Τα 20 είναι η δεκαετία στην οποία έχουμε μάθει να γραπωνόμαστε, σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου μετά από αυτή. Γενικώς, τα 20 μας καθορίζουν βαθιά. Προφανώς, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι που όσο μας ρωτάνε την ηλικία μας μάς δίνουν άθελά τους ένα δυνατό σπρώξιμο προς τη ματαιοδοξία της αιώνιας νεότητας και στο δικαίωμά μας στα λάθη, την αμηχανία και τη γοητευτική αγαρμποσύνη των 20, αλλά και εμείς, μιας και τα 20 είναι η πρώτη δεκετία συνειδητότητας της ζωής μας. Εγώ είχα γραπωθεί στη δεκαετία των 20 πολύ καλά. Μέχρι μια εβδομάδα πριν κλείσω τα 30. Θα μου έκανε εντύπωση, αν δεν είχα “παντρευτεί” το παράδοξο από νωρίς. 

Τα 29 μου τα πέρασα βλέποντας τους παιδικούς μου φίλους να γίνονται 30. Η ατάκα μου ήταν πως “μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου 23:59” εγώ θα είμαι 29. Γραπωμένη. Κανονικότατα. Παρόλο που πιστεύω βαθιά πως τα 28 και τα 29 είναι χρόνια-κομπάρσοι στα οποία βουλιάζουμε στην πιο μάταιη κρίση ηλικίας. Μια εβδομάδα πριν, αυτό το αγκίστρωμα άρχισε να χαλαρώνει μόνο του. Άνθρωποι γύρω μου, για κάποιο παράξενο λόγο άρχιζαν να μιλούν για τα 30 σαν να ήταν η καλύτερη φάση της ζωής τους. Καμία κρίση ηλικίας. Κανένας καταναγκασμός για γκάζωμα στην ωριμότητα. Κανένα σύννεφο για δημιουργία σοβαρών σχέσεων και παιδιών. Μόνο μια αβίαστη, σχεδόν ενστικτώδης απορρόφηση αυτού που είμαι από αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι να είμαι. Μόνο μια ουσιαστική αποδοχή της σκληρής αλήθειας: είναι αυτό που είναι. “Μετά τα 30 έγινα ακόμα πιο ανώριμος”, μου έλεγε ο φίλος μου ο Δημήτρης. Τα 30 ακούγονταν απλώς μια ομαλή μετάβαση από την ανωριμότητα ως δικαίωμα, στην ανωριμότητα ως ταυτότητα. 

Δεν έχω κανένα στόχο να πείσω εσένα, ούτε και τον εαυτό μου, πως νιώθω κάτι δυο μέρες μετά τα γενέθλιά μου. Μόνο μια λυπηρή συνειδητοποίηση πως ότι έχουμε ακούσει και διαβάσει, όλες εκείνες οι γελοίες λίστες με “τα πράγματα που πρέπει να έχεις κάνει πριν τα 30”, είναι τόσο βαθιά αχρείαστες, τόσο εμποτισμένες από τα κλισέ που τόσο ήθελαν να παριστάνουν ότι απορρίπτουν, που ίσως δεν θα έπρεπε καν να διαβάζονται. Ξέρεις, περιμένεις να νιώσεις κάτι. Μια άρνηση για όσα σε εξίταραν στα 20. Μια μεγαλύτερη άνεση με όσα δεν μπορείς να δεχτείς για εσένα όλα τα χρόνια της ζωής σου. Τις πρώτες άσπρες τρίχες και τις ρυτίδες στα μάτια που γίνονται έντονες όταν χαμογελάς αληθινά, που οι 30αρηδες που ξέρεις αποκαλούν “το πόδι της χύνας” σαν να ξέρουν τι τους γίνεται. Όλα αυτά τα έχω δει από τα 27, μαζί με όλες τις “αξιώσεις” της κοινωνίας. Καλώς ή κακώς, δεν περιμένει ήσυχα-ήσυχα η γιαγιά σου να γίνεις 30 για να σε ρωτήσει πότε θα γίνεις μανούλα και αυτό το ξέρουμε όλες με τον πιο ενωτικό, σκληρό τρόπο. 

Δυο μέρες πριν αποφάσισα πως τα γενέθλια αυτά θα τα γιορτάσω σαν grown-up. Το πλάνο ήταν πως θα μαγείρευα στους φίλους μου και θα πίναμε κρασί. Ροζέ. Ξηρό. Το μετάνιωσα τόσο νωρίς, όσο και την απόφαση να παριστάνω την ώριμη. Λίγο πριν τη στροφή προς το σούπερ μάρκετ, σταμάτησα στην κάβα. Το αλκοόλ κέρισε για άλλη μια φορά. Πήρα και λάιμ για να φτιάξω παλόμες. Το μενού θα είχε πίτσες τελικά. Φόρεσα πέρλες στο σκυλί μου και τα “γενέθλια” της πρώτης ωριμότητας έγιναν ακόμα ένα Σάββατο στο μπαλκόνι με ποτό, μουσικές και συζητήσεις χωρίς κανένα νόημα. 

Την επόμενη ημέρα hangover. Καμία αλλαγή. Μας κυνηγά όλους από τα 20. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι προσπαθούσα να αφουγκραστώ την παραμικρή αλλαγή μέσα μου. Ακόμα πονούσε το κεφάλι μου από τα ποτά και τα τσιγάρα. Πάλι σκρόλαρα στο κινητό κόντρα σε ό,τι προστάζουν οι λίστες wellness. Πάλι ταυτίστηκα με meme. Πάλι άφησα μηνύματα αδιάβαστα. Σηκώθηκα και έφαγα σπιτικό cheesecake που μου έφερε μια φίλη. Καμία αλλαγή. Ξύπνησα και ξεμπέρδεψα με τις ημερήσιες θερμίδες από το πρωινό κιόλας. Όπως και χθες και προχθές. 

Έρχεται μήνυμα στο κινητό μου. “Ρε συ, έχασα το αυτοκόλλητο που κόλλησες χθες στο κινητό μου”, γράφει. “Τώρα είμαστε 30;”, σκέφτηκα. “Θα σου κολλήσω άλλο”, απάντησα. 

*Τα αυτοκόλλητα είναι καρχαριάκια.