Δεν ήταν σίγουρο αν θα μπορούσαν τα εκτυφλωτικά φώτα των Όσκαρ να εξαφανίσουν τις βαριές σκιές των καταστροφικών πυρκαγιών που σάρωσαν τη Μέκκα του Κινηματογράφου, Καλιφόρνια, αλλά και τα τοξικά σήματα που εκπέμπει προς όλο τον κόσμο -εκτός Ρωσίας και Ισραήλ για να είμαι ακριβής, η Ουάσιγκτον. Το τέλος της βραδιάς είχε αρκετούς θριαμβευτές, μια μεγάλη χαμένη και αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα που θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς. Πέντε από αυτά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση…

Βραδιά Όσκαρ: Ένα νέο αστέρι κυκλοφορεί στην πόλη

Σαν να μην έφτανε αυτό το κλίμα δυσφορίας, στο τιμόνι της  βραδιάς των Όσκαρ θα βρισκόταν ένας πρωτοεμφανιζόμενος παρουσιαστής, ο Κόναν Ο’ Μπράιεν. Το στοίχημα γινόταν ακόμη πιο μεγάλο αν υπολογίσει κανείς πως έπαιρνε τα σκήπτρα της παρουσίασης της βραδιάς των Όσκαρ από τον Τζίμι Κίμελ. Αλλά πολύ γρήγορα έδειξε πως μπορεί να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του: Έχοντας βρει την κατάλληλη ισορροπία ανάμεσα στον αγνό ενθουσιασμό και τον ευρηματικό κυνισμό του, ο Ο’ Μπράιεν ανταποκρίθηκε άψογα στις υψηλές απαιτήσεις, ήδη από το πρώτο βίντεο που προβλήθηκε, «βγαίνοντας» από το «σώμα» της Ντέμι Μουρ σε μια σατιρική αναφορά στο Substance.

Αυτό ήταν μόνο η αρχή σε μια σειρά αστείων που έξυναν τα όρια της προσβολής. Όπως για παράδειγμα όταν είπε στην Κάρλα Σοφία Γκασκόν να τουιτάρει κάτι για τον παρουσιαστή των βραβείων, ο οποίος ονομάζεται… Τζίμι Κίμελ -μια ευθεία αναφορά στο χαμό που προκάλεσαν τα ρατσιστικά tweets που κάποτε είχε ποστάρει. Είχε ένα κωμικό σχόλιο για τις κορυφαίες ταινίες της βραδιάς -από τη διάρκεια του The Brutalist, την υπόθεση του Wicked, την πλοκή του Dune: Part II. Ακραία πνευματώδη όλα, ακροβατώντας με την προσβολή, αλλά χωρίς ποτέ να την ξεπερνάει.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Ο’ Μπράιεν έλαβε μέρος μέχρι και σε ένα αστείο χορευτικό, τραγουδώντας πως δεν υπάρχει λόγος να σπαταλά το χρόνο -κάνοντας επί της ουσίας αυτό. Να σπαταλά το χρόνο.

Έτσι, κατάφερε γρήγορα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού που βρέθηκε στο Dolby Theatre, να τους πείσει να τον ακολουθήσουν. Κι εκείνοι το έκαναν… Όπως το έκαναν και οι τηλεθεατές. Άφησε το στίγμα του στη βραδιά, όχι μόνο με το χιούμορ του, αλλά και με το μονόλογό του, όταν και έκανε αναφορά στην αναγνώριση των καλλιτεχνών, όχι μόνο των σταρ, που βρίσκονται στην αφανή πλευρά του κινηματογράφου. Και προς τιμή της Ακαδημίας, φέτος ακούσαμε πιο πολλά γύρω από την τέχνη του κινηματογράφου, από πραγματικά αφανείς ήρωες.

