Ποτέ δεν θα έχουν γραφτεί αρκετά άρθρα, ποτέ δεν θα έχουν τυπωθεί όσα πρέπει βιβλία, δεν θα έχουν γυριστεί όσες ταινίες χρειάζονται σε πείσμα αυτού του κόσμου που παλεύουμε να αλλάξει, του κόσμου μας, που κανείς δεν περισσεύει.
Ο πλανήτης που έτυχε να κατοικούμε και πιστεύουμε ότι μας ανήκει, πρέπει να είναι αρκετά στραβωμένος με το πώς την έχουμε δει τα ανθρώπινα όντας και διεκδικούμαι ο καθένας από εμάς το αξίωμα της καλύτερης γεωγραφικής περιοχής. Καμιά φορά, αν κάνεις ησυχία, μπορεί να τον ακούσεις να μουρμουράει ότι μια μέρα θα μας τινάξει όλους από πάνω του. Άδικο θα έχει;
Τον καλουπώνουμε, τον τρυπάμε, ξύνουμε τις πληγές του με συρματοπλέγματά. Και σαν να μη φτάνει αυτό, τσαμπουκαλεμένοι αποφασίζουμε ποιος θα περπατάει ποια γη.
Το Δημοτικό σχολείο Γενναδίου, μεγαλώνει εκείνα τα παιδιά που θα σώσουν τον κόσμο. Τα παιδιά που τουλάχιστον δεν θα σηκώσουν όπλα, μόνο τις γροθιές τους. Τα παιδιά που θα φοβηθούν χωρίς να δειλιάσουν, θα αγωνιστούν για την ομορφιά και την ηθική.
Μια μικρού μήκους ταινία από πιτσιρίκια που μεγαλώνουν μαζί και ξεχωριστά. “Ο Τοίχος” που χωρίζει, γκρεμίζεται και τα πράγματα μοιάζουν έστω και για λίγο όμορφα.
Κάνε μια χάρη στον εαυτό σου. Βάλτο να παίζει δυνατά να το ακούσει όποιος άργησε στο ραντεβού με την αγάπη.
