Ορισμένες ταινίες (οι περισσότερες μάλλον) φτιάχνονται ξεκάθαρα πρώτα για να βγάλουν κέρδος και μετά για να «παίξουν» με τους θεατές. Με λίγα λόγια, η ποιότητα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Υπάρχουν όμως και ταινίες (λίγες δυστυχώς) που έχουν ως πρωταρχικό τους σκοπό να χαρίσουν κάτι πιο φιλοσοφικό, πιο καλλιτεχνικό, πιο ανθρώπινο στο κοινό.
Αυτές οι ταινίες συνήθως εξερευνούν τις παθογένειες της κοινωνίας, την ηθική ή ακόμη και συνωμοσίες που δημιουργούνται εντός της και όλες, έχουν «πιο βαθύ που τους ενώνει». Οι διάφορες μεταφορές και οι θεματικές που χρησιμοποιούνται ως κύριες, στην ουσία υπάρχουν για να μεταφέρουν κρυφά μηνύματα. Ορισμένες φορές τα μηνύματα είναι προφανή -ίσως ακόμη και επιπόλαια- αλλά και πάλι είναι διασκεδαστικά διότι μας βάζουν να σκεφτούμε.
Στη λίστα που ακολουθεί θα βρείτε τις ταινίες τα καλύτερα κρυφά(;) νοήματα και αλληγορίες. Τριήμερο είναι, εκμεταλλεύσου το.
H Μέρα της Μαρμότας
Επιφανειακά, η Ημέρα της Μαρμότας είναι μια ανάλαφρη ρομαντική κωμωδία με ενδιαφέρουσα πλοκή. Ο Μπιλ Μάρεϊ είναι ο συνηθισμένος του εκκεντρικός εαυτός, κάνοντας σαρκαστικές παρατηρήσεις ως ο γκρινιάρης εργασιομανής Φιλ. Μια μέρα, ο πικρόχολος εγωισμός του δοκιμάζεται όταν αναγκάζεται να ξαναζήσει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Ο σκηνοθέτης Χάρολντ Ράμις μεταφέρει επίσης ένα ισχυρό μήνυμα με την υπόθεση: μέσα από το μαρτύριο του αδυσώπητου κύκλου του Φιλ, μαθαίνει πώς να βρίσκει την αληθινή και διαρκή γαλήνη.
Matrix
Η θεωρία ότι όλοι ζούμε σε μια προσομοίωση δεν είναι καινούργια. Το Matrix χρησιμοποιεί αυτή τη θεωρία ως βάση για την εξαιρετικά επιτυχημένη σειρά τριών ταινιών, εκεί που ο Neo είναι ένας χάκερ υπολογιστών που ξυπνάει (παραπέμποντας σε πνευματική αφύπνιση) και αντιλαμβάνεται την αλήθεια της προσομοίωσης. Το κόκκινο χάπι. Το μπλε χάπι. Εσείς ποιο θα επιλέγατε; Αυτό το μεταφορικό ερώτημα αναγκάζει τους χαρακτήρες (και το κοινό) να επιλέξουν μεταξύ μιας αλήθειας που αλλάζει τη ζωή ή ενός άνετου ψέματος. Οι σκηνοθέτες Λάνα και Λίλι Γουατσόφσκι μας σερβίρουν μια από τις πρώτες φιλοσοφικές θεωρίες: ότι η πραγματικότητά μας δεν είναι πραγματική.
District 9
Η ταινία “District 9” είναι λίγο πιο επιτηδευμένη από κάποιες άλλες ταινίες αυτής της λίστας, αλλά εξακολουθεί να είναι έξυπνη και σημαντική. Χρησιμοποιώντας φανταστικές συνεντεύξεις, ο σκηνοθέτης Neill Blomkamp θέτει ένα ερώτημα: Τι θα γινόταν αν αντιμετωπίζαμε τους εξωγήινους με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζαμε τους ανθρώπους κατά την εποχή του απαρτχάιντ; Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό 1982, όπου εξωγήινοι προσγειώνονται στη Γη και τους σπρώχνουν σε φτωχογειτονιές για να πειραματιστούν πάνω τους. Ο τίτλος είναι μια άμεση αναφορά στην περιοχή 6 του Κέιπ Τάουν κατά τη δεκαετία του 1970.
The Polar Express
Το Πολικό Εξπρές είναι άλλο ένα παιδικό βιβλίο που μετατράπηκε σε ταινία και είναι κάτι περισσότερο από αυτό που δείχνει με την πρώτη ματιά. Ο πρωταγωνιστής δεν έχει όνομα ή ιδιαίτερο ιστορικό και λειτουργεί περισσότερο ως σύμβολο παρά ως πρόσωπο. Σύμβολο για ποιο πράγμα, ρωτάτε; Τον αγνωστικισμό.
Get Out
Το Get Out είναι, με την πρώτη ματιά, μια συνηθισμένη ταινία τρόμου. Σε αυτή την περίπτωση ωστόσο, αυτός που προκαλεί κακό δεν είναι φαντάσματα ή βαμπίρ, είναι λευκοί άνθρωποι.Το Get Out στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα θέματα του ρατσισμού και της δουλείας, προκαλώντας κάτι πολύ τρομακτικό αφού ο ρατσισμός είναι αληθινός. Το σπίτι των Armitage λειτουργεί σχεδόν σαν φυτεία. Η οικογένεια είναι πλούσια και λευκή, το προσωπικό είναι μαύρο με ανατριχιαστικά χαμόγελα και όπως αποδεικνύεται, η οικογένεια προσελκύει ανθρώπους για να συλλέξει τους εγκεφάλους τους.