Και αν υποσχέθηκε πως θα ήταν ένας απολιτίκ παρουσιαστής, δεν έχασε την ευκαιρία για το πιο πολιτικό σχόλιο της βραδιάς, με αφορμή το Anora. ««Υποθέτω ότι οι Αμερικανοί είναι ενθουσιασμένοι που βλέπουν κάποιον να ορθώνει επιτέλους ανάστημα απέναντι σε έναν ισχυρό Ρώσο» είπε για την ταινία, στην οποία μια σεξ-εργάτρια αντιμετωπίζει μια οικογένεια της Ρωσικής ελίτ με τον πιο αντισυμβατικό τρόπο.

To αστείο-σαχλή-αμερικανιά του Άνταμ Σάντλερ που εμφανίστηκε με αθλητική περιβολή. Εκτός και αν ήθελε να σαρκάσει το δίδυμο του Λευκού Οίκου στη συνάντηση με τον Ζελένσκι, οπότε ανακαλούμε.

Βραδιά Όσκαρ: Η ομιλία που όλοι περίμεναν

Αν υπήρχε ένας υποψήφιος που δεν είχε άγχος για το αν θα πάρει μαζί του το χρυσό αγαλματίδιο, αυτός ήταν ο Κίραν Κάλκιν -πόσο κρίμα για τον φίλο του από το Succession, Τζέρεμι Στρονγκ. Το οξύμωρο στην περίπτωσή του είναι πως πλέον όλοι περιμένουν να τον δουν να βραβεύεται, αφού η αμηχανία του επί σκηνής έχει γίνει «ένοχη απόλαυση» για το κοινό.

Αυτή η «μόδα» ξεκίνησε πέρυσι, όταν ως «Ρόμαν Ρόι» του Succession, σάρωνε το ένα βραβείο μετά το άλλο, τραυλίζοντας και προσπαθώντας να ευχαριστήσει οποιονδήποτε θυμόταν. Ανεβαίνοντας στη σκηνή για να παραλάβει το βραβείο του, είπε πως δεν είχε μαζί του την ευχαριστήρια ομιλία που είχε γράψει. Αυτό ήταν το «σήμα» πως κάτι μοναδικό ερχόταν.

Κι έτσι ήταν! Ο Κάλκιν, όπως και στην ομιλία του στα Emmy, ανακοίνωσε στο κοινό του 1 δισεκατομμυρίου τηλεθεατών ότι η σύζυγός του, Τζαζ Τσάρλτον, του είχε υποσχεθεί ότι θα μπορούσαν να κάνουν δύο περισσότερα παιδιά (ένα παραπάνω από αυτό που του υποσχέθηκε πέρυσι στα Emmy) αν επέστρεφε στο σπίτι με το Όσκαρ. «Ας κάνουμε αυτά τα παιδιά», της είπε από σκηνής. (την ίδια ώρα αν έβλεπε κανείς τον Στρονγκ θα νόμιζε πως ακόμη είναι στον ρόλο του «Κένταλ Ρόι» και μόλις τον κατσάδιασε ο «πατέρας» του. Τι κρίμα!).

Μια από τις εκπλήξεις της βραδιάς των Όσκαρ: Ο Μικ Τζάγγερ επί σκηνής!

Βραδιά Όσκαρ: Η μεγάλη ανατροπή

Αν η Ντεμί Μουρ είχε εμπειρία από βραδιές Όσκαρ, η ανησυχία της για το εάν κέρδιζε το βραβείο θα έπρεπε να είχε λήξει όταν ο δημιουργός του Anora ανέβαινε για τρίτη φορά στη σκηνή για να παραλάβει ένα αγαλματίδιο. Ήταν ξεκάθαρο πως η βραδιά των Όσκαρ άνηκε σε αυτήν την ανεξάρτητη ταινία.

Αναπόφευκτα, λοιπόν, ήταν η Μάικι Μάντισον, η οποία κράτησε το αγαλματίδιο στο τέλος, στη μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς, αφήνοντας τη Ντεμί Μουρ να τη χειροκροτά με τα άδεια χέρια της.

