. Έχουμε και λέμε τι παίχτηκε την τελευταία τριετία και μόνο:
- Πέρυσι στο Final Four ο Ιτούδης το σήκωσε, ο “13 χρόνια στην Ελλάδα” και δάσκαλός του Ομπράντοβιτς βγήκε 2ος, ενώ ο Μπαρτζώκας βγήκε 4ος
- To ’14 ο Σφαιρόπουλος έφτασε μέχρι τελικό
- Μια χρονιά πριν ο Μπαρτζώκας είχε σηκώσει την κούπα ρίχνοντας 100αρα στη Ρεαλ
Θες κι άλλα για να το εμπεδώσεις ότι μαζί με τις ελιές και το κρασί παράγουμε και καλούς Έλληνες προπονητές;
3. Οι Έλληνες προπονητές έχουν ΤΣΑΓΑΝΟ
Πρόσφατα έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ του Stoiximan για τη ζωή του Διαμαντίδη (τσεκ εδώ) και ο πρώτος -αφανής- του κόουτς έλεγε, ότι “για να στρώσει” τον κρατούσε στον πάγκο κι ας μην είχε κάποιον καλύτερο του Μήτσου στο παρκέ. Και ξέρεις γιατί;
Επειδή οι κόουτς ξέρουν να βάζουν σε καλούπι τους παίκτες και να τους προσαρμόζουν. Ακόμα κι αν χρειαστεί να τους προσβάλλουν μερικές φορές.
Όπως τα καντήλια Μπαρτζώκα στον Μαυροειδή
Διότι κι εκείνοι όταν είχαν περάσει από παίκτες είχαν μάθει πάνω στην ίδια φιλοσοφία. Να υπακούν στους κανόνες και να ακούνε χωρίς φυσικά να βγάζουν “κιχ” τα κατσαδιάσματα και τα μπινελίκια των προπονητών τους.
4. Οι δυο αιώνιοι είναι ΓΛΕΝΤΖΕΔΕΣ
Το πρώτο πράγμα που θα πεις είναι “Μα στην Ευρωλίγκα γεμίζουν όλα τα καθίσματα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανταγωνισμός εκτός των τελικών. Τι να πάω να δω“. Με την ίδια λογική, μην πας και στο ποδόσφαιρο (ωχ σόρι, είπα μια κακιά λέξη που δεν έπρεπε). Γιατί δηλαδή, δεν ξέρεις ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα; Ή έστω, δεν ξέρεις ποιες τρεις ομάδες θα πρωταγωνιστήσουν;
Δεν είναι λίγο περίεργο τώρα, που στο χορτάρι για παράδειγμα ο Ολυμπιακός βάζει 15.000 κόσμο και βάλε για πλάκα σε κάθε παιχνίδι και στο μπάσκετ με τα βίας βάζεις 1.000 άτομα μαζί με τις προσκλήσεις και τους παίκτες;
Και μιλάμε ουσιαστικά για δύο ομάδες που ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν κατακτήσει 9 ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ. Αν συνυπολογίσουμε και τις τρομερές πορείες της ΑΕΚ επί εποχής Αμερικάνου, του ΑΡΗ του Γκάλη και του Γιαννάκη και του ΠΑΟΚ του Πρέλεβιτς, τότε γάμησέ τα και άφησέ τα που λένε και στο χωριό μου…
5. Ο τοπικισμός δεν ΜΑΣΑΕΙ
Πιο τρανό πάραδειγμα δεν έχω να σου δώσω από την ομάδα μου την Κύμη, την οποία και έβλεπα μανιωδώς στα τοπικά και φέτος παίζει στην BasketLeague.
Όταν παίζει η ομάδα του τόπου μας, λοιπόν, δεν υπάρχουν τα “είμαι Ολυμπιακός, είμαι ΠΑΟ, είμαι ΑΕΚ” και ούτω καθ’ εξής.
Γεμίζουμε το γήπεδο δυο ώρες πριν το παιχνίδι. Ο κόσμος πλέον αντιλαμβάνεται συστήματα, τη ψυχολογία παικτών και ότι το ρημάδι το πικ εν ρολ δεν είναι κινέζικο φαγητό. Το μπάσκετ είναι το τοπικό μας σπορ και πρέπει να τους κερδίζουμε όλους. Ακόμα κι αν με την αντίπαλη ομάδα έχουμε κλάψει κάμποσες φορές για πάρτη της!
Και ναι διάολε, παίζουμε και μπάσκετ επιπέδου, όχι μαλακίες. Πλέον κοντράρουμε στα ίσια τις μεγάλες ομάδες. Μέχρι το α’ ημίχρονο φυσικά, πριν μπουν μέσα οι Μπουρούσηδες και οι Λοτζέσκηδες και μας αλλάξουν τον αδόξαστο.
Κι επειδή τυχαίνει να γνωριζόμαστε κιόλας, τα παιδιά της διοίκησης μεγάλωσαν με αυτά τα πρότυπα και γι’ αυτό κι έκαναν το άθλημα τοπικό μας σπορ. Μπαίνουν στο ΟΑΚΑ και ανατριχιάζουν. Κοιτάνε ψηλα στο Αλεξάνδρειο και τους πιάνει ρίγος. Και κάτι τέτοιο κάνουν και τα παιδιά από τα Τρίκαλα, την Λευκάδα, το Ρέθυμνο και πάει λέγοντας…
Γνώμη μου.
