Στις 14 Οκτωβρίου συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του Pulp Fiction, μια ταινία που έχει αφήσει ένα τεράστιο αποτύπωμα στη δημιουργία ταινιών. Αρχικά σχεδιάστηκε ως ανθολογία από τον συγγραφέα-σκηνοθέτη Κουέντιν Ταραντίνο και τον επί χρόνια φίλο, συνεργάτη και συνεργάτη του Ρότζερ Έιβερι. Το Pulp Fiction εξελίχθηκε σε μια αστεία, βίαιη, ατελείωτα εφευρετική, μη γραμμική οδύσσεια.
Εκτός από την «ανάσταση» της καριέρας του Τζον Τραβόλτα και την καθιέρωση ως αστεριού στο πρόσωπο του Σάμιουελ Λ. Τζάκσον το Pulp Fiction κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών το 1994, επτά υποψηφιότητες για Όσκαρ (με ένα Όσκαρ για το σενάριο των Ταραντίνο και Έιβερι, ενώ η εμπορική του επιτυχία (213 εκατομμύρια δολάρια έσοδα, με προϋπολογισμό 8 εκατομμύρια δολάρια) άλλαξε για πάντα τα οικονομικά του ανεξάρτητου κινηματογράφου.
Για να τιμήσει την κληρονομιά και τον αντίκτυπο του Pulp Fiction, το Variety μίλησε με περισσότερα από 20 μέλη του καστ και του συνεργείου της ταινίας για να μοιραστούν τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις τους.
Η απαρχή του Pulp Fiction ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ενώ ο Ταραντίνο και ο Έιβερι δούλευαν μαζί στο κατάστημα ενοικίασης βιντεοκασετών, Video Archives, στη νότια Καλιφόρνια.
Πώς γεννήθηκε το Pulp Fiction
Roger Avary, συν-συγγραφέας: Η αρχική ιδέα για το Pulp Fiction ήταν ότι θα κάναμε τρεις μικρού μήκους ταινίες με τρεις διαφορετικούς κινηματογραφιστές. Μια θα έφτιαχνα εγώ, μια ο Κουέντιν και την τρίτη ένας φίλος, ο Άνταμ Ρίφκιν. Έγραψα ένα σενάριο που ονομάζεται Pandemonium Reigns και στην πορεία, η ταινία μικρού μήκους επεκτάθηκε σε σενάριο μεγάλου μήκους. Το Reservoir Dogs έγινε σενάριο μεγάλου μήκους. Ο Άνταμ δεν έγραψε ποτέ το δικό του και το Pulp Fiction για λίγο ήταν κάτι που δεν επρόκειτο να συμβεί.
Ντάνι ΝτεΒίτο, εκτελεστικός παραγωγός: Η Στέισι Σερ γνώριζε τον Κουέντιν και μας κανόνισε μια συνάντηση. Μετά από περίπου έξι λεπτά συνομιλίας με τον Κουέντιν, του είπα: «Θέλω να συμφωνήσουμε αμέσως». Μετά από μια μικρή παύση από πλευράς Κουέντιν, συμφώνησε. Δεν είχα δει ακόμη το Reservoir Dogs γιατί ακόμα φτιαχνόταν.
Έιβερι: Και μετά ο Κούεντιν φτιάχνει το Reservoir Dogs και λαμβάνει κάθε είδους προσφορές για να κάνει πολύ ωραία έργα. Αλλά ουσιαστικά επέστρεψε και με πήρε τηλέφωνο μια μέρα και μου είπε: «Σκέφτομαι συνέχεια το Pulp Fiction και νομίζω ότι θέλω να το κάνω ως μια ταινία και να το σκηνοθετήσω όλο μόνος μου». Έτσι, πήραμε το σενάριό μου [στο «Pandemonium Reigns»] και το αλλάξαμε. Στη συνέχεια, πήγαμε στο Άμστερνταμ με όλες τις σκηνές που είχαμε γράψει και δεν είχαν ήδη μεταφερθεί σε ταινίες. Έτσι τελικά γράφτηκε το Pulp Fiction.
Λόρενς Μπέντερ, παραγωγός: Μετά το Reservoir Dogs πέταξα στο Άμστερνταμ για να τους συναντήσω εκεί, και είχε αυτό το μικρό γουόκμαν και άκουγε Ντικ Ντέιλ και το Μισιρλού. Άκουγε όλη αυτή τη σερφ μουσική καθώς έγραφε το Pulp Fiction. Έτσι, το Μισιρλού μπήκε στους τίτλους έναρξης.
ΝτεΒίτο: Μιλούσα μαζί του κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ρωτώντάς τον απλώς «Πώς πηγαίνει το γράψιμο; Τελειώνει;» Και μετά χτύπησε το κουδούνι μου και υπήρχε ένα πακέτο, ένας φάκελος με 155 σελίδες μέσα.
