Χθες βράδυ, το Netflix μας έδωσε μια καινούργια εμπειρία με την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ Will & Harper. Σε ένα φιλμ που από την αρχή φαίνεται σαν αστείο, μια χαριτωμένη παραγωγή από τον Will Ferrell και τη Harper Steele, το ντοκιμαντέρ σε προκαλεί να αναρωτηθείς: Αυτό είναι αλήθεια ή απλά άλλο ένα κωμικό παιχνίδι του Ferrell; Και, πιστέψτε με, η ερώτηση παραμένει για το πρώτο μισό της ταινίας.
Ο Will Ferrell, γνωστός για το αμήχανο χιούμορ του, είναι εδώ στα καλύτερά του. Αυτό στο οποίο τον έχουμε συνηθίσει άλλωστε είναι να παίζει τον ρόλο του awkward τύπου που μοιάζει να μην ανήκει σε κανένα μέρος και σε καμία στιγμή. Αλλά η Harper; Η Harper Steele είναι ένα ακόμα πιο περίεργο πλάσμα. Η αμηχανία της δεν περιορίζεται απλά σε αστεία και γκάφες, αλλά εκφράζεται μέσα από την προσωπική της ιστορία, την οποία αγγίζει με αξιοπρέπεια και μια λεπτή, τρυφερή αίσθηση του χιούμορ.
Η πρώτη εντύπωση που παίρνεις είναι ότι αυτό που βλέπεις είναι κάτι πολύ καλά στημένο. Καλογραμμένο, καλογυρισμένο, με τον κατάλληλο ρυθμό και τις σωστές αναλογίες που κάνουν ένα ντοκιμαντέρ ενδιαφέρον. Σύντομα όμως συνειδητοποιείς πως αυτό που υπάρχει πίσω από την επιφάνεια είναι η ανθρώπινη διάσταση, η οποία ξεπερνά το κωμικό προσωπείο του Ferrell. Εδώ, ο Ferrell δείχνει μια άλλη πτυχή του, μία που δεν τον είχαμε δει τόσο ξεκάθαρα.
Όσο κι αν το φιλμ προσπαθεί να παραμείνει πιστό στη χιουμοριστική του φύση, δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια: Η Harper Steele, μια τρανς γυναίκα που ζει την πιο ευάλωτη στιγμή της ζωής της, βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Και δεν είναι η προσοχή που προκαλείται από τη μετάβασή της ως τρανς γυναίκα, αλλά η ίδια η εμπειρία της να προσπαθεί να φτιάξει μια καινούργια ζωή. Με νέο σώμα, νέα ρούχα, νέα ταυτότητα.
Κάθε σκηνή μεταξύ του Will και της Harper είναι ένας ολόκληρος καμβάς μιας βαθιάς φιλίας που μετράει τέσσερις δεκαετίες. Ο Ferrell είναι ένας τύπος που είναι αληθινά παρών, ο φίλος που όλοι μας ονειρευόμαστε να έχουμε στις πιο σκοτεινές στιγμές. Ένας φίλος που στηρίζει, αγαπά, και νιώθει. Η χημεία τους πάνω στην οθόνη ξεπερνά το χιούμορ και βυθίζεται σε κάτι βαθύτερο. Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι αν η Harper μπορεί να ζει ανοιχτά, με κάποιον σαν τον Ferrell δίπλα της, ίσως υπάρχει ελπίδα για όλους μας.
Ο Ferrell δεν είναι απλώς ο γνωστός κωμικός που σε κάνει να γελάς με τις γκάφες του. Εδώ, είναι κάτι περισσότερο. Είναι ο φίλος που μαθαίνει να είναι σύμμαχος, μαθαίνει να καταλαβαίνει. Δεν πρόκειται μόνο για την κωμωδία. Πρόκειται για την αγάπη. Για την αποδοχή. Η κωμωδία, παρόλο που είναι έντονα παρούσα, δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση. Αυτό που τη σώζει είναι η ειλικρινής φιλία.
Το Will & Harper είναι ένα ντοκιμαντέρ που έπρεπε να είναι για όλους. Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είναι. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, οι τρανς άνθρωποι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα κοινό που δεν είναι πάντα έτοιμο να αποδεχτεί, να καταλάβει, να αγκαλιάσει. Ωστόσο, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι μια σημαντική υπενθύμιση πως ο κόσμος αλλάζει. Κι ας μην το αντιλαμβάνονται όλοι ακόμα.
Η σημασία της εκπροσώπησης
Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η εκπροσώπηση έχει σημασία, όχι μόνο για εκείνους που βλέπουν τον εαυτό τους να αντανακλάται στην οθόνη, αλλά για όλους. Είναι μετασχηματιστική. Για πολλά χρόνια, οι ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες είτε απουσίαζαν είτε απεικονίζονταν μέσω επιβλαβών στερεοτύπων. Οι γκέι και οι τρανς χαρακτήρες ήταν μια απεικόνιση που εξυπηρετούσε την αποξένωση αντί να περιλαμβάνει. Το Will & Harper είναι κάτι περισσότερο από απλή ψυχαγωγία – είναι ένα έργο που ζητά αλλαγή, δίνοντας στους LGBTQ+ ανθρώπους μια πλατφόρμα για να πουν ελεύθερα τις ιστορίες τους. Είναι ένα έργο που παρέχει υποστήριξη, ελπίδα και μια υπενθύμιση ότι οι τρανς άνθρωποι δεν είναι μόνοι. Ότι είναι σημαντικοί.
