Είναι η σειρά – φαινόμενο της εποχής, το νέο worldwide hit του Netflix. Σαν την δεις, σπεύδεις να την προτείνεις με κάθε πιθανό τρόπο σε φίλους και γνωστούς, καίγεσαι να την συζητήσεις. Είναι η σειρά που τελειώνεις μέσα σε ένα βράδυ, 4 επεισόδια όλα κι όλα, νεράκι φεύγουν. Adolescence λοιπόν. Όλα τα καλά που γράφτηκαν ισχύουν – με το παραπάνω.
Με πιο σημαντικό ότι ανοίγει το παράθυρο για να συζητηθεί σε ευρεία κλίμακα το ζήτημα περί του τι είναι εφηβεία στις μέρες μας, πώς και πόσο έχει αλλάξει τα δεδομένα η σαρωτική παρουσία των social media – δηλαδή πραγματικά πόσοι άνω των 20 ετών ήξεραν ακριβώς την ερμηνεία των χρωμάτων στις καρδιές των emojis; Εμείς ένα γερό(ντικο) σοκ το πάθαμε όταν το μάθαμε.
Ναι, το Adolescence είναι σπουδαία τηλεόραση, λόγος για να έχεις συνδρομή στο Netflix και υλικό για να δείχνεις σε σχολεία και γονείς, να γίνεται εποικοδομητικός διάλογος. Αλλά αυτό δεν σημαίνει όλα ήταν τέλεια. Υπήρχαν κάποια σημεία στην πλοκή και στις αναλύσεις που ακολούθησαν, τα οποία περισσότερο ή λιγότερο δεν κολλάνε με το άρτιο του γενικού αποτελέσματος
Με αγάπη το λέμε. Και με κάποια spoiler, όποτε αν τυχόν ανήκεις σε αυτούς που δεν έχουν ακόμα δει το Adolescence (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι ανάμεσά μας), μην συνεχίσεις την ανάγνωση, κρίμα θα ‘ναι. Έλα ξανά εδώ όταν με το καλό θα το ‘χεις κάνει το σερί παρακολούθησης.
Το Adolescence είναι σειράρα ναι, αλλά…
1. Το ντου της αστυνομίας στο 1ο επεισόδιο είναι λες και μπαίνουν στο σπίτι του most wanted criminal εκεί έξω, σε φάση αφίσας Φαρ Ουέστ «καταζητείται ζωντανός ή νεκρός, δίνεται αμοιβή». Δηλαδή άμα ήταν να συλλάβουν κάναν αρχιμαφιόζο πόσοι παραπάνω ένοπλοι ένστολοι θα μπουκάρανε;
2. Αργεί πολύ να γίνει η κύρια και βασική ερώτηση από τους γονείς για το τι ακριβώς συνέβη. Δηλαδή ΟΚ, από νωρίς παίρνουν τη βασική πληροφορία, ότι δηλαδή ο γιος τους κατηγορείται για φόνο, αλλά για τις λεπτομέρειες αργεί χαρακτηριστικά η εξήγηση, η αναζήτηση αυτής, κάτι που αφαιρεί ρεαλισμό από το Adolescence, φαίνεται δηλαδή πως γίνεται για λόγους τηλεοπτικούς.
3. Το επεισόδιο με το σχολείο, το 2ο δηλαδή. Είναι κάπως αδύναμο συγκριτικά, φτιαγμένο κυρίως για να προκαλέσει και να «τεντώσει» το ούτως ή άλλως μεγάλο χάσμα εφήβων – ενηλίκων. Με κάποιες αχρείαστες ή όχι επαρκώς ρεαλιστικές σκηνές.
4. Τι νόημα έχει άραγε η σύγκριση που κάποιοι έκαναν με το Sex Education; Επειδή και καλά εκείνο δείχνει μια εξιδανικευμένη εκδοχή της εφηβείας ενώ το Adolescence μας κερνάει ωμό ρεαλισμό, ένα λουτρό αλήθειας. Δεν είναι άσπρο – μαύρο η φάση, ή το ένα ή το άλλο. Ένα τέτοιο ζήτημα θέλει να το προσεγγίσεις έξυπνα, πολυποίκιλα, να ανοίξει η συζήτηση. Είπαμε, η εφηβεία έχει πολλά ζόρια αλλά και πολλά καλά – δεν θα νιώσεις ποτέ ξανά έτσι στη ζωή σου, τα πάντα τόσο έντονα. Το Sex Education μιλάει, ανάλαφρα και χιουμοριστικά όμως κυρίως πολύ ουσιαστικά, για το σεξ. Το Adolescence, σκληρά και σοκαριστικά, για το bullying και την επίδραση των social media. Και τα δύο χρειάζονται ως προσεγγίσεις.
5. Οι μεγαλύτεροι κάνουν λες και ξέχασαν τη δική τους εφηβεία. Πάντα ήταν δύσκολη περίοδος στη ζωή ενός ανθρώπου, φίλε συν-ενήλικα, όχι μόνο τώρα. Πώς να είναι διαφορετικά, αφού αφήνεις πίσω σου όλη την ωραία αθωότητα της παιδικής ηλικίας και συστήνεσαι με τον πραγματικό κόσμο, με τα (πολλά) στραβά του;
Ναι, τα social media αυξάνουν κατά πολύ τη δυσκολία της «πίστας» αλλά η ουσία παραμένει η ίδια και πάντα οι μεγαλύτεροι με τους μικρότερους θα έχουν διαφορετικούς κώδικες επικοινωνίας και μεταξύ μας, αυτό είναι το σωστό. Το πλέον κομβικό σημείο για το πώς θα (ξε)περάσεις την εφηβεία ως στάδιο είναι οι φίλοι που θα βρεις. Η οικογένεια, στην καλύτερη, θα σου έχει δώσει τις κατάλληλες βάσεις για να αυξήσεις τις πιθανότητες να κάνεις τις σωστές επιλογές.
Υ.Γ: Είναι αστείο, ή ίσως καθόλου, το πως πολλοί μεγάλοι, που ιδέα δεν έχουν για το πώς να χρησιμοποιούν σωστά τα social media ή βγάζουν μέσω αυτών όλη την τοξικότητα και το μισός τους, ανησυχούν αίφνης για τις συνέπειες που έχουν αυτά (τα social media) στα παιδιά…
