Χρόνια πριν, είχα παρακολουθήσει μια ταινία, για το πώς είναι η ζωή ενός οροθετικού. Δεν είχα αντέξει να τη δω όλη. Εικόνες σκληρές, γεμάτες πόνο και φόβο με έκαναν να σκεφτώ ότι το AIDS άπαξ και σε βρει, σε καταπίνει και σε χωνεύει αργά και βασανιστικά.
Η σκέψη μέχρι και σήμερα ότι θα ζεις μέχρι το τέλος με μια νόσο, μου δημιουργεί μια αμηχανία. Όμως πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα, σε μια επιστήμη που επιμένει να προοδεύει κόντρα σε μια κοινωνία που ακόμα δεν έχει βρει τον τρόπο να απαγκιστρωθεί από την ανάγκη της, να νιώθεις ασφαλής μέσα στον φόβο.
Στο Κέντρο Ζωής, μπήκαμε σε ένα σπίτι! Από εκείνα που θέλεις να βγάλεις τα παπούτσια σου, να φτιάξεις καφέ και να μιλήσεις με τις ώρες ξορκίζοντας τις φωτιές του κόσμου. Ζεστά χρώματα στους τοίχους, βιβλία, ζωγραφιές και ένας κήπος να ανθίζει τις ελπίδες, στο κέντρο της Αθήνας. Μαγειρεύουν, χαμογελούν και η ζωή τραβά την ανηφόρα, με πείσμα και θέληση.
Δεν είναι εύκολο να ζεις σαν οροθετικός στην ελληνική κοινωνία. Ο κόσμος κλείνει τα αφτιά, σε ό,τι νιώθει ότι δεν μπορεί να αντέξει. Έτσι, με κλειστά αφτιά και μουδιασμένα χέρια, δεν μπορεί να “αγκαλιάσει” όσα ισχύουν τελικά για αυτήν τη νόσο. Αγνοεί το γεγονός, ότι σήμερα έχει πάψει να είναι θανατηφόρα. Δεν έχει ιδέα ότι οι γυναίκες μπορούν να γεννήσουν με φυσιολογικό τρόπο παιδιά, χωρίς να τους μεταφέρουν τον ιό, λαμβάνοντας τη σωστή αγωγή.
Η ζωή ενός οροθετικού, μπορεί και κυλάει φυσιολογικά! Μπορεί να κάνει έρωτα, να δουλεύει το ίδιο αποδοτικά και να κάνει όνειρα για το μέλλον. Το στίγμα είναι το μόνο τεράστιο εμπόδιο, για την εξέλιξη αυτή. Ο κοινωνικός ρατσισμός, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος που ζει με HIV/AIDS είναι πρεζάκι, άντρας που κάνει σεξ με άντρα, πόρνη. Καιρός να μάθει αυτή η υποκρίτρια κοινωνία, ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει φορέας.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο, από μια ψεύτικη συμπόνια και μια σκοτεινή σκέψη στην ψυχή μας. Οι άνθρωποι αυτοί, έχουν γραμμένη τη λύπη μας και δυστυχώς πολλές φορές, διαβάζουν τη σκέψη μας και την κάνουν δική τους. Σαμποτάρουν τον εαυτό τους και κλείνονται σε μια μοναξιά που δεν σταματά να τους ματαιώνει.
Κανένας άνθρωπος, ποτέ και πουθενά δεν έχει να απολογηθεί για τις επιλογές της ζωής του. Κανένας επίσης δεν είναι ικανός να κρίνει τον οποιοδήποτε για αυτό. Η πρόληψη, είναι ένα σπουδαίο κομμάτι που πρέπει να αγκαλιάσουμε. Με την ίδια διάθεση όμως, οφείλουμε να δούμε τι συμβαίνει και όταν για κάποιον λόγο αυτή δεν έχει ληφθεί.
Το Κέντρο Ζωής έχει χέρια για αγκαλιές, αφτιά για εξομολογήσεις και μπόλικη αγάπη. Οι άνθρωποι εκεί μπορούν να νιώσουν ασφαλείς και να βγουν νικητές από τους εφιάλτες τους. Στο βίντεο που ακολουθεί, είναι η δική μας επίσκεψη εκεί. Μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, με απόλυτη εχεμύθεια και σεβασμό απέναντι στη διαφορετικότητα.
ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ για την υποστήριξη των ανθρώπων που ζουν με HIV/AIDS
Διεύθυνσεις:
.Αθήνα – Ιερά Οδός 42, 104 35, Κεραμεικός, Τ: 210 7257617 & 210 7233848
.Θεσσαλονίκη – Εγνατία 112, 54 622, Τ¨2310 237040