Σε έναν κόσμο όπου τα δικαιώματα των τρανς εξακολουθούν να δέχονται επιθέσεις, όπου τα τρανς άτομα αντιμετωπίζουν δυσανάλογα υψηλά επίπεδα διακρίσεων και βίας, η αναπαράσταση στα μέσα ενημέρωσης εκπαιδεύει, υποστηρίζει και ενδυναμώνει. Το Will & Harper εκπαιδεύει, υποστηρίζει και ενδυναμώνει.
Πρόκειται για ένα ταξίδι όπου καταρρίπτονται παρανοήσεις, αναγνωρίζονται ιστορίες που έχουν καθυστερήσει από καιρό και παρέχεται κατανόηση της τρανς εμπειρίας – για όσους ανήκουν στην κοινότητα και για όσους αναζητούν την κατανόηση.
Το Will & Harper είναι κάτι παραπάνω από ντοκιμαντέρ. Είναι μια τρυφερή ιστορία φιλίας και ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που, αν και άβολος για μερικούς, έχει τόση γλύκα και ελπίδα που δεν μπορείς να τον αγνοήσεις.
Αν δεν θες spoiler στοιχεία για το Will & Harper μην διαβάσεις παρακάτω
Η ιστορία της Harper Steele, που αποφάσισε στα 61 της να αλλάξει φύλο, δεν είναι μια πρωτοφανής ιστορία. Είναι όμως μια ιστορία που δεν έχουμε ξαναδεί ούτε ειπωμένη με αυτό τον τρόπο. Βλέποντας τον Andrew Steele ως έναν ακόμα “περίεργο” νέο τύπο που παλεύει να ενταχθεί σε ένα, απ’ όποια μεριά και να το δεις, “παρανοϊκό” κόσμο όπως αυτόν του Saturday Night Live και γενικά της αμερικάνικης κωμωδίας, δίπλα σε ένα εξίσου “εφηβικό” γκρουπ, όπου “κόλλησε” με τον -μάλλον πιο “περίεργο” απ’ όλους- Will Ferrell, θα ήταν ενδιαφέρουσα από μόνη της. Αλλά η ιστορία της Harper ειπωμένη μέσα από τον φακό της φιλίας της με τον σούπερ σταρ Will σε ένα road trip 17 ημερών σε μέρη περισσότερο “άγρια” παρά “εξωτικά” – παρότι η ίδια τα είχε ξαναδει σε όλη της την ζωή, αλλά ως Andrew – όπως ο αμερικάνικος Νότος, είτε μιλάμε για την Indianapolis, είτε για την Oklahoma είτε για το Texas, είναι μια ιστορία τρομακτική.
Η δύναμη της έκθεσης μιας βαθιά τραυματικής μετάβασης, οι λεπτομέρειες στα βλέμματα των παιδιών της που τρώνε σε ένα ελληνικό diner κι αποφεύγουν το τζα-τζα-τζα-τζατζίκι, ο τρόπος που βουτάει σε μια δημόσια πισίνα στην μέση του πουθενά μαζί με τον τόσο γλυκά αστείο κολλητό της, η εξιστόρηση των στιγμών που την σημάδευαν σε μια ολόκληρη κρυφή ζωή, η επίσκεψη σε μπαρ, γήπεδα, τουαλέτες, στην άκρη γκρεμών και ωκεανών, δεν είναι τίποτε άλλο από μια συνεχής υπενθύμιση, μέσω παύσεων, συμβολισμών, συναντήσεων, ακόμα και μια βόλτα πάνω σε ένα μονόκυκλο με τακούνια, πως η απελευθέρωση κι η ελευθερία δεν μπορούν να έχουν ηλικία, φύλο, ταμπέλες.
Η Harper είναι ένα πλάσμα εύθραυστο, σπασμένο, αλλά κι ένας άνθρωπος όρθιος, ελεύθερος, χαρούμενος. Είναι μια γυναίκα τυχερή στο τέλος της ημέρας, και του ταξιδιού, που κέρδισε περισσότερα απ’ όσα ονειρευόταν, που βρήκε τον δρόμο που προχωρούσε κρυφά και στα σκοτεινά, που σηκώθηκε όρθια έστω και στο τέλος, και που βρήκε τους φίλους που φοβόταν πως θα έχανε, αλλά κυρίως την δύναμη για να πραγματώσει την αλλαγή που χρειαζόταν, και να ζήσει μια ζωή όπως εκείνη ήθελε πάντα. Το γεγονός πως το έκανε και το έδειξε υπέροχα μαζί με τους υπέροχους τύπους που την περιτριγυρίζουν και ξέρουν να λένε ιστορίες περίτεχνα, είναι περισσότερο τύχη για τους υπόλοιπους, παρά για την ίδια.
