Ήθελα πάντα να γράψω ένα κείμενο που να αρχίζει με την φράση: “έχω παίξει μπάλα εγώ και ξέρω“. Δυστυχώς δεν θα το κάνω αυτή τη φορά, αλλά να ξέρεις ότι το εννοώ μέσα από την καρδιά μου. Δεν φαντάζεσαι πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεις το ποδόσφαιρο αν έχεις αγωνιστεί ακόμα και στο τοπικό πρωτάθλημα. Γιατί απλά, μπορείς να αντιληφθείς (έστω και σε μικρό βαθμό) τι μπορεί να σκέφτεται αυτός ο τύπος που κλωτσάει την μπάλα.

Γενικά οι Έλληνες δεν ξέρουν από μπάλα. Και αυτό μπορείς να το καταλάβεις πολύ εύκολα από τα κατά καιρούς κραξίματα που έχουν ρίξει σε παίκτες ή και προπονητές. Αυτή τη φορά θα ασχοληθούμε με τους πρώτους. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε γνωρίσει και πολλούς προπονητές στη χώρα μας που να έχουν καταφέρει να βγάλουν δεύτερη χρονιά στον ίδιο πάγκο.

Αυτοί είναι οι 5 πιο άδικα μπινελικωμένοι ποδοσφαιριστές της τελευταίας δεκαετίας… 

1. Φάνης Γκέκας

Τι να πρωτοπείς για αυτόν τον παίκτη; Όταν υπογράφει στον Παναθηναϊκό όλοι μιλούν για την επιθετική του δεινότητα, ενώ υπάρχουν και μερικοί που γκρινιάζουν γιατί ο Γκέκας δεν είναι και ο πιο τεχνίτης σέντερ φορ. Την πρώτη σεζόν κάνει πάρτυ και βγαίνει πρώτος σκόρερ. Τα πράγματα όμως χειροτερεύουν στην αρχή της επόμενης σεζόν, αφού ο νυν παίκτης της Σιόν δεν κάνει καλό ξεκίνημα και οι οπαδοί τον αποδοκιμάζουν. Τελειώνει την σεζόν με 15 γκολ (πρώτος σκόρερ της ομάδας του) αλλά το γυαλί έχει ραγίσει. Αρνείται να πάει στον ΠΑΟΚ ως αντάλλαγμα για την μεταγραφή του Σαλπιγγίδη και φεύγει δανεικός στην Μπόχουμ όπου στην πρώτη του χρονιά, θα πάρει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του Γερμανικού πρωταθλήματος με 20 γκολ. Το λες και εκδίκηση… Λίγα χρόνια αργότερα, θα γίνει τραγούδι από φίλους της Ακχισάρσπορ, ενώ θα αφήσει το στίγμα του (και τα γκολ του) σε Τουρκία, Γερμανία, Αγγλία, Ισπανία και Ελβετία.

2. Άγγελος Χαριστέας

Δεν ήξερε μπάλα. Δεν ήταν σκόρερ. Ήταν όμως ο πιο χρήσιμος παίκτης της ομάδας που διέλυσε κάθε ποδοσφαιρική λογική στο Euro 2004 και μας έβγαλε στους δρόμους. Αν το καλοσκεφτούμε, ο Χαριστέας ήταν ένας αμυντικογενής επιθετικός. Εκπληκτική ικανότητα με το κεφάλι (το διαπίστωσαν για τα καλά Γάλλοι και Πορτογάλοι), εξαιρετικός στα αμυντικά του καθήκοντα, αλλά μέχρι εκεί. Είναι ο παίκτης που έχει δημιουργήσει τα πιο ακραία συναισθήματα στους Έλληνες ποδοσφαιρόφιλους. Όλοι τον έχουμε κράξει και όλοι έχουμε πανηγυρίσει κάποιο από τα τρελά του γκολ. Είναι όμως ένας από εκείνους τους στρατιώτες που κάθε προπονητής θέλει στην ομάδα του. Όπως τον ήθελαν Βέρντερ, Λεβερκούζεν, Σάλκε, Άγιαξ, Φέγενορντ και μερικές ακόμη.

3. Δημήτρης Σαλπιγγίδης

Για τον Σάλπι τα έχουμε πει και παλιότερα. Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δεν του συγχώρησαν ποτέ το γεγονός ότι άφησε την ομάδα τους για να πάει στην Αθήνα και στον Παναθηναϊκο. Ακόμη και όταν γύρισε στον δικέφαλο δεν ήταν ο Σαλπιγγίδης. Ήταν ο “14”, ο “28/2” ή “ο κοντός μπροστά”. Έσκυβε πάντα το κεφάλι, έδινε την ψυχή του σε κάθε αγώνα και τελείωνε τις χρονιές συνήθως από την θέση του πρώτου σκόρερ. Ο “άμπαλος” Σάλπι, έβαλε 161 γκολ στις επαγγελματικές κατηγορίες και άλλα 15 με τις εθνικές ομάδες. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που σκόραρε σε μουντιάλ. Και επίσης είναι ένας από πιο τίμιους ποδοσφαιριστές που είδαμε ποτέ. 

4. Ideye Brown 

Ήταν η 31η Αυγούστου όταν ανακοινώθηκε το όνομα του Ideye Brown για τον Ολυμπιακό. Οι περισσότεροι δεν τον γνώριζαν. Κάποιοι λίγοι κολλημένοι με το Αγγλικό ποδόσφαιρο, θυμήθηκαν ότι είναι εκείνο το νταμάρι της West Brom. Να εξηγούμαστε… Παίκτης που αγωνίζεται στην Premier League (και μάλιστα βασικός), στην Ελλάδα κάνει πλάκα. Μία μερά μετά τον αποκλεισμό από την Άντερλεχτ και όλη η χώρα βρίζει τον Ideye ως άμπαλο και κακό παίκτη. Φυσικά λίγοι μπορούν να αντιληφθούν ότι ο άνθρωπος ήρθε σε μια ομάδα που θα στηνόταν αμυντικά στο Champions League και χρειαζόταν έναν σέντερ φορ για να παίζει ξύλο και να ανοίγει διαδρόμους. Αυτό το έκανε πολύ καλά ο Νιγηριανός. Όταν όμως η ομάδα του πρέπει να επιτεθεί, δυστυχώς δεν μπορεί να βοηθήσει. Φυσικά, το γεγονός ότι ο Φορτούνης είναι πρώτος σκόρερ είναι και δικό του κατόρθωμα.

5. Λουκάς Βύντρα

Αυτός έχει ακούσει τα μπινελίκια που έχουν ακούσει όλοι οι άλλοι μαζί. Μετά από ένα μεταγραφικό σίριαλ υπέγραψε στο Παναθηναϊκό όπου και δεν άργησε να καθιερωθεί. Η κακή του τεχνική κατάρτιση σε συνδυασμό με την άρρωστη ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στην ομάδα του εκείνη την εποχή, τον έβαλαν στο επίκεντρο της γκρίνιας. Έπαιζε σε όλες τις θέσεις της άμυνας, έπαιζε καλά αλλά οι οπαδοί συνέχισαν να τον κράζουν σε κάθε ευκαιρία. Όταν έφυγε από τον Παναθηναϊκό, ουσιαστικά του χρεώθηκαν οι καλές σχέσεις με την προηγούμενη διοίκηση, ενώ λίγο έλειψε να φορέσει την φανέλα του Ολυμπιακού. Πήγε τελικά στη Λεβάντε, σκόραρε εναντίον της Μπαρτσελόνα (!) και πλέον βγάζει το ψωμί του στο Ισραήλ. Ο Παναθηναϊκός από τότε έχει να δει κανονικό δεξιό μπακ.

 

Συμφωνίες, διαφωνίες και αντιπαραθέσεις θα γίνονται δεκτές στα σχόλια σε ώρες καταστημάτων.