Θυμάσαι όταν ήσουνα παιδάκι, που πηγαίνατε με τη μάνα σου στο γιατρό; Λοιπόν, δεν ξέρω για σένα, όμως εμένα μ’ άρεσαν πολύ τα ιατρεία. Η μυρωδιά της απολύμανσης ήταν εθισμός που πήγαινε στα ίσια κόντρα τη μυρωδιά του βενζινάδικου, και η εξέταση δεν ήταν καθόλου τρομακτική πέρα από δυο πολύ συγκεκριμένα σημεία. 1ον: Ξυλάκι για το λαιμό. 2ον: Εμβόλιο!

Ωστόσο, η παιδίατρος κι η μάνα μου δεν σήκωναν κουβέντα: “Πρέπει να γίνει!”. Εγώ τότε δεν μπορούσα φυσικά να καταλάβω για ποιο λόγο “πρέπει” να μου τρυπήσεις το χέρι ενώ δεν έχω κάνει τίποτα και χωρίς να ‘μαι καν άρρωστος. “Ρε είστε με τα καλά σας;” γκρίνιαζα, όμως η μία μου ‘βαζε τσιρότο “Αctionman” κι η άλλη με πήγαινε για κρέπες, κι όλα γίνοντας ωραία. Τώρα πια, ξέρω. Και όχι, δεν μπορώ πια να ηρεμήσω. Δεν μπορώ να ηρεμήσω, όχι με τα εμβόλια που κάθε τόσο συνεχίζουν να τρυπάνε μπράτσα, αλλά με τους γονείς…

…που αρνούνται να εμβολιάσουν τα παιδιά τους!

Δεν μπορεί, δεν γίνεται. Πώς είναι δυνατόν αυτό που ήξερε με σιγουριά η μάνα μου ήδη απ’ τη δεκαετία του ’90, εσύ να το απορρίπτεις το 2019 επειδή “έτσι διάβασες ΚΑΠΟΥ”. Και όχι, φυσικά δεν είναι πρόβλημα η αμφιβολία. Πρέπει να αμφιβάλλεις. Πρέπει ν’ αναρωτιέσαι. Το πρόβλημα ξεκινάει απ’ το πού ψάχνεις να βρεις τις απαντήσεις. Απ’ το “τι διάβασες” ή το “ποιον εμπιστεύτηκες”. Ποιος σ’ έπεισε, ας πούμε, πως η πιθανότητα να πάθεις “κάτι” κάνοντας εμβόλιο, αξίζει το ρίσκο της ασθένειας απ’ την οποία δεν θες να προφυλαχθείς. Όμως, απάντησε μου καταρχάς: “Τι είναι αυτό το κάτι που θα πάθεις;”

Λοιπόν, εγώ ούτε κατάλληλος είμαι, ούτε γιατρός, ούτε επιστήμονας, ούτε μπορώ στις λίγες λέξεις αυτού του άρθρου να σου απαντήσω στο γιατί δεν πρέπει να φοβάσαι τη βελόνα του γιατρού. Γι’ αυτό δες εδώ τι έχει ν’ απαντήσει ο φίλος Mad Sc1ent1st στα “επιχειρήματα” κατά των εμβολίων. Εμείς θα τα πούμε ξανά παρακάτω.

Ο Mad τα λέει εκνευρισμένα, αλλά τα λέει καλά και με στοιχεία. Και ρεζουμέ είναι το εξής:

Το “μας εμβολιάζουν αρρώστιες” ΔΕΝ είναι άλλο ένα “μας ψεκάζουν”!

Είναι γεγονός πως η παγκόσμια ηλιθιότητα, την εποχή της κοινής γλώσσας και της εύκολης πληροφορίας, χτίζει γοργά μια Βαβέλ συνωμοσιολογίας. “Η γη είναι επίπεδη”, “μας ψεκάζουν”, “η λέσχη Μπίλντεμπεργκ θέλει να διαλύσει την Ελλάδα”, και τώρα, στην ψηλότερη κορυφή του πύργου, “μας εμβολιάζουν θάνατο”. Ωστόσο, αυτό το ρετιρέ δεν είναι σαν τα προηγούμενα πατώματα. Δεν είναι μια μπούρδα που ίσως μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Είναι μια μπούρδα που ΕΙΝΑΙ επικίνδυνη!

Βλέπεις, φίλε “ψυλλιασμένε” που είσαι κατά των εμβολίων, εδώ δεν παίζεις απλώς με την υγεία τη δική σου. Παίζεις στα ζάρια την υγεία των παιδιών σου. Και μάντεψε; ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να θέτεις τα παιδιά σου σε κίνδυνο. Δεν έχεις δικαίωμα να απειλείς τη δημόσια υγεία. Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι επικίνδυνος για τη ζωή των ανθρώπων. Γιατί αυτό είσαι:

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ

Έτσι κι αλλιώς, ωστόσο, το να μιλάω σ’ εσένα είναι χαμένος χρόνος. Δεν θα μ’ ακούσεις. Δεν θα μ’ ακούσεις, γιατί δεν θες ν’ ακούσεις. Στο λένε γιατροί, στο λεν καθηγητές, στο λεν τ’ αποτελέσματα των ερευνών (που εσύ δεν έχεις!). Τι απαντάς σε όλα αυτά; “Η γιαγιά μου δεν εμβολιάστηκε κι έζησε ως τα 100”. Λογικό; Σχεδόν όσο και το: “Οδηγώ μηχανή 30 χρόνια χωρίς κράνος και ζω, οπότε ΜΗ ΦΟΡΑΣ ΚΡΑΝΟΣ”. Ο επιστημονικός κόσμος λέει ψέματα, οι ανώνυμοι blogger που διαβάζεις λένε (με κίνδυνο της ζωής τους!) την αλήθεια. Ε, λοιπόν, αφού η παγκόσμια ιατρική στήνει στην πλάτη σου το μεγάλο κόλπο, εγώ τι μπορεί να ‘μαι πέρα από πρόβατο που πιστεύει αβασάνιστα τα ψέματα των ερευνητικών κέντρων;

Εσύ λοιπόν, και να με συμπαθάς που σου το λέω έτσι στα μούτρα, είσαι χαμένη υπόθεση. Μα το παιδί σου έχει δικαίωμα να ζήσει, έχει δικαίωμα να μην αρρωστήσει, έχει δικαίωμα να προστατευθεί απ’ τη δική σου ηλιθιότητα. Το κράτος πρέπει να φροντίσει γι’ αυτό. Η ιατρική κοινότητα πρέπει να φροντίσει γι’ αυτό. Το ίδιο το Facebook πρέπει να φροντίσει γι’ αυτό (μπλοκάροντας επιβεβαιωμένα hoaxes). Το χρωστάει στο σήμερα, το οφείλει στο αύριο, και μην ξεχνάς! Υπάρχει και το χθες…

Βλέπεις, εδώ και 3000 χρόνια, εκατομμύρια άνθρωποι χάσανε τη ζωή τους από ευλογιά κι από πανούκλα, κι έπειτα τους εχθρούς αυτούς μπορέσαμε να τους νικήσουμε. Το να οπλίσουμε ξανά το χέρι της αρρώστιας από καπρίτσιο κι από μόδα, είναι ασέβεια κι αχαριστία ικανή να γκρεμίσει για πάντα το βήμα που υποτίθεται πως κάναμε περήφανοι, απ’ τα χρόνια του Μεσαίωνα…