Ορκίζομαι στο Θεό, πάντα μου αρέσει να πιστεύω ότι ήταν ακόμα ζεστό. Και η επάνω σελίδα έγραφε, «Pulp Fiction του Κουέντιν Ταραντίνο, τελικό προσχέδιο». Χύθηκα σε έναν καναπέ με ένα φλιτζάνι τσάι και γέλασα απίστευτα. Το λάτρεψα από την αρχή μέχρι το τέλος. Το μεγάλο ερώτημα ήταν ότι ήταν 155 σελίδες. Είχα αυτή τη γυναίκα με την οποία δούλευα, τη Βίλμα, η οποία ήταν η επιβλέπουσα του σεναρίου μου, και συνήθιζε να χρονίζει τα πράγματα για μένα. Συνήθως πηγαίνετε μια σελίδα το λεπτό και ο τελικός χρόνος προβολής της ταινίας ήταν 154 λεπτά.
Μάικλ Σάμπεργκ, εκτελεστικός παραγωγός: Μόνο ο Χάρβεϊ [Γουάινστιν] έκανε προσφορά για το Pulp Fiction. Ο Χάρβεϊ νόμιζε ότι βρισκόταν σε έναν πόλεμο προσφορών, αλλά αυτό δεν ίσχυε. Μέχρι σήμερα, αν δω τον Μπομπ Σέι, θα μου πει ότι θα ήθελε να μην είχε απορρίψει ποτέ το Pulp Fiction. Ο Κούεντιν ήθελε να το κάνει με τον Μάικ Μένταβοϊ, επειδή ο Μάικ είχε κάνει όλες τις μεγάλες ταινίες της Orion, αλλά κατά ειρωνικό τρόπο, όταν εμφανίστηκε, ο Μάικ θεώρησε ότι το Pulp Fiction ήταν πολύ βίαιο.
Μπέντερ: Θέλαμε ο προϋπολογισμός να είναι μεταξύ 6 και 8 εκατομμυρίων δολαρίων, γιατί έτσι θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε περισσότερο έλεγχο στην ίδια την ταινία, καθώς ο προϋπολογισμός θα ήταν αρκετά χαμηλός. Και όταν κάναμε την ταινία, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο προϋπολογισμός αυτής της ταινίας ήταν κυριολεκτικά 8,5 εκατομμύρια δολάρια. Και όταν τελειώσαμε, επιστρέψαμε 500.000 δολάρια. Έτσι, ήταν ακριβώς 8 εκατομμύρια δολάρια.
Ως μέρος της δικής του συμφωνίας με την TriStar Pictures για την ανάπτυξη των δικών του παραγωγών, ο ΝτεΒίτο είχε τον τελικό λόγο σε όλα του τα έργα. Μεταβίβασε αυτό το προνόμιο στον Ταραντίνο και στους άλλους σκηνοθέτες με τους οποίους δούλεψε στην Jersey Films.
ΝτεΒίτο: Πήγα στον Χάρβεϊ [Γουάινστιν] και μου λέει, «Ναι, θα το κάνουμε αυτό με τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, ο οποίος μόλις κέρδισε Όσκαρ για το My Left Foot. Του είπα, «Ο σκηνοθέτης θέλει τον Τζον Τραβόλτα. Είπα σε αυτό το παιδί έχω τον τελικό λόγο, μαζί και την έγκριση του καστ». Νομίζω ότι με έβρισε με κάθε πιθανή βρισιά, αλλά φυσικά, ο Κουέντιν πήρε αυτό που ήθελε και είχε απόλυτο δίκιο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Τζον Τραβόλτα («Βίνσεντ Βέγκα»): Η τελευταία επιτυχία [που είχα βιώσει] πριν από το Pulp Fiction ήταν οι ταινίες Κοίτα Ποιος Μιλάει, οπότε το να παίξω στο Pulp Fiction ήταν σίγουρα μια ευκαιρία ανέλιξης.
Ήμουν ένας από τους αγαπημένους του ηθοποιούς που μεγάλωσε με τα «Welcome Back Kotter», «Saturday Night Fever», «Grease» και «Blow Out» και ήθελε να συνεργαστεί μαζί μου. (…) Μου έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία σε μια καριέρα υψηλού επιπέδου, που πάντα ήθελε να έχω.
Μπέντερ: Όταν μπήκε ο Σαμ [Σάμιουελ Τζάκσον], ήταν υπέροχος. Αλλά μετά εμφανίστηκε κάποιος άλλος και μας πήρε τα μυαλά, και έπρεπε να τηλεφωνήσω στον ατζέντη του Σαμ… Του είπα: «Μπορεί να χρειαστεί να πάμε με αυτό το άλλο άτομο». Και εκείνος είπε, «Όχι, όχι, όχι, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Ο Σαμ θα επιστρέψει».
Δεν ήθελα να κάνω τον Σαμ να έρθει ξανά και να κάνει δοκιμαστικό. Αλλά αποδείχθηκε ότι ο Σαμ νόμιζε ότι ερχόταν απλώς για να διαβάσει. Δεν πίστευε ότι στην πραγματικότητα έκανε οντισιόν. Έτσι, επέστρεψε και απλώς μας εξέπληξε.
