Η γενιά που έζησε τα χρόνια της Mεταπολίτευσης, τα χρόνια των “παχιών αγελάδων”, μεγάλωσε την επόμενη γενιά με την ψευδαίσθηση πως τα πράγματα θα είναι για πάντα έτσι, ότι θα υπάρχει πάντα άνεση και αφθονία, ότι κάθε μικρομεσαία οικογένεια θα έχει από τρία αυτοκίνητα (ένα για τον καθένα), ότι όλοι πρέπει να έχουν έστω ένα εξοχικό κάπου…
Τα δέκα χρόνια της κρίσης μας προσγείωσαν όλους σε μια πολύ δύσκολη πραγματικότητα. Τα λεφτά δεν υπήρχαν σε αφθονία και η ελληνική κοινωνία έκανε ολόκληρη ένα αποφασιστικό reboot.
Τα 18 μου ήρθαν πριν ένα χρόνο, περίπου στα 27 μου…
Τρία χρόνια χωρίς δουλειά ήταν αρκετά για να τσακίσουν εκτός από την ψυχολογία μου και την ενηλικίωσή μου. Για να θεωρηθείς ενήλικας πρέπει να είσαι σε θέση να συντηρείς τον εαυτό σου. Από την αγωνία μου να βρω δουλειά, έκανα το εξής λάθος: δεν έκανα focus στο τι είναι αυτό που πραγματικά θα μου άρεσε να κάνω.
Υπάρχουν κάποιοι «άγραφοι κανόνες», εντυπωμένοι μέσα στα κεφάλια μας που μας υπαγορεύουν να τα έχουμε όλα λυμένα στη ζωή μας από νωρίς. Σου λέει: «σου παρέχονται όλες οι πληροφορίες που χρειάζεσαι, οπότε υποχρεούσαι να ξέρεις τι σου γίνεται».
Διάβασε γιατί η ενηλικίωση δεν έρχεται στα 18 στο The Notebook.
