Φεστιβάλ Βενετίας βερσιόν 2024 και 81η συνολικά, τέλος. Τα βραβεία δόθηκαν, τα συμπεράσματα εξήχθησαν ή ακόμα εξάγονται, οι γνώμες διίστανται ή συμπίπτουν, όλα τα καλά που πάνε πακέτο με τέτοια κινηματογραφικά γεγονότα, είναι «εδώ», ναι και τι καλά.
Τι θα θυμάται ο ιστορικός του μέλλοντος από το φετινό Φεστιβάλ Βενετίας; Αυτό προσπαθήσαμε να συνοψίσουμε στις παρακάτω αράδες. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι φύση και θέση ο μεγάλος πρωταγωνιστής της φετινής Μπιενάλε, αλλά όχι και ο απόλυτος. Εξηγήσεις, παρακάτω. Γενικώς και ειδικώς.
Φεστιβάλ Βενετίας 2024: Τι πρέπει να κρατήσουμε
Η ετεροχρονισμένη δικαίωση του Αλμοδόβαρ
Είναι το The Room Next Door (Το Δωμάτιο της Διπλανής Πόρτας) η καλύτερη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ; Ανώτερη από το Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης, το Όλα για τη Μητέρα μου, το Μίλα της, το Volver (Γύρνα Πίσω) ή το Πόνος και Δόξα; Μάλλον όχι.
Όμως αυτή έγινε η πρώτη δική του, που βραβεύεται με το κορυφαίο δυνατό βραβείο σε κάποια από τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ εκεί έξω – μετά το Όσκαρ ξενόγλωσσης που είχε πάρει το Όλα για τη Μητέρα μου. Ο Χρυσός Λέοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι (και) μια διόρθωση μιας διαχρονικής αδικίας. Έπρεπε μάλλον να γυρίσει για πρώτη φορά φιλμ στα αγγλικά για να δικαιωθεί – αναγνωριστεί ως του έπρεπε ο 74χρονος Ισπανός σκηνοθέτης…
Όσο για την ταινία αυτή καθαυτή, οι κριτικοί στάθηκαν ιδιαίτερα στο σπάνιο μείγμα τρυφερότητας και ενσυναίσθησης που κουβαλά προσεγγίζοντας με ζηλευτή ισορροπία ένα πολύ δύσκολο θέμα (ευθανασία) και αποσπώντας φοβερές ερμηνείες από Τίλντα Σουίντον και Τζούλιαν Μουρ. Αν το ψάξεις όμως, δεν εισπράττεις ένα κλίμα «ναι, ρε φίλε», αλλά περισσότερο «ΟΚ, επειδή είναι αυτός που είναι».
Εμείς πάντως, και πάρα πολλοί ακόμη προφανώς, περιμένουμε πώς και πώς να το δούμε επί της οθόνης. Όχι επειδή πήρε τον Χρυσό Λέοντα. Αλλά επειδή είναι Αλμοδόβαρ. Κι αυτό είναι, αν το καλοσκεφτείς, το μεγαλύτερο δυνατό βραβείο. Να ακολουθείς έναν σκηνοθέτη, κερδίζει – χάνει.
Ο πιο… Χρυσός Αργυρός Λέοντας
Δεν θα ακούσεις ιδιαίτερα να το φωνάζουν, από σεβασμό στο όνομα του νικητή, αλλά πολλοί είναι αυτοί που το υποστηρίζουν. Το The Brutalist ήταν η πραγματικά καλύτερη ταινία του φετινού Φεστιβάλ Βενετίας κι αν δεν «έπρεπε» να το πάρει ο Αλμοδόβαρ, θα ήταν ο Μπρέιντι Κόρμπετ που θα φιλούσε το βραβείο του μεγάλου νικητή και όχι αυτό του Αργυρού Λέοντα.
Είναι μια δουλειά που δεν αφήνει αδιάφορο το θεατή σε κανένα της σημείο παρά τη μαραθώνια διάρκεια (κοντά στις 3,5 ώρες), Το story έχει να κάνει με έναν Ούγγρο αρχιτέκτονα (Έιντριαν Μπρόντι) που καταλήγει πρόσφυγας στις ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να ξεκινήσει μια νέα ζωή μακριά από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος με φόντο την επαγγελματική επιτυχία και καταξίωση.
Το απόλυτο κοντράστ για την Νικόλ Κίντμαν
Πώς τα φέρνει ενίοτε η ζωή, πως κοντράρουν γεγονότα και καταστάσεις. Θα έπρεπε να είναι η στιγμή της, μόνο λάμψη και χαρά. Δυστυχώς όμως, δεν περίσσεψε χώρος για τίποτα τέτοιο. Η Νικόλ Κίντμαν βυθίστηκε στο πένθος. Η μητέρα της έφυγε από τη ζωή λίγες ώρες πριν βραβευτεί για την εξαιρετική της ερμηνεία στο Babygirl, για το πώς υποδύεται μια γυναίκα που ερωτεύεται έναν πολύ νεότερό της άνδρα. Η 57χρονη ηθοποιός αναχώρησε εσπευσμένα από το Φεστιβάλ Βενετίας.
