Υπάρχουν βάρκες που σε πάνε για ψάρεμα και βάρκες που σε πάνε βόλτα στο φως του φεγγαριού. Υπάρχουν βάρκες με ονόματα αγίων και βάρκες με ονόματα κολασμένων. Υπάρχουν βάρκες με μηχανές και άλλες με κουπιά, υπάρχουν βάρκες που αν είσαι τυχερός, σε περνάνε από την κόλαση σε έναν ετοιμοθάνατο παράδεισο. Μετανάστες και πρόσφυγες, σε ξύλινα καλούπια ενώνουν τις προσευχές τους, να μην κρύβει το επόμενο κύμα τον πιο άδοξο θάνατο τους.

Σε ένα παλιό κτήριο στον Κολωνό, θα βρεις ένα Σχολείο, που σε αντίθεση με όλα τα άλλα λειτουργεί μόνο Κυριακές. Είναι γεμάτο αφίσες, φωτογραφίες και ζωγραφιές όπου ανεβαίνοντας τη σκάλα, θα βρεις ανθρώπους απ’ όλες τις μεριές της γης, που η μοίρα τους τους ένωσε σε αυτό ακριβώς το δωμάτιο, σε μια χώρα που οι ισχυροί της δεν τους θέλουν, οι άνθρωποι της όμως μπορούν να δώσουν την πιο σφιχτή τους αγκαλιά.

Η Έλενα Παπαγεωργίου μας περίμενε εκεί να μας δείξει το «σπίτι» της, να μας εξηγήσει πώς από το 2009 βάζει και αυτή με τη σειρά της το δικό της λιθαράκι αλληλεγγύης. «Ήταν το 2009, όταν κάποιος έδωσε την ιδέα να φτιάξουμε μια σελίδα στο facebook, όπου θα προβαλλόταν το έργο και οι δράσεις του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών. Το έργο αυτό ανέλαβα να εκπονήσω εγώ και έπειτα, τα τελευταία δυο χρόνια βρίσκομαι και στο χώρο του Σχολείου».

Ο χώρος, μοιάζει με μελίσσι. Κυψέλες–τάξεις που μέσα τους ασταμάτητα γεννιέται η γνώση, η δύναμη για διεκδίκηση, η γλώσσα. «Το Σχολείο δημιουργήθηκε με αφορμή τα πρώτα ρατσιστικά κρούσματα, ώστε να αντιμετωπιστούν όσο το δυνατόν πιο οργανωμένα. Λειτουργεί δηλαδή και ως ένα μέσο οργάνωσης, μεταξύ ημών και των ανθρώπων που έρχονται σε εμάς. Το ουσιώδες σε όλη αυτήν τη διαδικασία που προσφέρουμε, είναι να μάθουν οι άνθρωποι ελληνικά, ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν καλύτερα τα δικαιώματα τους».

Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, μαύροι και άσπροι, κουβεντιάζουν σε μια γλώσσα σχεδόν κατανοητή. Φαίνεται πως τα χαμόγελα και τα αγγίγματα, είναι τα κενά που καλύπτουμε οι άνθρωποι, με τον πιο έξυπνο τρόπο. «Οι δάσκαλοι στο σχολείο όπως και όλοι μας, είναι εθελοντές και δε χρειάζεται να έχουν κάποια ιδιαίτερη μόρφωση. Οι μαθητές που έρχονται εδώ είναι εντελώς αρχάριοι, οι μισοί σχεδόν δεν ξέρουν καθόλου ελληνικά. Δεχόμαστε μαθητές και δασκάλους οποιασδήποτε εθνικότητας, με προϋπόθεση οι τελευταίοι να ξέρουν -όπως είναι λογικό- τη γλώσσα μας».

Στις αφίσες που κρέμονται από πίσω της, μπορώ να διακρίνω τα συνθήματα «ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ- ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ». «Στόχος σήμερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι να διαχωρίσει τους πρόσφυγες από τους μετανάστες, πράγμα που σημαίνει ότι οι πρόσφυγες θα συνεχίζουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη, ενώ οι άλλοι θα γυρίζουν πίσω. Πού όμως; Καλό είναι ο κόσμος να ξέρει τις διαφορές των όρων “πρόσφυγας” και “μετανάστης”, άλλα τα ίσα δικαιώματα πρέπει να ισχύουν για όλους. Αν κόβουμε δικαιώματα από οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι επόμενοι θα είμαστε εμείς. Είναι μια αλυσίδα.».

