Έχετε σκεφτεί έναν κόσμο, που δε θα είχαν εφευρεθεί τα καπάκια; Γάλατα θα χύνονταν στα ψυγεία, το νερό δε θα έμενε στα μπουκάλια όταν χοροπηδούσαμε στις συναυλίες, τα απορρυπαντικά θα έχαναν μονομιάς το άρωμα τους, τα αναψυκτικά θα εξατμίζονταν και έτσι το ανθρακικό δε θα έκαιγε τον λαιμό μας. Η Αθανασοπούλου Ουρανία όμως, μαζί με τον Σύλλογο “Αγάπη για Ζωή“ νοιάζεται για τα καπάκια όταν κανείς πια δε τα χρειάζεται. Τα ψάχνει στην πόλη να τα κάνει βουνά, να τα ανακυκλώσει, να τα μετατρέψει σε αμαξίδια για όσους τα χρειάζονται.
“Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 2005, η δράση μου όμως σε αυτόν ξεκίνησε το 2012. Σκοπός μας είναι η συλλογή όσο το δυνατόν περισσότερων καπακιών, τα οποία ανακυκλώνουμε και με τα χρήματα που παίρνουμε απ’ αυτά, αγοράζουμε αναπηρικά αμαξίδια. Μη φανταστείτε βέβαια ότι το ποσό είναι μεγάλο. Πρόκειται για 180 ευρώ, στον τόνο”.
Μου εξηγεί πως ένας τόνος αντιστοιχεί σε 550.000 καπάκια και δυσκολεύομαι να φανταστώ πως μπορούν και συλλέγουν τόσα πολλά. “Τα απλά αμαξίδια τα δίνουμε σε νοσοκομεία, σχολεία, καπή, όπου υπάρχει ανάγκη, σε παιδιά ή ενήλικες. Δυστυχώς, δίνεται προτεραιότητα σε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, σε μια κοινωνία γεμάτη κενά και παραλήψεις. Όσον αφορά τα ειδικά αμαξίδια, τα οποία είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες του κάθε ανθρώπου και μπορεί να κοστίζουν μέχρι και 5.000 ευρώ, προσεγγίζουμε χορηγούς που θέλουν να μας βοηθήσουν. Απλά αμαξίδια έχουμε δώσει πολλά, ενώ ειδικά περίπου δέκα”.
Αναρωτιέμαι τι περισσότερο κάνουν οι εθελοντές του Συλλόγου, σε σχέση με όλους εμάς που μαζεύουμε και δίνουμε καπάκια. “Η ανταπόκριση του κόσμου είναι συγκινητική, ειδικά των παιδιών. Τίποτα όμως δε θα μπορούσε να λειτουργήσει αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές μας να ενημερώσουν τον κόσμο διανέμοντας την εφημερίδα μας και μαζεύοντας τα καπάκια, από τους χώρους συλλογής τους. Αυτούς που χρειαζόμαστε άμεσα, είναι οι εθελοντές-κουβαλητές όπως τους λέμε, για να μεταφέρουμε τα καπάκια που υπολογίζονται στους 3,5 τόνους τη μέρα της μεταφοράς τους”.
Λίγο μετά το Πάσχα και έχοντας φτάσει κουβεντιάζοντας στην εκστρατεία ενημέρωσης του Συλλόγου για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων, αναλογιζόμαστε τον πρωτοφανή αριθμό θυμάτων φέτος στην άσφαλτο, σε μια Ανάσταση που τελικά κόστισε ακριβά.
“Είμαστε η πρώτη χώρα σε τροχαία ατυχήματα! Άνθρωποι “χάνονται” ή καθηλώνονται μια ζωή σε αναπηρικά καρότσια, από την ανοησία μιας μόνο στιγμής. Μιλάμε στο τηλέφωνο, πίνουμε, τσακωνόμαστε με τη μάνα μας ενώ οδηγούμε. Είναι αδιανόητο! Το νέο μέλημα του Συλλόγου μας, είναι να αρχίσουμε μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία. Τα παιδιά είναι οι μελλοντικοί οδηγοί και πρέπει να γνωρίζουν ότι όλα τα παραπάνω μπορούν να τους κοστίσουν τη ζωή τους. Τη δράση αυτή, θα έπρεπε να την έχει αναλάβει το κράτος, το οποίο για ακόμη μια φορά είναι απών. Αρκεί να σκεφτείτε ότι θεωρεί το τροχαίο, ατύχημα εξ αμελείας. Δεν μπορείς να οδηγείς μεθυσμένος, ρισκάροντας να σκοτώσεις ανθρώπους και κάτι τέτοιο να θεωρείται εξ αμελείας”.
Η κουβέντα μας τελειώνει αφήνοντας μια αίσθηση αγωνίας για το πόσο πιθανό είναι τελικά να βρεθείς στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Μπαίνω στο αυτοκίνητο για να φύγω έχοντας την αίσθηση ότι όλα όσα είπαμε είναι μια στιγμή της ζωής μας που δεν ξέρεις ποτέ αν θα έρθει και πότε.
Το να σεβόμαστε τον εαυτό μας δίνει αξία στη ζωή του άλλου. Βοηθήστε εκείνους που για οποιονδήποτε λόγο βρέθηκαν σ’ ένα αναπηρικό αμαξίδιο, χαρίστε τους με το καπάκι του νερού σας, στιγμές ανεξαρτησίας.
.Info
Σύλλογος Πρόληψης τροχαίων Ατυχημάτων Ανηλίκων, Αγάπη για Ζωή
Διευθύνσεις:
Ακτή Ποσειδώνος 38, Πειραιάς, τηλ. +30 210 4101676
Θεσσαλονίκη, Εγνατία 100 τηλ. +30 2310 220845