Βραδιά Όσκαρ: «Όταν ο Νεντανιάχου έγινε έξαλλος»

Το «No Other Land» ήταν το μεγαλύτερο φαβορί για να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Το σκηνοθέτησαν οι Μπάσελ Άντρα, Χαντμάν Μπελάλ, Γιούβαλ Άμπραχαμ και Ρέιτσελ Σορ, ήταν μάλιστα το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο. Αυτή η παλαιστινιο-ισραηλινή συλλογικότητα των τεσσάρων ακτιβιστών, οι οποίοι περιγράφουν την προσπάθειά τους ως πράξη αντίστασης.

Φυσικά και όλοι περίμεναν με αγωνία τις ομιλίες των σκηνοθετών. Ο Άντρα κάλεσε τον κόσμο «να σταματήσει την αδικία και την εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού». Ο Παλαιστίνιος δημοσιογράφος και ακτιβιστής πρόσθεσε πως «Πριν από δύο μήνες έγινα πατέρας και η ελπίδα μου για την κόρη μου είναι να μη χρειαστεί να ζήσει τη ζωή που ζω εγώ τώρα. Το “No Other Land” αντικατοπτρίζει τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε εδώ και δεκαετίες – και συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε».

Από την άλλη, ο Ισραηλινός Άμπραχαμ, επίσης δημοσιογράφος, καταδίκασε «τη φρικτή καταστροφή της Γάζας και του λαού της. Κάναμε αυτή την ταινία μαζί, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, γιατί οι φωνές μας είναι πιο δυνατές όταν ενώνονται. Βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Βλέπουμε την καταστροφή της Γάζας και του λαού της, που πρέπει να τελειώσει. Βλέπουμε τους Ισραηλινούς ομήρους, που απήχθησαν βάναυσα στις 7 Οκτωβρίου, και πρέπει να απελευθερωθούν».

Μια ιστορική στιγμή για τη δύναμη της Τέχνης, αν μη τι άλλο.

Βραδιά Όσκαρ: Μια… μικρή επανάσταση

Τα φετινά Όσκαρ θα μείνουν στην ιστορία ως ένας θρίαμβος των ανεξάρτητων ταινιών. Από το βραζιλιάνικο βιογραφικό δράμα «I’m Still Here» μέχρι τον θριαμβευτή της βραδιάς,  το «Anora», το οποίο κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας ενώ είναι η ταινία με τις χαμηλότερες εισπράξεις ποτέ — αυτό κι αν είναι ρεκόρ! Δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι και η πιο φτηνή παραγωγή που κερδίζει, μιας και ο προϋπολογισμός της ταινίας δεν ξεπερνούσε τα 6 εκατ. δολάρια -δεν έχει διασταυρωθεί μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Αλλά μην φανταστείτε πως οι προϋπολογισμοί άλλων, αξιόλογων ταινιών ήταν χολυγουντιανών επιπέδων. Το The Brutalist, για παραδείγμα, είχε μπάτζετ στα επίπεδα των 10 εκατ. δολαρίων. Το The Substance; 18 εκατ. δολάρια. To Εμίλια Πέρεζ; 26 εκατ. δολάρια. Ο προϋπολογισμός του I’m Still Here δε, της ταινίας που κέρδισε το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, δεν ξεπερνούσε το 1,48 εκατ. δολαρίων.

Από την άλλη, μήπως αξίζει να αναφέρουμε και το μπάτζετ μιας πολυδιαφημισμένης ταινίας που δεν πήρε κατάφερε να κερδίσει κάποια υποψηφιότητα στα Όσκαρ; Το Μονομάχος 2 κόστισε 250 εκατ. δολάρια. Τρελό; Ποια δικαιολογία θα σκαρφιστούν οι Έλληνες παραγωγοί και δημιουργοί, άραγε, για την απαίσια ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία;