Γίνεται να τρέχει ο νεοέλληνας στο γυμναστήριο φθινοπωριάτικα, όταν το 99% των νέων εγγραφών γίνεται παραδοσιακά κάθε χρόνο μετά τον τελικό της Eurovision; Kι όμως, γίνεται. Το διαπιστώσαμε πριν από μερικές εβδομάδες, τότε που έγινε ο κακός ο χαμός με γνωστή αλυσίδα γυμναστηρίων που είχε βγάλει προσφορά για ετήσια συνδρομή σε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί έξω από τα συγκεκριμένα γυμναστήρια παρέπεμπε σε προεκλογική ομιλία μεγάλου κόμματος στα χρόνια του δικομματισμού.

Θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι τα γυμναστήρια είναι ανοιχτά ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Και για να το εμπεδώσουμε ακόμη περισσότερο, λέμε να πάμε μια νοητή, φθινοπωρινή βόλτα σε ένα από αυτά (με τη βοήθεια του εκπληκτικού illutsrator που ακούει στο όνομα Rami Niemi). Για να δούμε… Θα μας κατακτήσει η γυμναστηριακή ατμόσφαιρα ή θα το βάλουμε στα πόδια τρέχοντας;

Ξεδιπλώστε το slide για να μάθετε.

Μπαίνεις στην κεντρική αίθουσα. Σκέφτεσαι ξενερωμένος πως θα δεις πάλι μπροστά σου τα ντούκια και θα σου πέσει το ηθικό. Αντ’ αυτού, ο πρώτος που συναντάς είναι ένας χτικιάρης μεταλάς. “Υπάρχουν και χειρότερα”, μονολογείς και χαμογελάς. Συνεχίζεις.
Βλέποντας έναν τύπο που φτύνει αίμα για να βγάλει 5 push-ups, νιώθεις ένα κράμα Σταλόνε και Βαν Νταμ (στα καλά τους). “Τους έχω όλους τελικά!”, κοκορεύεσαι από μέσα σου και περνάς δίπλα από την αίθουσα του μποξ.
“Νταξ, όλους εκτός από αυτόν εδώ… 15 κροσέ και 31 άπερκατ ανά δευτερόλεπτο δεν έχω ξαναδεί”. Ξαφνικά ο Σταλόνε που είχες μέσα σου, μετακομίζει στον τύπο που κοιτάς με ανοιχτό το στόμα. Και παίρνει μαζί του και τον Ρόκι. Προχωράς με σκυμμένο κεφάλι.
Μέχρι που πέφτεις πάνω σε τοίχο. Τα πάντα σκοτεινιάζουν. Σηκώνεις κεφάλι και αντί για τοίχο βλέπεις έναν τυπά που παίζει κατοστάκιλα για δικέφαλα. Σε κοιτάζει τσαμπουκαλεμένα, απαντάς κάτι σε “γκοθνμπολεκομμέ” και φεύγεις. Αρχίζεις και νιώθεις λίγος.
Πας διάδρομο. Αντί για τα κοριτσόπουλα που πάνε πιο αργά κι από ομιλία της Κωνσταντοπούλου, συναντάς τον μοναδικό Έλληνα που τερμάτισε πέρυσι στη δεκάδα του μαραθωνίου. Δάκρυ κυλάει στο μαγουλό σου. Φεύγεις. Οριστικά.
Τελικά πεισμώνεις και μένεις. Προχωράς και πέφτεις πάνω σε έναν 20χρονο που διηγείται με στόμφο την εμπειρία του από το χρυσό που κέρδισε στο Παγκόσμιο της Στοκχόλμης. Πόσα χτυπήματα πχια; “ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ!”