Θέλω για μια στιγμή να πάω μερικά χρόνια πίσω. Τότε που ήμασταν πολύ μικροί ακόμα και το πρωινό ξύπνημα δεν μας κόστιζε σε άγχος και αγωνίες, το πρωινό της μαμάς ήταν πάντα έτοιμο και το ντίσνεϋ κλαμπ έπαιζε στην TV. Τότε που ξυπνούσαμε ανέμελοι, χωρίς να σπαζόμαστε. Μόνη έννοια, το παιχνίδι και οι φίλοι που περίμεναν σήμα για ραντεβού.
Κάπως έτσι μεγαλώσαμε και το πρωινό ξύπνημα κατέληξε για τους λίγους μια γαμάτη διαδικασία και για τους πολλούς, ακόμα μια αγγαρεία στη λίστα των χιλιάδων υποχρεώσεών τους
Περάσαμε (οι πολλοί) στον εθισμό του καφέ και του “αν δεν μυρίσω κολομβιάνικο χαρμάνι, μην τολμήσεις να βγάλεις την τσίμπλα από το μάτι μου”.
Κάναμε το ξυπνητήρι εχθρό μας και τις Δευτέρες κλασικό Μαραθώνιο.
Βρήκαμε αυτόν που θέλουμε στη ζωή και αδιαφορούμε που είναι δίπλα μας κάθε πρωί.
Οι λίγοι που αναφέραμε πριν, γίναμε μειονότητα. Το 1% (βάσει ερευνών) που κάνει αυτό που γουστάρει για δουλειά, διαβάζει εκατοντάδες άρθρα για οργάνωση και time management και ακολουθεί πιστά το μοντέλο ζωής του συγχωρεμένου του Steve Jobs. Εντάξει, μπορεί να μην τα κάνει όλα αυτά μαζί, έχει βρει τον τρόπο όμως να νιώθει ευτυχισμένο. Επίσης, έχει για alarm song το Wake Up και βγάζει άναρθρες κραυγές κάθε πρωί. Όλα αυτά, είπαμε, το 1%.
Το οποίο, αφού κοπανηθεί με τη χαρά του πρωινού ξυπνήματος, σκορπίζει χαμόγελα και καλημέρες all over. Το βλέπεις και σκέφτεσαι μέσα σου “Πού τόση όρεξη πρωί-πρωί ρε πούστη μου;” και ξεροκαταπίνεις αποδεχόμενος την ήττα σου.
Ίσως αυτοί έχουν ανακαλύψει τη βαθιά, εννοιολογική, σημασία της “καλής – μέρας”… Σκέφτεσαι πάλι και απορείς με το IQ σου που κάνει παρέα στον Φίλη.
Αναζητάς εκδίκηση σε αυτούς και τη ρουτίνα που σε μαστιγώνει καθημερινά. Ο David Avramidis ποστάρει “Ζήσε την κάθε μέρα σου σαν την τελευταία”, το κάνεις share, και ποστάρεις καλημέρες στα status.
Άστο, αυτή τη φορά μη νοιαστείς για τα λάικς. Σκέψου πως με μια “καλημέρα” μπορείς να “γεμίσεις” τους συνανθρώπους γύρω σου και να δεις τα πρόσωπά τους να χαμογελούν. Με έναν τόσο απλό και οικονομικό τρόπο, αλλάζεις την ενέργεια που δίνεις και εισπράττεις.
Άλλωστε η καλημέρα, όπως ξέρεις, έφτασε να είναι φτηνή από την πολυχρησία. Και είναι αλήθεια, έχασε σε αξία δεν έχασε ποτέ όμως σε δύναμή. Τη δύναμη που περιγράφει o -TED Speaker- Ali Ghambari, ειδικός στα πρωινά μιας και μεγάλωσε για να δημιουργεί καφετέριες και να λέει “καλημέρες”:
“Έτσι λες στους ανθρώπους: Είμαι εδώ για να σου φέρω αγάπη και ειρήνη… So RELAX!”.
Αν και μετά τον Ali συνεχίζεις να βλέπεις την “καλημέρα” ως στιγμιαία και ουτοπική μορφή ευτυχίας, μπες -finally- στα social media και δες τους χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους που ο καθένας μας επιλέγει να το λέει καθημερινά. Με φωτογραφίες, GIFs, memes, τουϊ, βίντεο και τραγούδια που του θυμίζουν αυτές τις ξένοιαστες εποχές που συζητούσαμε στην αρχή.
Τη ζητάμε την καλημέρα, τη θέλουμε, είναι η αυθόρμητη ανθρώπινη στιγμή μας.
Ας τη δίνουμε λοιπόν πρόσωπο με πρόσωπο και όχι σε ένα απρόσωπο περιβάλλον.
Δεν την ξεχάσαμε. Άλλωστε, αποδείξεις υπάρχουν (χάρη στον αγαπημένο μας τοίχο) και δείχνουν ξεκάθαρα πως ακόμα ξέρουμε να γελάμε και να εκπλήσσουμε τους γύρω μας:
