Για ταινίες θα μιλήσουμε παρακάτω, αλλά πρώτα αυτό: Τούτες τις μέρες έχει προκαλέσει μεγάλη συζήτηση η παράσταση «Πες το Ψέματα» και οι αντιδράσεις για τη συμμετοχή μόνο (17) ανδρών σε αυτήν. Ακόμα και ακούσια να έγινε όλο αυτό από τους διοργανωτές, όπως οι ίδιοι λένε, αποτελεί ενδεχομένως μια έκφανση ενός βαθιά ριζωμένου σεξισμού σε επαγγελματικούς χώρους όπως εν προκειμένω αυτός του stand up.
Υπάρχει σε πολλών το μυαλό εκεί έξω η πεποίθηση πως «οι γυναίκες δεν έχουν χιούμορ» – πόσο φτωχό ως σκέψη, πόσο στενόμυαλο. Και μόνο πάντως που όλο αυτό το «σηκώνουμε» ως ζήτημα στη δημόσια ατζέντα, κέρδος είναι. Αρκεί ο διάλογος να γίνεται σε σωστές βάσεις, μακριά από φανατισμούς και «αποψάρες». Γιατί μαθαίνουμε, καταλαβαίνουμε, μπορούμε να διορθώσουμε λάθη και να κοιτάξουμε μπροστά, σωστά.
Εμείς να πούμε πως είναι μεγάλο κρίμα και άδικο, εν έτει 2025 πια, να υποτιμάται ή να κρίνεται μια δημιουργία ή ένα ταλέντο με κριτήριο το φύλο. Είναι ίσως μια 90’s διατύπωση των πραγμάτων το να πούμε πως οι γυναίκες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους άνδρες, αλλά τι να κάνουμε που δυστυχώς πρέπει να επαναλαμβάνουμε πράγματα που θα έπρεπε να τα ‘χαμε λυμένα από καιρό και να είναι πια αυτονόητα.
Με τη συγκυρία αυτής της αντιπαράθεσης μας ήρθαν στο μυαλό μερικές φανταστικές ταινίες από γυναίκες σκηνοθέτες. Που δείχνουν ακριβώς αυτό. Ότι δηλαδή το ταλέντο, η ικανότητα, δεν έχει φύλο. Και πως οι άνδρες δεν έχουν κανενός είδους αβαντάζ στην καλλιτεχνική τους έκφραση.
Ταινίες γένους… θηλυκού
American Psycho (2000) της Μαίρη Χάρον
Η ταινία που έκανε σταρ τον Κρίστιαν Μπέιλ, μια ιδιοφυής μαύρη κωμωδία που γέννησε άπειρα memes, έγινε καλτ και απέκτησε πολύ ισχυρή fan base. Αυτήν την εποχή ετοιμάζεται το σίκουελ. Από άνδρα σκηνοθέτη, πάντως (Λούκα Γκουαντανίνο).
Ανατομία μιας Πτώσης (2023) της Ζιστίν Τριέ
Ο Χρυσός Φοίνικας του 76ου Φεστιβάλ των Κανών, ένα δικαστικό θρίλερ με υπαρξιακές αναζητήσεις που ξεχωρίζει, by far, η εκπληκτική Σάντρα Χίλερ με τη γεμάτη βάθος και ουσία ερμηνεία της.
A Silent Voice (2016) της Ναόκο Γιαμάντα
Ένα coming of age anime που βασίζεται σε ομώνυμο manga. Πόσο δύσκολη μπορεί να γίνει η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων; Πόσο κρίσιμο είναι το σχολικό περιβάλλον για τη διαμόρφωσή μας; Πόσο σημαντική είναι η δύναμη της εξιλέωσης; Και πώς μπορείς να διορθώσεις τα λάθη σου και να κοιτάξεις μπροστά; Αυτό το αριστουργηματικό anime έχει όλες τις απαντήσεις, επειδή είναι γενναίο, είναι ειλικρινές.
Το Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται (2019) της Σελίν Σιαμά
Μια ευαίσθητη και γενναία κινηματογραφική αποτύπωση της γυναικείας φύσης. Μια καταπληκτική) ταινία που σαν δεις, σε ακολουθεί για καιρό.
First Cow (2019) της Κέλι Ράιχαρτ
Ένα γουέστερν που χτίζει με υπομονή και ευαισθησία όλα όσα θέλει να μας πει. Για όλους τους θιασώτες του American Dream. Χαμηλότονη και ποιητική, η ταινία αυτή μας υπενθυμίζει κάτι που έχουμε την τάση να ξεχνάμε: Η αλήθεια βρίσκεται στην απλότητα των πραγμάτων.
Η Εξουσία του Σκύλου (2021) της Τζέιν Κάμπιον
Μια ταινία που δημιούργησε ντόρο όταν βγήκε στο Netflix. Γουέστερν με στοιχεία θρίλερ και νουάρ αστυνομικού, έχει τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς ως «κράχτη» αλλά είναι γενικώς μια δουλειά που πάει πολύ πάνω από το μέσο όρο.
Πρισίλα (2023) της Σοφίας Κόπολα
Η μεγάλη αγάπη και ο ταραχώδης γάμος του Έλβις Πρίσλεϊ με την Πρισίλα. Το φιλμ ενώνει τόλμη και αποφασιστικότητα και ακολουθεί αφηγηματικά μια γραμμή που αιφνιδιάζει ευχάριστα. Ο «Βασιλιάς» πάει σε δεύτερο ρόλο…
Καπερναούμ (2018) της Ναντίν Λαμπακί
Ένα σκληρό μάθημα ρεαλισμού, μια ιστορία που σε χτυπάει με ορμή με τη δύναμη που κομίζει. Από τις ταινίες που λυγίζεις και από… σίδερο να είσαι καμωμένος. Το κοινό την έχει λατρέψει.
Πληγωμένο Δάσος (2007) της Ναόμι Καβάσε
Καθαρά ποιητική και φυσιολατρική ματιά, για τους σινεφίλ που έχουν υπομονή και διάθεση να ξεφύγουν από τα συνηθισμένα στις ταινίες που προτιμούν. Είτε θα τη λατρέψεις είτε θα τη μισήσεις, μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Shiva Baby (2020) της Έμα Σέλιγκμαν
Μια κωμωδία που γελάς για να μην… κλαις. Με την έννοια πως θίγει πολύ σοβαρά ζητήματα χωρίς να ωραιοποιεί με κυρίαρχο τη σεξουαλική συνειδητοποίηση του εαυτού μας. Είναι αγχωτικό, είναι κλειστοφοβικό, είναι ιδιαίτερο σε σχέση με άλλη ταινίες. Μια ιστορία ενηλικίωσης που αξίζει να την μάθουν (πολλοί) περισσότεροι.