Μπέντερ: Ο Χάρβεϊ Καϊτέλ ήταν ο βασικός άξονας που δημιούργησε το Reservoir Dogs. Και γνώριζε τον Μπρους Γουίλις. Ανεβήκαμε λοιπόν να τον δούμε στο σπίτι του στο Μαλιμπού. Ο [Μπρους] γνώριζε όλες τις ατάκες του Reservoir Dogs. Του άρεσε αυτή η ταινία. Ήταν ένα είδος «με είχες από το γεια». Ο Μπρους με τον Κουέντιν έκαναν μια βόλτα στην παραλία και επιστρέφοντας ο Γουίλις είχε ήδη συμφωνήσει για την ταινία.
Μπέντερ: Η πρώτη μεγάλη προβολή της ταινίας ήταν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης. Σε ένα τεράστιο σινεμά, βρισκόμαστε στα θεωρεία, και ακριβώς όταν γίνεται στην Ούμα ένεση αδρεναλίνης κάποιος ουρλιάζει: «Υπάρχει γιατρός;».
Πηδάω από τη θέση μου και τρέχω κάτω, και ο διευθυντής του θεάτρου τρέχει προς το μέρος μου, «Τι να κάνω;». Του λέω, «Άναψε τα φώτα». Έτσι η προβολή σταματάει και τα φώτα ανάβουν. Και ο τύπος, έπαθε σοκ ή κάτι τέτοιο, και αυτή η σκηνή τον συγκλόνισε σε τέτοιο βαθμό που λιποθύμησε.
Έτσι, εγώ και ο Χάρβεϊ Γουάινστιν φεύγουμε από το σημείο, μερικοί άνθρωποι τον βοηθούν να σηκωθεί και του δίνουν λίγο χυμό πορτοκαλιού. Ο Χάρβεϊ του διαθέτει τη λιμουζίνα του για να πάει σπίτι και να γίνει καλά…
Αλλά τώρα, ο μεγαλύτερος φόβος που είχαν ο Χάρβεϊ και ο Μπομπ εκείνη την εποχή ήταν ότι θα χαρακτήριζαν την ταινία ως «πολύ βίαιη». Ήθελαν να προωθήσουν το Pulp Fiction και να το κάνουν μεγάλη επιτυχία.
Έτσι, στο λόμπι του επάνω ορόφου, περπατούν πέρα δώθε, «Τι κάνουμε; Αν αποδειχθεί ότι αυτός ο τύπος έπαθε σοκ εξαιτίας της βίας στην ταινία, αυτό θα είναι το μόνο πράγμα για το οποίο θα μιλάνε όλοι». Τρελαίνονται. Αλλά η ιστορία δεν βγήκε έξω και οι κριτικές ήταν εξαιρετικές. Και αυτή ήταν η αρχή της επιτυχημένης κυκλοφορίας της ταινίας.
Τραβόλτα: Είδα την ταινία στο Φεστιβάλ των Καννών. Ξεπέρασε τις προσδοκίες μου γιατί έφτασε σε ένα νέο επίπεδο αφήγησης και δημιουργίας ταινιών και μπορούσες να το νιώσεις — ήταν σπλαχνικό. Γραφόταν ιστορία.
Σάμπεργκ: Στις Κάννες, θυμάμαι ακόμη το χειροκρότημα =συνεχίστηκε για πάντα. Και η γυναίκα μου γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε: «Αυτή η ταινία είναι υπέροχη. Θα πάρει υποψηφιότητες για Όσκαρ».
Φρανκ Γουόλι («Brett»): Όταν κυκλοφόρησε η ταινία, δούλευα εκτός χώρας. Και έλαβα πολλές κλήσεις από ανθρώπους που είπαν ότι είναι η καλύτερη ταινία που έχουν δει ποτέ. Και όταν επέστρεψα, ζούσα τότε στη Νέα Υόρκη, και ήταν μία ή δύο εβδομάδες μετά την κυκλοφορία της ταινίας. ακόμα δεν την είχα δει. Αλλά με αναγνώρισαν στο μετρό, και αυτό δεν είχε συμβεί ποτέ άλλοτε. Δούλευα για πέντε, έξι χρόνια σε ταινίες, μεγάλες ταινίες και δεν με αναγνώριζαν μέχρι τότε.
Ροζάν Αρκέ(«Τζόντι»): Ήμουν έγκυος όταν κυκλοφόρησε και θυμάμαι ότι ήταν τόσο βίαια που η μαμά μου και εγώ έπρεπε να φύγουμε. Έτσι, δεν είχα ποτέ την κινηματογραφική εμπειρία μέχρι 30 χρόνια αργότερα. Εξακολουθεί να είναι αυτό το πολιτιστικό φαινόμενο, αλλά επίσης έχω ακόμα θέμα, με τη λέξη που ξεκινά από «Ν» («Nigger»). Για μένα, αυτό ήταν πάντα ένα πρόβλημα και δεν συνειδητοποίησα πόσο πρόβλημα ήταν μέχρι που το είδα αυτή την τελευταία φορά. Εξακολουθεί να είναι εξαιρετική δουλειά, αλλά υπάρχουν ανατριχιαστικές στιγμές και δεν είναι μόνο η βία. Αλλά αγαπώ τον σκηνοθέτη.
