Σχόλια όπως «είναι επιχείρηση αυτοκτονίας», «θα πέσεις και θα σκοτωθείς»,  «εδώ δεν είναι Παρίσι», «μα δεν είναι δρόμοι αυτοί τι πας να κάνεις», είναι τα πρώτα πράγματα που άκουσα όταν εκδήλωσα την επιθυμία να οδηγήσω ποδήλατο στους δρόμους της Αθήνας. Μαζί φυσικά με τα γελάκια του στυλ  «είσαι σίγουρη ότι μπορείς; Θα σκοτώσεις κανέναν πεζό», «η ανθρωπότητα κινδυνεύει λιγότερα όταν παίρνεις το τρένο», από φίλους άντρες που για τα μόνα που μας έχουν ικανές τις γυναίκες να οδηγούμε με ασφάλεια είναι το καροτσάκι του μωρού και της λαϊκής.

Τα σχόλια αλλά κυρίως ο φόβος με τους τρελούς οδηγούς με απέτρεπαν για καιρό να μπω στην διαδικασία να αγοράσω ποδήλατο μέχρι που πριν από λίγες μέρες μπαίνοντας σπίτι το βλέπω να με περιμένει στο σαλόνι με ένα σημείωμα: «Μην τους ακούς. Καλούς δρόμους και προσοχή». Είναι αυτές οι ωραίες εκπλήξεις που σε κάνουν να κυκλοφορείς με το χαμόγελο του ερωτοχτυπημένου. Χαμόγελο το οποίο δεν άργησε να φύγει όταν πήγα να κατεβάσω το ποδήλατο στην είσοδο της πολυκατοικίας.

Διαβάστε ακόμα: Κρίμα, να πας από ποδήλατο στη πόλη (από αμάξι το έχω αποδεχθεί)! 

«Δεν μπορείς να το αφήνεις εδώ απαγορεύεται». «Ούτε στο υπόγειο, δεν γίνεται». «Μην το βάζεις στο ασανσέρ. Έχουμε πει δεν είναι για πράγματα. Μόνο για ανθρώπους». Προφανώς έχω παίξει λόττο κι από όλες τις πολυκατοικίες την Αθήνας πέτυχα αυτή με την πιο γλυκιά διαχειρίστρια, η οποία μόλις μου είχε ανακοινώσει ότι εκτός του ότι το ποδήλατο μου θα είναι ντεκόρ στο σαλόνι πρέπει να το κουβαλάω και πέντε ορόφους από τα σκαλιά.

Τα προβλήματα λοιπόν είχαν ξεκινήσει πριν καλά-καλά καβαλήσω τη σέλα. Βγαίνοντας για την πρώτη μου βόλτα στους δρόμους της πόλης, τα προβλήματα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Στη διαδρομή Κουκάκι-Καλλιθέα-Φλοίσβο και πίσω, αναθεώρησα την άποψή μου για τους δρόμους της Αθήνας. Με το αυτοκίνητο πίστευα ότι έχουμε πολλές λακκούβες στην άσφαλτο. Με το ποδήλατο κατάλαβα ότι έχουμε κυρίως λακκούβες και λίγο από άσφαλτο. Για να μη μιλήσουμε για τους φίλους οδηγούς. Καλέ μου άνθρωπε με βλέπεις δεξιά και λάου-λάου τι παίρνεις τη στροφή σαν να σε πήρε ο άνεμος; Και για να μην πάμε στα ψιλά γράμματα όπως ο φωτισμός, που για να δεις σε μερικούς δρόμους τι υπάρχει στο ένα μέτρο πρέπει να βάλεις προβολείς αντί για φως μπροστά στο ποδήλατο. Το να βρεις δε ασφαλή χώρο για να δέσεις το ποδήλατο να πιεις έναν καφέ είναι εφαρμοσμένα μαθηματικά.

Δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου. Γύρισα σπίτι, έβαλα το ποδήλατο στο ασανσέρ, γιατί άσε μας γλυκιά μου γειτόνισσα, και αναλογίστηκα την πρώτη μου βόλτα με ποδήλατο στο Παρίσι.

Διαβάστε ακόμα: Ζωή σε δύο ρόδες – Τα 5 πιο στιλάτα ποδήλατα

Θυμάμαι πόσο είχα απολαύσει τη διαδρομή στην πόλη, χωρίς το άγχος οδηγών, του πάρκινγκ, της φύλαξης, του φωτισμού ή της σωματικής μου ακεραιτότητας. Όπως και το πώς οι ίδιες οι υποδομές με ποδηλατοδρόμους, φανάρια  για τα ποδήλατα, χρήση των λεωφορειολωρίδων, δημοτικά ποδήλατα και καλή οδική συμπεριφορά των οδηγών σε προέτρεπαν να αντικαταστήσεις τα άλλα Μέσα για να πας στη δουλειά σου με το ποδήλατο.

Το να φωνάζουμε για ασφαλέστερους δρόμους και καλύτερες συνθήκες για τους ποδηλάτες μετατρέπεται αυτόματα σε περισσότερα ποδήλατα στο δρόμο, λιγότερη κίνηση στη ζούγκλα της Μεσογείων, της Κηφισίας και της Συγγρού, λιγότερη ρύπανση και κυρίως λιγότερα τροχαία. Γιατί σκέψου απλά κάθε μέρα 10 αυτοκίνητα να αντικαθίστανται από ποδήλατα πόσο καλύτερη θα γίνει η ζωή μας σε αυτήν την πόλη τα επόμενα χρόνια.