Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Τιέτα. Μια όμορφη παπαγαλίνα που έκανε τη ζωάρα της σε ένα δάσος της Βραζιλίας. Όλα καλά κι όλα ανθηρά, μέχρι τη μέρα που έσπασε μέρος από το ράμφος της. Κανείς δεν έμαθε ποτέ αν το ατύχημα οφείλεται σε τσαμπουκά της με άλλο παπαγάλο ή αν δέχτηκε επίθεση από κάποιον κυνηγό. Όπως και να έχει, το ράμφος της έμεινε λειψό…
Πάνω, λοιπόν, που άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα κατάθλιψης και να αναρωτιέται βουρκωμένη για το πώς θα είναι σε θέση να μασαμπουκιάζει, βρέθηκαν μερικοί καλοί άνθρωποι-ερευνητές που τη μάζεψαν από την εξοχή και της υποσχέθηκαν να της φτιάξουν το καλυτερότερο ράμφος που έχει υπάρξει ποτέ.
“Και πώς θα το κάνετε;”, τους ρώτησε κάπως δύσπιστα.
“Έχε εμπιστοσύνη στην επιστήμη”, της είπαν οι ερευνητές. Πού να κάθονται, τώρα, να της εξηγούν τι εστί 3D printing κι όλα αυτά τα περίπλοκα που σκαρφίζεται ο ανθρώπινος νους;
Κι αφού ξεστόμισαν αυτήν την κουβέντα, σήκωσαν τα μανίκια και ο έριξαν στη δουλειά.
Μέτρησαν τα εκατοστά που υπολείπονταν από το φυσικό ράμφος της Τιέτας κι αφού προχώρησαν στις απαραίτητες έρευνες (διάρκειας 3 μηνών, παρακαλώ) δημιούργησαν με τον τρισδιάστατο εκτυπωτή το τεχνητό μέλος (μέσα σε δύο μόλις ώρες, παρακαλώ) και το τοποθέτησαν στην τυχερή-άτυχη παπαγαλίνα.
Η Τιέτα αρχικά δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει την αλλαγή αυτή και φαινόταν να αγνοεί πλήρως την ύπαρξη το πρόσθετου ράμφους (βάρους 400 γραμμαρίων και μήκους 4 εκατοστών). Της έδιναν φρούτα και λαχανικά για να γευματίσει αλλά δεν… ένιωθε. Με το που της πέταξαν, όμως, κατσαριδούλες, η Τιέτα “αναστήθηκε” και ξεκίνησε να χρησιμοποιεί με μαεστρία το “δωράκι” των επιστημόνων.
Και κάπως έτσι ζήσαμε εμείς καλά και η Τιέτα (μάσησε) καλύτερα!
