Μισό λεπτάκι να πάρω μια ανάσα… Τι ξεθέωμα ήταν πάλι αυτό, θεέ μου; 4 ώρες σε χαλαρό τέμπο γύρω γύρω το γήπεδο στο δημοτικό στάδιο του Μαραθώνα, δεν το λες και λίγο. Προετοιμάζομαι, βλέπετε, για τον 33ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας που θα λάβει χώρα στις 8 Νοεμβρίου 2015. Κι όπως ξέρετε, ο αγώνας ενός μαραθωνίου δεν είναι παίξε γέλασε. Ούτε η προετοιμασία για να τρέξεις σε αυτόν… Όπως και να έχει, το τρέξιμο είναι η ζωή μου και εγώ έχω μάθει πλέον να το απολαμβάνω.
Τα πάντα ξεκίνησαν πριν από κάνα τρίμηνο. Εκεί που βόλταρα αμέριμνος στη λεωφόρο Μαραθώνος, βλέπω να περνάει από δίπλα μου ένας μελαμψός κυριούλης. Με το σορτσάκι του, την αθλητική του τη μπλουζίτσα και ένα παγούρι νερό στο χέρι, τον είδα να τρέχει στην άκρη της λεωφόρου. Δεν είχα τι να κάνω και είπα να τον ακολουθήσω. Τι το ήθελα;
Τα πρώτα χιλιόμετρα βγήκαν ωραία. Περάσαμε κι από τον Τύμβο των Μαραθονομάχων, πετύχαμε και μια σκυλοπαρέα γνωστών, όλα ήταν ευχάριστα. Έτρεχε αυτός, έτρεχα κι εγώ. Που και που μου έριχνε καμιά ματιά και κανά χαμόγελο. Συμπαθητικούλης καθώς ήταν, τον πήρα από πίσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Πού να ξέρω τι με περιμένει;
Φτάνουμε Νέα Μάκρη, φτάνουμε Πικέρμι, περνάμε Παλλήνη, περνάμε Γέρακα… Ο τύπος ήταν σαν να μην είχε τρέξει χιλιόμετρο, ενώ η δική μου η γλώσσα είχε γίνει ένα με την άσφαλτο. Δεν μου έκανε καρδιά να τον αφήσω μόνο του, τον είχα βάλει ήδη μέσα στην καρδιά μου έτσι καμαρωτό και κορδωμένο που τον έβλεπα να τρέχει.
Βήμα-βήμα, τρεχάλα στην τρεχάλα, τι βλέπω μπροστά μου; Ταμπέλα “Καλώς ήρθατε στον δήμο Αθηναίων“! Κοκάλωσα! “Δεν μπορεί να έχουμε τρέξει σαράντα χιλιόμετρα ρε φίλε! Αυτό δεν ήταν βόλτα, ήταν Μαραθώνιος!“, σκέφτηκα.
Κι εκείνη τη στιγμή, σαν μια υπέρτατη τραγική ειρωνεία που απλώνεται γύρω μου και με κυριεύει ακούω τον τρεχαλατζή κυριούλη που μόλις είχε σταματήσει και ξεκουραζόταν, να μιλάει στο κινητό του. “Να μωρέ, εδώ είμαι, στην Αθήνα. Χτες το πρωί έφτασα από την Αιθιοπία. Σε δύο μήνες περίπου θα τρέξω στον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας και ήρθα να εξοικειωθώ με το περιβάλλον…“
Με το που το ακούω αυτό, δεν άντεξα. Γύρισα και τον ρώτησα: “Πως σε λένε ρε μάστορα;“. “Φέλιξ Κάντι“, μου λέει. Βγάζω με τη μία κινητό, γκουγκλάρω και τι να δω; Ο τύπος που ξεθεώθηκα να ακολουθώ, ήταν ο νικητής του περυσινού μαραθωνίου! Αυτό ήταν. Μου σηκώθηκε η τρίχα! Έτρεχα για ένα δίωρο και βάλε με το νικητή του πιο δοξασμένου αθλήματος στον κόσμο!
Άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει, τρίφτηκα λίγο στο γυμνασμένο του πόδι ως ένδειξη σεβασμού κι ευγνωμοσύνης και το πήρα απόφαση: Από εδώ και στο εξής θα κατεβαίνω σε κάθε Μαραθώνιο της Αθήνας. Είμαι ήδη 6 μηνών, μπορώ να προλάβω καμιά 15άρα από δαύτους.
Προς το παρόν, προετοιμάζομαι -όπως διαβάσατε και στην εισαγωγή- για την πρώτη μου συμμετοχή. Στο ενδιάμεσο, κάνω την αποθεραπεία μου στις εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας. Στόχος μου; Να βγάλω τον Μαραθώνιο σε καλό χρόνο. Σε πολύ καλό χρόνο, για να είμαι ακριβής. Άλλωστε, πλέον ξέρω το know how: Θα ψάξω να βρω στις πρώτες γραμμές τον Φέλιξ και με το που κηρύξει την έναρξη η δημαρχάρα μας ο Ψινάκης, θα τον πάρω από πίσω, δεν θα τον αφήσω από τα μάτια μου και με το που μπούμε στο Παναθηναϊκό στάδιο θα φωνάξω με όλη μου τη ψυχή το “Νενικήκαμεν”!
* Φωτογραφίες: Παντελής Ζερβός
*Δηλώστε το ενδιαφέρον σας για τον Ερμή ΕΔΩ http://www.filozoiki.gr/drasthriothtes/yiothesies ή στο τηλέφωνο 2106020202
