Στην εποχή των τηλεοπτικών σειρών που έχουν κατακτήσει τις οθόνες μας, σπάνια εμφανίζεται ένα έργο που ξεφεύγει από το τυπικό, το εύκολο, το αναμενόμενο. Ωστόσο, «Η Μαρία που έγινε Κάλλας», η νέα βιογραφική σειρά της ΕΡΤ, ήρθε για να μας συγκλονίσει. Από την πρεμιέρα κιόλας, στο θρυλικό θέατρο Ολύμπια, ένιωσα πως αυτό δεν ήταν απλώς μία ακόμη «σειρά εποχής». Ήταν μία ωδή στην επιμονή, την πίστη και τη μοναδικότητα της Μαρίας Κάλλας – και της σκηνοθέτριάς της, Όλγας Μαλέα.
Μια ιστορία για την Κάλλας που δεν ξέρουμε
Η αφήγηση μας ταξιδεύει πίσω, στην κατεχόμενη Αθήνα. Μια εποχή γεμάτη δεινά, αλλά και ελπίδα, όπου η Μαρία, ένα αδέξιο και άσημο κορίτσι, ξεκινά τη μεταμόρφωσή της στην εμβληματική προσωπικότητα που γνωρίζουμε. Αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η τρυφερότητα και η αθωότητα με την οποία παρουσιάζεται η νεαρή Μαρία. Η Όλγα Μαλέα κατάφερε να φέρει στην οθόνη κάτι που δεν έχει συνηθίσει να βλέπει ο Έλληνας θεατής: μια εξιστόρηση που δεν εξιδανικεύει, δεν δραματοποιεί υπέρμετρα, αλλά αγκαλιάζει το ανθρώπινο στοιχείο.
Η ιστορία είναι λιτή, αλλά γεμάτη συγκίνηση. Η κινηματογραφική ματιά της Μαλέα προσδίδει μια αίσθηση ρεαλισμού που σε κρατά καθηλωμένο, ενώ η μουσική επένδυση από τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ ολοκληρώνει το συναίσθημα. Η προσπάθεια αυτή στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων μιας εποχής που απαιτεί ποιότητα, ακόμα και σε «μαζικές» παραγωγές.
Η δύναμη της Όλγας Μαλέα: Όραμα και επιμονή
Δεν μπορώ παρά να θαυμάσω την Όλγα Μαλέα. Σε έναν χώρο που η πίεση να προσαρμόσεις το όραμά σου στις απαιτήσεις του κοινού είναι τεράστια, η Μαλέα έμεινε πιστή στη δική της φωνή. Κατόρθωσε να δημιουργήσει κάτι που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο που έχουμε δει πρόσφατα. Το βάθος της δουλειάς της φαίνεται σε κάθε λεπτομέρεια – από την αυθεντικότητα των σκηνικών μέχρι την επιλογή της μουσικής και την προσεκτική καθοδήγηση των ηθοποιών.
Το καστ: Έκπληξη και αναγνώριση
Η Κλεοπάτρα Ελευθεριάδου, ένα όνομα που δεν γνωρίζαμε, εμφανίζεται σαν αποκάλυψη. Στον ρόλο της Μαρίας, η νεαρή ηθοποιός αποπνέει μια ευαλωτότητα αλλά και μια σκληρή αποφασιστικότητα που είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ο χαρακτήρας. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο μεγάλο στοίχημα ήταν αυτός ο ρόλος για την ίδια. Όπως η Μαρία Κάλλας, έτσι και η Ελευθεριάδου μοιάζει να παλεύει για τη θέση της – και τη δικαιούται απόλυτα.
Κι έπειτα, υπάρχει η Demy. Η μετάβασή της από τη σκηνή του μιούζικαλ στην τηλεόραση είναι μια άλλη μικρή επανάσταση. Κατάφερε να αποδώσει τη «ζεστασιά» που ο ρόλος της απαιτεί, αποδεικνύοντας πως η ταμπέλα της ποπ σταρ δεν την περιορίζει. Όσο για τις καταξιωμένες Ελένη Ράντου και Ρένια Λουιζίδου, είναι πάντα υπέροχες. Ίσως δεν μας εκπλήσσουν πια, αλλά μας δίνουν αυτό το αίσθημα της σιγουριάς.
Ένας θρίαμβος για την ΕΡΤ
Η επιλογή της ΕΡΤ να υποστηρίξει τη σειρά με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα δεν ήταν μόνο μια τολμηρή απόφαση, αλλά και ένας θρίαμβος. Δεν είναι απλώς μια μουσική συνοδεία· είναι ένα θεμέλιο πάνω στο οποίο η σειρά χτίζει την ατμόσφαιρά της. Οι σκηνές που εκτυλίσσονται μέσα στους χώρους της Λυρικής και τα αποσπάσματα των όπερων που ερμηνεύονται ζωντανά είναι στιγμές πραγματικής μαγείας.
Η avant-première: Μια νύχτα που δεν θα ξεχάσω
Η πρεμιέρα στο θέατρο Ολύμπια δεν ήταν απλώς ένα γεγονός· ήταν μια γιορτή. Οι τοίχοι αυτού του ιστορικού χώρου έμοιαζαν να ζωντανεύουν καθώς η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ ερμήνευε έργα που συνδέονται με τη Μαρία Κάλλας. Όταν η Κλεοπάτρα Ελευθεριάδου ερμήνευσε τη «Χαμπανέρα» από την Κάρμεν, ήταν σαν να έβλεπες ένα κομμάτι της ιστορίας να ξετυλίγεται μπροστά σου.
Ένα στοίχημα που ήδη κέρδισε
Το ελληνικό κοινό αγαπά τις σειρές εποχής, αλλά έχει πια υψηλές απαιτήσεις. «Η Μαρία που έγινε Κάλλας» δεν τις καλύπτει απλώς· τις ξεπερνά. Αν κάτι μας δίδαξε η πρεμιέρα, είναι πως η πίστη στο όραμα, ο σεβασμός στην ιστορία και η αφοσίωση στη λεπτομέρεια είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας.
Είμαι βέβαιος πως η σειρά αυτή δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Είναι ένα ταξίδι που αξίζει να κάνουμε όλοι. Για τη Μαρία. Για την Όλγα Μαλέα. Για την ελληνική τηλεόραση που, όταν θέλει, μπορεί να μας συγκλονίσει.
