Έσπαγα το κεφάλι μου για να μη γράψω ούτε ένα κλισέ σε αυτό το κείμενο. Δεν είμαι πολύ σίγουρος αν τα κατάφερα. Αλλά δε γουστάρω τα «δύναμη ψυχής» και «νικητές της ζωής» και όλες αυτές τις γλυκανάλατες παπαριές που διαβάζω αλλού.

Οι άνθρωποι με αναπηρίες (ΑμEΑ χάριν συντομίας) είναι οι μόνιμα ριγμένοι της καθημερινότητας. Και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσουν να είναι εις το διηνεκές (που είπε και μια ψυχή πριν λίγο καιρό). Εμείς κλείνουμε τα μάτια να μη βλέπουμε ή στην καλύτερη περίπτωση γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη. Ώριμη αντιμετώπιση ε;

Βρέθηκα στις 27 Ιουνίου στο ΟΑΚΑ για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου ΑμεΑ και η εμπειρία μου κατακλύστηκε από ανάμεικτα συναισθήματα. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Παρκάρω στο σταθμό Ειρήνη και οδεύω περπατώντας για το γήπεδο. Όλες οι θύρες κλειστές. Έχω κάνει σχεδόν όλο τον κύκλο του γηπέδου και ακόμα δεν ξέρω από πού θα μπω μέσα. Βλέπω ανοιχτή μια πόρτα στα επίσημα και χωρίς δεύτερη σκέψη μπουκάρω, έτοιμος για μανούρα αν μου πει κάποιος έστω και μία κουβέντα για διαπίστευση. Αστείο. Περνάω απαρατήρητος και συνειδητοποιώ ότι η μόνη είσοδος αυτή. 

Από θεατές, τα κλασσικά. Συγγενείς και φίλοι. Αλλά μόνο για τις ομάδες της Αθήνας. Γιατί προφανώς οι ομάδες από τη Θεσαλονίκη, τις Σέρρες, τα Γιάννενα και άλλες περιοχές, δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Μου κάνει εντύπωση η ευκολία με την οποία όλοι χειροκροτούν όλους.

Δεν υπάρχει ούτε μία αφίσα σε όλη τη διαδρομή περιμετρικά του γηπέδου ή ακόμα και στο δρόμο έξω από αυτό, που να πληροφορεί τον επισκέπτη για τους αγώνες που λαμβάνουν χώρα. Και λίγες μέρες πριν τη διεξαγωγή των αγώνων δεν έχω προσέξει σε καμία εφημερίδα ή site να «παίζουν» στα ψιλά θέματα.

Ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη προφανώς δεν υπάρχει, γιατί ας μη γελιόμαστε, θα είχε πολύ μικρή τηλεθέαση κάτι τέτοιο, οπότε δε συμφέρει. Το τρελό της ιστορίας είναι ότι έξω από το γήπεδο βλέπω κάμερα και δημοσιογράφο από ξένο μέσο. Δεν παρατήρησα ποιο ήταν. Η δημοσιογράφος ωραιοτάτη!

Χάρη στα αμιγώς αθλητικά, γελά το χειλάκι μου. Χαρά παντού. Συναγωνισμός και όχι ανταγωνισμός, νίκη, ήττα, πανελλήνια ρεκόρ, μετάλλια και χαμόγελα. Άλλος κόσμος. Ο αθλητισμός όπως θα έπρεπε να είναι. Όπως θα ήταν, αν η λογική του κέρδους και του υπερκέρδους δεν είχε εισβάλλει στις τάξεις του αθλητισμού. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Γυρίζω σπίτι, ξαπλώνω, κοιτάζω ταβάνι. Χαίρομαι ή λυπάμαι; Δε μπορώ να αποφασίσω. Χαίρομαι πολύ για τα παιδιά που το παλεύουν και μια αναπηρία δε μπορεί να τους στερήσει κομμάτια της ζωής του όπως ο αθλητισμός. Λυπάμαι για μας που δεν τους δίνουμε τις ευκαιρίες που αξίζουν. Λυπάμαι που φτιάχνουμε μαγαζιά χωρίς ράμπες, που παρκάρουμε πάνω στις ράμπες, που βγάζουμε τραπεζάκια για να επεκτείνουμε την καφετέρια μας. Και στην τελική, λυπάμαι για μένα που θα ασχοληθώ με ένα παρόμοιο ζήτημα μόνο όταν θα πρέπει να γράψω για κάτι τέτοιο, αντί να ξεκουνήσω και να πάω εκεί να βοηθήσω με όποιον (πρακτικό) τρόπο μπορώ.