Παγκόσμια ημέρα ΑΜΕΑ σήμερα! 24 ώρες να θυμηθούμε όλους εκείνους που αποδεικνύουν κάθε ώρα και στιγμή, ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η ζωή πάντα συνεχίζεται. Θα μπορούσα να πω πολλά για τις παραλήψεις τους κράτους, να γκρινιάξω ή απλά να θαυμάσω τη δύναμη μου φυτρώνει στη ψυχή των ανθρώπων. Αλλά ξέρεις κάτι; Δε θα πω τίποτα. Μόνο λίγα λόγια θα αναφέρω για τον Δημήτρη Αντωνίου και μετά θα στα πει όλα εκείνος μέσα από 9 λέξεις που του ζήτησα να μου σχολιάσει, όταν είδα το παρακάτω βίντεο του.

Τον Οκτώβρη του 2006, ο Δημήτρης ήταν 16 χρονών. Έξω από το σχολείο του στην Καλαμαριά, ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω του με μεγάλη ταχύτητα. Μεταφέρθηκε στο εξωτερικό.’Οταν η μητέρα του ρώτησε τον γιατρό αν θα ξαναπερπατήσει, εκείνος της απάντησε: “C’est la vie mama” και έγνεψε αρνητικά. Του είχε προκληθεί συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και ακρωτηριασμό του δεξιού του χεριού.

Δεκατρία χρόνια μετά, με μότο “Έτσι είναι ζωή”, ο Δημήτρης επιμένει να ζωγραφίζει το ουράνιο τόξο της ζωή του, με τα πιο φωτεινά χρώματα. Μεταπτυχιακός φοιτητής πλέον οικονομικών επιστημών και συγγραφέας, μετατρέπει με την παρέα του τις μουτζούρες στους τοίχους, με τα λόγια που χρόνια πριν είπε ο γιατρός στη μητέρα του.

Για τον Δημήτρη, χωρίς τα άσχημα δεν θα είχαν νόημα τα όμορφα. Κάθε μέρα, για 20 με 30 δευτερόλεπτα, χάνει την αναπνοή του. Επιμένει να βγαίνει στο μπαλκόνι να παίρνει βαθιά ανάσα και να νιώθει ευτυχισμένος. Κάθε μέρα ευτυχισμένος.

1. Πεζοδρόμιο – Parking – Ράμπες

Όλα αυτά αποτελούν όψεις του ίδιου κακού. Έλλειψη σεβασμού, στο δικαίωμα μου για ζωή. Τα πεζοδρόμια με αναγκάζουν να κυκλοφορώ από τον δρόμο και να ρισκάρω να πάθω πολλά χειρότερα, από αυτά που ήδη έχω. Μιλάμε για parking ΑΜΕΑ, που δεν τα σέβεται κανείς. Eίμαι κυριολεκτικά αποκλεισμένος από πολλά μέρη της πόλης, καθώς δεν έχω τη δυνατότητα να περνάω ώρες κάνοντας κύκλους. Οι ράμπες, είναι η πιο πικρή ιστορία. Ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο, το διασχίζω και όταν φτάνω στην άλλη μεριά, η ράμπα είναι καταλυμένη.Aναγκάζομαι να γυρίσω πίσω, να βγω στο δρόμο και να προχωρήσω παράλληλα με το πεζοδρόμιο. 

2. Πολιτεία
Άνθρωποι σε γραφεία, κουνούν το κεφάλι με κατανόηση και συμπόνια. Λένε ότι θα κάνουν ότι μπορούν και τελικά δε γίνεται τίποτα. Tα χέρια τους είναι δεμένα. Ζητούν κατανόηση και πάνε σπίτι τους, γιατί η ώρα πέρασε και πρέπει να σχολάσουν. Τα κωλοπροβλήματα όμως, δε σχολάνε όπως αυτοί…

3. Δικαιώματα
Αυτό είναι μια μεγάλη παρεξήγηση. Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα.

4. Διασκέδαση
Η διασκέδαση μου έχει να κάνει αποκλειστικά με τους φίλους μου! Όταν είμαστε μαζί, γελάμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ξεχνάω τα πάντα, είμαι ο Δημήτρης με τα φιλαράκια του. Δεν είμαι ένα ανάπηρο παλικάρι. Ο κόσμος έχει τα ίδια χρώματα πριν και μετά το ατύχημα. Χαρούμενα και αισιόδοξα. 

5. Συμπεριφορά ανθρώπων
Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο κενό που πρέπει να καλυφτεί. Κάθομαι σε ηλεκτρικό καρότσι και μου φέρονται σαν να είμαι πυρηνική βόμβα. Φέρονται με ευγένεια και προσοχή, όχι γιατί είμαι καλό παιδί αλλά γιατί φοβούνται. Τρέμουν στην ιδέα μην “πέσω” και “σπάσω”. Παραβλέπουν το γεγονός ότι είμαι ήδη “σπασμένος” και για αυτό κινούνται σε λάθος κατεύθυνση. Κόλλημα είναι αυτό που χρειάζομαι. Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα και να με κοιτάς σαν έναν ακόμη Δημήτρη.

6. Ψυχολογία   
Έχω κάνει απλά τα πράματα στο μυαλό μου. Αυτό με βοηθάει πολύ. Είναι ζήτημα επιλογής, τι γκριμάτσα επιλέγω να κολλήσω στη φάτσα μου. Τι κουβέντα θα πω και τι σκέψη θα κάνω. Επιλέγω αυτά που μου δίνουν δύναμη. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι εφικτό. Μια καθημερινή μάχη, για το ποιος θέλω να είμαι. Διαλέγω τον Δημήτρη που μπορεί τη μια στιγμή να βγαίνει απ’ το χειρουργείο και την άλλη να λέει ανέκδοτα. Δεν είμαι τρελός. Είμαι οι επιλογές μου και διαλέγω κάθε τι αισιόδοξο και φωτεινό.

7. Εργασία         
Αν ήμουν στο εξωτερικό θα είχα τρεις δουλειές και τρόπους να προσφέρω όλα αυτά που καλλιεργούσα μέσα μου τα δύσκολα χρόνια. Στη χώρα που ζούμε, χρειάζονται μονάχα πόδια για να ανεβαίνουν σκάλες και χέρια για να βγάζουν φωτοτυπίες.

8. Επίδομα αναπηρίας 
Ένα χρηματικό πόσο που δείχνει στους “έξω” ότι είμαστε κράτος πρόνοιας. Δεν σχετίζεται με τις ανάγκες του ανάπηρου, αλλά με τις προσθαφαιρέσεις του κρατικού προϋπολογισμού. Σήμερα όμως μας έχουν κάνει να τρέχουμε να το πάρουμε και να λέμε και χίλια ευχαριστώ.

9. Καροτσάκι    
Ένας ντενεκές με ρόδες είναι το καρότσι μου, που έχει όμως για μένα τεράστια αξία. Είναι τα χέρια μου και τα πόδια μου. Η ελευθερία μου. Χάνεται μια βίδα και τρέμω σαν παιδάκι μέσα σε σκοτεινό δάσος. Οι δρόμοι της πόλεις, δεν αφήνουν περιθώρια για καρότσι που υπολειτουργεί. Όλες οι κινήσεις πρέπει να γίνονται με ακρίβεια και προσοχή, αλλιώς το καρότσι θα αντικατασταθεί με κρεβάτι.

* Βρες το site του Δημήτρη: http://www.dimitrisantoniou.gr.