Από τις περιπτώσεις που πέφτουν οι τίτλοι τέλους και εύχεσαι να μην είχες μπροστά σου μια άψυχη (κι ας πήρε ζωή) οθόνη, αλλά να ήσουν σε ένα θέατρο. Για να χειροκροτήσεις τόσο δυνατά και συνεχόμενα, ώστε να βγει και να ξαναβγεί επί σκηνής για την παραδοσιακή υπόκλιση. Ανκόρ. Εκ του γαλλικού “encore”. Που σημαίνει ξανά. Αυτό που κάνει ο Πάνος Βλάχος στις «17 Κλωστές» είναι για non stop αποθέωση.
Ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ όπως σπάνια βλέπουμε στην ελληνική TV. Παίζει με όλο του το σώμα, με κάθε του μυ. Παίζει κυρίως με το βλέμμα. Μέσα στα μάτια του καθρεφτίζονται μυριάδες πράγματα, σκέψεις και συναισθήματα ενώ υποδύεται τον πρωταγωνιστή στο πιο μαζικό φονικό στην ιστορία της χώρας μας. Ο χρόνος «παγώνει» για τον «απόκρυφο δαιμονικό χορό» που γέννησε η παράλογη δίψα για εκδίκηση και έκανε τα Κύθηρα τόπο ενός απίστευτα αιμοσταγούς εγκλήματος.
Ο Πάνος Βλάχος εκφράζει την ουσία του ρόλου με θαυμαστό τρόπο. Γιατί είναι ένας από τους καλύτερους καλλιτέχνες που έχουμε στη χώρα μας και αυτό εκτείνεται σε πολλά επίπεδα, φτάνει ως και τη σάτιρα. Φροντίζοντας πάντα να δίνει στον εαυτό του τα εφόδια για να κάνει αυτό που ξέρει, σωστά.
Ο Πάνος Βλάχος «λάμπει» γιατί το ταλέντο του συνάντησε τις κατάλληλες συνθήκες, τους εμπνευσμένους συνεργάτες
Να λοιπόν η στιγμή για μια απαραίτητη διαπίστωση: Στην Ελλάδα έχουμε την τύχη να διαθέτουμε πολλούς καλούς ηθοποιούς. Κι όμως, έρχονται συχνά κάποιες τηλεοπτικές παραγωγές και σε βάζουν σε σκέψεις για την αλήθεια της άνωθεν διαπίστωσης. Λες δεν μπορεί αυτός – μην λέμε ονόματα, δεν είναι εκεί άλλωστε το νόημα – να παίζει έτσι, τι στο καλό (ή κακό, πιο σωστά) του συνέβη;
Η απάντηση είναι στην πραγματικότητα πολύ απλή. Έχει να κάνει κατά βάση με το χρόνο άρα και το χρήμα, σε δεύτερη ανάγνωση. Όταν μια σειρά έχει, για παράδειγμα, 4 επεισόδια την εβδομάδα, τα γυρίσματα τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς. Πότε θα προλάβει ο ηθοποιός να μπει στο ρόλο του; Να τον κατανοήσει, να τον νιώσει, να τον κάνει δικό του; Μια ξεπέτα γίνεται, με αρπακολλατζίδικη λογική. Το κατά πόσο αυτό καμουφλάρεται μετά από τον ερμηνευτή, έχει να κάνει με το πόσο ευελιξία του δίνει το φυσικό του ταλέντο. Όχι με βάση το πόσο σκληρά (το) έχει δουλέψει. Κάτι άδικο, εξουθενωτικό σώμα και πνεύμα.
Στις σειρές του Σωτήρη Τσαφούλια αυτό δεν συμβαίνει. Κάθε άλλο. Ο συγκεκριμένος δημιουργός έχει καταφέρει να ορίσει και μαζί να επιβάλλει ένα μίνιμουμ ποιοτικών και πρακτικών στάνταρ προκειμένου να διασφαλίζει πως θα κάνει τη δουλειά του όπως αυτός κρίνει και θέλει. Δίνει έτσι χρόνο και στον εαυτό του και στους συνεργάτες του. Ξεφεύγει από τη μανία του «καταναλωτισμού», κάνει λίγα, μεστά και καλά επεισόδια. Βάζει μπροστά το αισθητικό – καλλιτεχνικό σκέλος, στη θέση δηλαδή που πρέπει. Καλλιεργεί το κατάλληλο κλίμα ώστε όλοι να λειτουργούν ομαδικά, να χαίρονται που είναι εκεί και συνεργάζονται, συνυπάρχουν ανθρώπινα και επαγγελματικά.
Η καλύτερη και ποιοτικότερη τηλεόραση είναι τελικά ήδη «εδώ»
Το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε εξαιρετικές σειρές όπως το «Έτερος Εγώ» παλαιότερα και το «17 Κλωστές» τώρα. Μέσω του MEGA αυτό επικοινωνείται σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, φτάνοντας σε ένα ευρύ κοινό που δεν είχε την ευκαιρία και τη δυνατότητα νωρίτερα, μέσω COSMOTE TV. Αυθόρμητα κάνεις τη σύγκριση με την πλειονότητα των άλλων σειρών που παίζονται στην τηλεόραση. Βλέπεις τη διαφορά. Στις ερμηνείες πρώτα και πάνω από όλα. Γιατί ο Πάνος Βλάχος δεν είναι προφανώς μόνος του, πλαισιώνεται από εξαιρετικούς συναδέλφους του, καλή ώρα η – εκπληκτική – Ντένια Στασινοπούλου.
Ναι, σειρές όπως το «17 Κλωστές» είναι αυτό που θέλουμε από την τηλεόραση. Αυτής της φιλοσοφίας, αυτής της αισθητικής, αυτών των στάνταρ στην προετοιμασία και στην υλοποίηση. Μένει ακόμα ένα επεισόδιο για να ολοκληρωθεί η μεταφορά της σειράς στην ανοιχτή από τη συνδρομητική τηλεόραση, το στοίχημα ωστόσο έχει από καιρό κερδηθεί. Εμφατικά.
