Κάθε πόλη έχει την ομάδα της, κάθε ομάδα έχει τους φανατικούς της και οι φανατικοί κάθε ομάδας έχουν τα δικά τους συνθήματα. Και τι συνθήματα!
Χασίσι, ντου, [email protected], [email protected]
Αν πάρεις αυτές τις τέσσερις λέξεις, τις ανακατέψεις μεταξύ τους και προσθέσεις κάνα άρθρο και κανά επίθετο, θα έχεις στο πιάτο σου ολόκληρη την συνθηματολογία των ελληνικών γηπέδων. Την τραγουδούν τα παιδιά της Κυριακής. Τα παιδιά της Θύρας 7, της 13 και της 4. Αυτά της Ορίτζιναλ, οι Πάνθηρες, οι Fentagin, οι Snakes…Και άλλοι πολλοί.
Ανοίξαμε εδώ στο Provocateur τα ηχεία των PC και ακούσαμε συνθήματα. Πολλά συνθήματα. Και προσπαθήσαμε να ακούσουμε πίσω από αυτό που έφτανε στα αυτιά μας, πίσω από τις φαινομενικές βωμολοχίες, πίσω από τα βιτρινάτα βρωμόλογα. Και το καταφέραμε.
Γιατί, φίλε μου οπαδέ, εμείς εδώ έχουμε περάσει από τα τσιμέντα των πετάλων και ξέρουμε. Ξέρουμε πως τα στιχάκια που βγάζεις αραγμένος στη γαλαρία του πούλμαν, χαμένος μέσα σε καπνούς και φωνές, εμπεριέχουν ένα βαθύτερο νόημα, μια φιλοσοφημένη αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Γιατί, στην τελική, το σύνθημα που φτάνει στα αυτιά σου “αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις“…
Οπαδοί ποιήτες, γλωσσολόγοι και γευσιγνώστες
Ας ξεκινήσουμε με τους οπαδούς του Ολυμπιακού, οι οποίοι έχουν συγγράψει εδώ και κάμποσα χρόνια ένα δημοφιλέστατο παιδικό μυθιστόρημα: «Όποιος είναι βάζελος, είναι και [email protected]@ς γιος, γεννήθηκε μέσ’ στη Φυλής σε οίκο ανοχής. Τα βράδια όταν κοιμότανε, η μάνα του [email protected], με ένα γαύρο [email protected]@, από τον Πειραιά. Από παιδί πολύ μικρός, ήταν και λίγο κουνηστός και είχε ένα πρότυπο τον Ηλιόπουλο…», αναφέρει στον πρόλογο και συνεχίζει στο πρώτο κεφάλαιο με τις περιπέτειες του μικρού Γιαννάκη: «Ηλιόπουλε μπινέ, στο πούλμαν σε [email protected]@νε, σου κάνανε το κ$λο να, Γιαννάκη [email protected]@».
Ένα άλλο γνωστό σύνθημα των φίλων του ΠΑΟ είναι το εξής: «Και τρέχατε και τρέχατε μα δεν σας προλαβαίναμε, Πετράλωνα και Δυτικά μου θέλατε και σκηνικά, κ%λόγαυροι είστε μ0%νιά, που είναι τώρα τα παπιά;». Πρόκειται για ξεκάθαρη αναφορά στις ενδοαστικές εξερευνήσεις των φίλων των δύο ομάδων, οι οποίοι σαφώς διψούν για να γνωρίσουν νέες γωνιές της Αθήνας. Η αναφορά στα «παπιά» καθόλου δεν έχει να κάνει με τα γνωστά δίτροχα, αλλά με τα αγαπητά ξαδέλφια του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Αναρωτιούνται οι φίλοι του ΠΑΟ “που είναι τα παπιά;” γιατί προφανώς ενδιαφέρονται να μάθουν προς τα πού πέφτει το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Και δεν βρίσκεται, εδώ και χρόνια ένας χριστιανός να τους φωνάξει από το απέναντι πέταλο: “Στα Σπάτα! Στα Σπάτα!“
Ύμνος προς την βοτανολογία και το χριστιανισμό. Αποθέωση της λογοτεχνίας μέσα από την εξύψωση της παρομοίωσης. Αυτό είναι το σύνθημα που ακολουθεί -κι αυτό από τους οπαδούς του ΠΑΟ: «Είναι ένα χόρτο μαγικό, δώστε μου λίγο για να πιω, τον ΠΑΟ μου να ονειρευτώ και να φωνάξω στον Θεό. Πανάθα μου σε αγαπώ, σαν ηρωίνη,σαν σκληρό ναρκωτικό, σαν το χασίς, σαν LSD, για σένα ΠΑΟ μαστουρώνει όλη η Γη».
Έντονο ενδιαφέρον δείχνουν και προς ζητήματα διεθνών σχέσεων με μια εξειδίκευση προς τα θέματα τρομοκρατίας: «Ρε Μπιν Λάντεν τι να κάνω, που δεν ξέρω να οδηγώ αεροπλάνο, στον Περαία να το ρίξω, τα χανούμια πως [email protected] να του δείξω».
Αφιέρωμα στα συνθήματα των ελλήνων οπαδών χωρίς αναφορά στους οπαδούς του ΠΑΟΚ, δεν νοείται. Οι φίλοι μας από τη Μακεδονία, προτιμούν στιχάκια σε ιαμβικό 15σύλλαβο ενώ τρία είναι τα αγαπημένα τους τσιτάτα. Αφενός μεν οι πολεμικές τέχνες: «Παμπλίτο, Παμπλίτο, Παμπλίτο, κάνε ένα τάκλιν στο λαρύγγι του Χαβίτο, σπάσε τα δόντια του πο%στη Σαλπιγγίδη, για τα λεφτά την έκανε το αρχ1δ1. Κι αμα πουλήσουν τρέλα τα [email protected]@ κάνε ένα ντου στου γαύρου τα [email protected]». Αφετέρου δε η γευσιγνωσία και η γλωσσολογία: «Δεν ξέρετε σουβλάκι να ζητάτε, δεν ξέρετε μπουγάτσα τι θα πει. Σε λέω και με λέω να μιλάτε και της μαμάς σας το μ0υν%» (αυτό το τελευταίο δεν κολλάει με τα παραπάνω αλλά προφανώς το έβαλαν, έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…).
Ό,τι φωνάζεις, είσαι…
Δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος για να απαντήσω αν τα παραπάνω συνθήματα είναι για γέλια ή για κλάματα. Κι αυτό γιατί πολλά από αυτά τα έχω τραγουδήσει για χρόνια με πάθος. Αυτά έλεγε ο πυρήνας, αυτά έλεγα κι εγώ. Δεν θα μπορούσα να απαγγέλω Ρίτσο όταν οι γύρω μου ξελαρυγγιάζονταν με τα δικά τους. Ακολουθούσα.
Σε αντίθεση με πολλές περιπτώσεις του εξωτερικού, όπου το σύνθημα περιέχει έξυπνο και καυστικό σχόλιο που σκοπό έχει να πικάρει τον αντίπαλο οπαδό, στην Ελλάδα οι τελευταίες δυόμιση περίπου δεκαετίες βρίθουν από τσαμπουκαλεμένα και μακελάρικα συνθήματα. Θα σου κάνω, θα σου δείξω, την έχω πιο μεγάλη, κοιμήθηκα με τη μαμά σου…
Κι αυτό διότι καλώς ή κακώς, με το που περάσεις την οποιαδήποτε θύρα ελληνικού γηπέδου, η εικόνα που θα συναντήσεις μπροστά σου δεν διαφέρει και πολύ από ότι αφήνεις πίσω σου. Μικρογραφία της κοινωνίας και καθρέφτης της παιδείας μας είναι το γήπεδο άλλωστε. Κι ως εκ τούτου πας ψυλλιασμένος ότι δεν πρόκειται να ακούσεις καμιά φιλοσοφία από τα στόματα της οργανωμένης πιτσιρικαρίας.
Επομένως; Είτε γήπεδο κι ωτασπίδα, είτε σπίτι και mute…
