Καταρχάς, να γνωριζόμαστε: Είμαι ο Ηλίας και όχι, δεν είμαι gamer. Οπότε, αν υπάρχει κάποια σπάνια ιατρική παιχνιδάρα που κάνει χαμούλη στον κόσμο των λίγων, των ψαγμένων, αυτών που έχουν πρώτη επιλογή τους για διασκέδαση το χειριστήριο, πάω πάσο. Ή μάλλον, πάω “ρέστα”, αφού ακριβώς αυτό είναι το νόημα. Το άρθρο αυτό που άρχισες να διαβάζεις έχει πραγματική ουσία, ακριβώς επειδή δεν είμαι gamer!
Είμαι στους πολλούς. Σ’ αυτούς που ξέρουν τις “μεγάλες επιτυχίες”. Το Counter Strike, το Assassin’s Creed, το God of War, το GTA, το Hitman, το Max Payne, το Call of Duty, ακόμα και το Age of Empires. Ξέρεις τι κοινό έχουν όλα αυτά; Νεκρούς! Κι όχι, δεν πρόκειται να σου πω καμιά μελούρα τύπου: “Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας;” και “Μεγαλώνουμε γκάνκστερς!” επειδή θα παίξει ο πιτσιρίκος τον εγκληματία που παίρνει κεφάλια και κλέβει αυτοκίνητα στον υπολογιστή. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι…
…γιατί να μην υπάρχει ούτε ΕΝΑ “διάσημο” βιντεοπαιχνίδι, που τη ζωή να τη δίνεις αντί να τη στερείς;
Το πλήθος της βίας, το καταλαβαίνω. Μετράει πολλούς αιώνες ο άνθρωπος, να χτίζει μύθους, θρύλους, ήρωες πάνω σε σκοτωμούς. Το ζωικό ένστικτο έπιανε αγκαζέ το αίσθημα της δικαιοσύνης, τα φτιάχνανε, παντρεύονταν, γεννούσανε κουλτούρα. Και μάλιστα κουλτούρα… ποπ! Πάρε βιβλία, πάρε ταινίες, πάρε σειρές, τον ίδιο ήρωα θα δεις. Με το σπαθί, με το κουμπούρι, φτάνει να σκοτώνει τους “κακούς”. Και κάπως έτσι: να Αχιλλέας, να Ηρακλής, να Αρθούρος, να Τζέιμς Μποντ, να Ράμπο, να Τζον ΜακΚλέιν, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όσο υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι, όσο υπάρχουν Γολιάθ, ο κόσμος θα ψάχνει το Δαβίδ με τη σφεντόνα, τον ιππότη με το ξίφος, τον κομάντο με το όπλο. Γιατί όμως να μην ψάχνει ποτέ τον πυροσβέστη, το διασώστη, το γιατρό;
Θα μου πεις: δράση. Σ’ ένα παιχνίδι με σπαθιά και με πιστόλια, πρέπει να τρέξεις, να κρυφτείς, να βρεις τον άλλο μπόσικο και να του ρίξεις. Μπορεί να ‘ναι άνθρωπος, μπορεί θεός, όπως και να ‘χει σου καλύπτει δυο ανάγκες: σου ανεβάζει την αδρεναλίνη σου, και σου τονώνει τον εγωισμό, αφού η δική σου νίκη θα σημαίνει την ήττα εκείνου. Πώς να το καταφέρει αυτό ο πυροσβέστης, με την απρόσωπη φωτιά γι’ αντίπαλο;
Πώς να το καταφέρει ο γιατρός, μες στο εργαστήριο μικροσκόπια και χημείες;
Δεν έχεις άδικο. “Άσε ρε Γεροντόπουλε, κι άμα θέλαμε χημείες θα λύναμε τις ασκήσεις του σχολείου“. Καλά τα λες, μόνο που να, το ίδιο δεν θα ‘λεγε κανείς για το σενάριο του House αν του το διάβαζαν ξερά, έτσι σαν ιδέα; “Άσε ρε Γεροντόπουλε, κι άμα θέλαμε Λύκους και Μαλάριες θα ‘χαμε ανοίξει εγκυκλοπαίδειες, όχι την τηλεόραση“. Αλλά;
Ρίχνω το House στο παιχνίδι, γιατί οι Εντατικές και τα Grey’s Anatomy ήτανε πάντα σαπουνόπερες σε περιβάλλον νοσοκομείου. Όμως ο σαρκαστικός γιατρός του Χιού Λόρι, ήταν μια ιδέα που τάραξε νερά. Ένας Σέρλοκ Χολμς που απέδειξε ότι ο ίδιος ο Χολμς δεν χρειάζεται το έγκλημα για να ‘ναι γοητευτικός. Χρειάζεται μόνο το αίνιγμα! Κι αυτό το αίνιγμα μπορεί να μπει ανάμεσα σε δύσκολες ιατρικές κουβέντες, και να παθιάσει ως “προϊόν” κουλτούρας ποπ ολόκληρο τον κόσμο. Αν μπόρεσε λοιπόν ένας γιατρός να γίνει Σέρλοκ Χολμς…
…γιατί να μη μπορεί να γίνει κι ασασίνος, και θεός, και ιππότης, και πιστός στρατιώτης απέναντι σε ιούς και σε ασθένειες;
Δεν έχω απάντηση. Αν είχα, μάλλον θα ‘μουνα τώρα κάπου στην Αμέρικα, να γράφω σενάρια για παιχνίδια και να κερδίζω το ψωμί μου σε δολάρια. Προβληματίζομαι απλώς, κι αναρωτιέμαι: είναι στ’ αλήθεια ακόμη ανάγκη του ανθρώπου, να ρίξει σφαίρες στον εχθρό για να διασκεδάσει; Και τέλος πάντων, είναι τόσο μεγάλη ανάγκη πια, ο εχθρός αυτός να ‘ναι κι εκείνος άνθρωπος, ή τέρας μυθολογικό, ή πλάσμα της φαντασίας; Δεν είναι άξιος εχθρός ένας ιός, ένα μικρόβιο, μιαν αρρώστια; Δεν έχει δόντια, ναι, αλλά δαγκώνει…