Θυμάμαι τα μπάνια που έκανα το καλοκαίρι στα νερά του Αιγαίου, που μάλλον ήταν δάκρυα και αναρωτιέμαι πόσο συνεπής ήμουν τελικά με την ιστορία της προσφυγιάς και του ξεριζωμού, πόσο ικανοποιητικό ήταν το ανάστημα που σήκωσα σε σχέση με τον πόνο που είδα. Όταν η εποχή μας είναι heavy metal, εμείς δεν μπορούμε να είμαστε με ενδοσκόπηση και κατάθλιψη. «Ο κόσμος δεν μπορεί να μένει πλέον αμέτοχος. Στην Ευρώπη, συγκεντρώθηκαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Στην Ελλάδα, τα πράγματα δεν ήταν τόσο δυναμικά δυστυχώς. Πρέπει να περάσουμε στο στάδιο της διεκδίκησης! Αλληλεγγύη ο κόσμος έχει δείξει άπειρη, αλλά από μόνη της δε φτάνει. Δε γίνεται με κουβαδάκι, να προσπαθούμε να αδειάσουμε τη θάλασσα».

Δεν την ανησυχεί η Χρυσή Αυγή, μου εξηγεί ότι προσπάθησαν πολύ, αλλά δεν τα κατάφεραν. «Μας κάνανε ρατσιστές, δεν ήμασταν. Τους βολεύει να είμαστε διαχωρισμένοι, να είμαστε Έλληνες και μετανάστες. Τώρα με το προσφυγικό κύμα, ο κόσμος κατάλαβε ότι οι “άλλοι” δεν είναι εχθροί, η μάνα με το παιδί δεν μπορεί να είναι εχθροί. Άνθρωποι είναι, που βρέθηκαν σ’ αυτόν τον τόπο και θέλουν να φύγουν από εδώ το γρηγορότερο. Η Χρυσή Αυγή ανδρώθηκε με αυτά τα επιχειρήματα, ο κόσμος όμως πλέον αρχίζει και συνειδητοποιεί τι πραγματικά συμβαίνει. Μπορεί να τη διατηρεί ακόμη στην τρίτη θέση, το ποσοστό της όμως είναι χαμηλό».

Η νέα κυβέρνηση πνίγηκε στις ελπίδες της, έδωσε ένα γερό χαστούκι απογοήτευσης σε όλους όσους πίστεψαν ότι κάτι μπορεί στα αλήθεια να αλλάξει «Καταπόντισε τις ελπίδες μας, με μεγαλύτερη απογοήτευση το φράχτη στον Έβρο. Το μόνο θετικό ήταν ότι ψήφισε τον νόμο για την ιθαγένεια και αυτός όμως είναι λειψός».

Στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, υπάρχουν περίπου εκατό εθελοντές που δίνουν τη ψυχή τους για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής των συνανθρώπων τους. Μπείτε στο site του και ενημερωθείτε για το τι χρειάζονται ώστε να γίνουμε όλοι μια αγκαλιά αλληλεγγύης, πηγαίνετε στα πάρτι τους και χορέψτε με ανοιχτή την καρδιά και το μυαλό σας. Πάνω στον ξεριζωμό και τον πόνο, κάθονται τις Κυριακές και ζωγραφίζουν σκηνές την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Έτσι θα γεννηθούν οι σημαίες μας…

 

Φωτογραφίες: Παντελής Ζερβός 
Βοηθός Φωτογράφου: Γιώτα Βαρδάλου

*Οι Αφανείς Ήρωες είναι μια ενότητα που στόχο έχει να αφουγκραστεί μια κοινωνία που ψάχνει τις ανάσες της! Με τη στήριξη και τις δικές σας προτάσεις επιχειρούμε να γνωρίσουμε όλοι μαζί ανθρώπους που συμβάλλουν χωρίς κανένα προσωπικό όφελος στο να κάνουν τη ζωή των συνανθρώπων τους καλύτερη, ευκολότερη και ασφαλέστερη συσπειρώντας κι άλλους στον ίδιο σκοπό. Βοηθήστε μας να τους αναδείξουμε για να ακουστούν σε μια χώρα βαρήκοη. Στείλτε μας την πρότασή σας για τον επόμενο Αφανή Ήρωα στο info@provocateur.gr.