«Είμαι σοκαρισμένη και πρέπει να πάω στην οικογένειά μου. Αλλά αυτό το βραβείο είναι γι’ αυτήν. Με διαμόρφωσε, με καθοδήγησε, με δημιούργησε. Η σύγκρουση ζωής και τέχνης είναι αποκαρδιωτική. Και η καρδιά μου έχει σπάσει…», ανέφερε στην ανακοίνωσή της η Νικόλ Κίντμαν.
Καλλιτεχνικά πάντως, βρίσκεται σε εντυπωσιακό φεγγάρι. Το είδαμε πρόσφατα και στο Perfect Couple στο Netflix ή νωρίτερα, στο Expats, είναι στο πικ της ωριμότητάς της. Δεν φοβάται να δοκιμάσει πράγματα, να ξεπεράσει τα όρια της. Αν την δούμε δε, και σε horror όπως είπε πως θέλει, θα έχει κάνει ακόμα ένα καλλιτεχνικό βήμα αναζήτησης που μόνο όσοι ξεχειλίζουν από αυτοπεποίθηση, μπορούν.
Σήκω, στάσου
Θέλει κότσια να πας κόντρα στο ρεύμα, να δυσαρεστήσεις τόσο ανοιχτά και τόσο πολύ τους δικούς σου, να κάνεις στην άκρη το «εγώ» για ένα «εμείς» που θεωρητικά δεν σε αφορά άμεσα.
Όμως η Αμερικανοεβραία σκηνοθέτης Σάρα Φρίντλαντ δεν σκέφτηκε τίποτα άλλο μπρος σε αυτό που της είπε η καρδιά της πως πρέπει να κάνει, ενώ κέρδισε τριπλό βραβείο παρακαλώ (Πρωτοεμφανιζόμενης Δημιουργού, Σκηνοθεσίας και Γυναικείας Ερμηνείας) στο διαγωνιστικό τμήμα Οριζόντων για την ταινία της, Familiar Touch. Kαταγγέλλοντας δίχως περιστροφές τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα:
«Ως Εβραία Αμερικανίδα καλλιτέχνης, πρέπει να σημειώσω ότι δέχομαι αυτό το βραβείο την 336η ημέρα της γενοκτονίας που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα και του 76ου έτους κατοχής.
Πιστεύω ότι είναι ευθύνη μας, ως εργαζόμενοι στον κινηματογράφο, να χρησιμοποιούμε τις θεσμικές πλατφόρμες μέσω των οποίων εργαζόμαστε για να βρεθεί λύση στο θέμα της ατιμωρησίας του Ισραήλ στην παγκόσμια σκηνή. Είμαι αλληλέγγυα προς τον παλαιστινιακό λαό στον αγώνα του για απελευθέρωση».
Ρουφώντας κάθε δευτερόλεπτο ευτυχίας
Από τους καλύτερους Γάλλους ηθοποιούς των καιρών μας, ο Βενσάν Λιντόν βραβεύτηκε για την ερμηνεία του στο The Quiet Son (Ο Ήσυχος Γιος). Παίζει τον πατέρα ενός παιδιού που δείχνει να πέφτει στην παγίδα των νεοναζιστικών ιδεών.
Ήταν τόσο ευτυχής που δεν έλεγε να σταματήσει την ομιλία του, ξεπέρασε το χρονικό όριο που του αναλογούσε. Ας είναι. Ζούσε τη στιγμή, πώς να μην χαρείς με τη χαρά του;
Γιατί ξηγηθήκατε έτσι βρε παιδιά;
Μα πραγματικά, περισσότερο «σου καρφώνεται ως θύμηση» εμφάνιση από αυτήν του Ντάνιελ Κρεγκ στης Βενετίας τα μέρη δεν έπαιξε φέτος, με το που περπάτησε στο κόκκινο χαλί. Ο πάλαι ποτέ 007 δίδαξε τι σημαίνει «στιλ» και “cool”, υπενθυμίζοντας επίσης πως σε λίγους ανθρώπους, ο χρόνος φέρεται καλά, πολύ καλά, τους μεγαλώνει ωραία.
Αυτά είναι βέβαια εικόνα. Επί της ουσίας, έχει ακόμα πιο πολυ ζουμί. Οι κριτικοί συναγωνίστηκαν για το ποιος θα τον αποθεώσει περισσότερο για την ερμηνεία του στο Queer. Η καλύτερη της καριέρας του, συμφώνησαν όλοι. Και τότε γιατί δεν τον βραβεύσανε τον άνθρωπο ρε παιδιά; Ίσως η μεγαλύτερη αδικία στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας. Όσο καλός κι αν ήταν ο Λιντόν.
Θα φανεί (;) στο χειροκρότημα
Πόσα λεπτά χειροκροτήθηκε η μια ταινία, πόσα η άλλη. Και δώστου οι συγκρίσεις και δώστου το εφέ. Όμως, αλήθεια, έχει τόσο σημασία; ‘Η είναι κάτι που πλέον γίνεται από συνήθεια και… φασαίϊκη διάθεση; Να το Joker 2 χειροκροτήθηκε για κοντά 10 λεπτά, αλλά οι κριτικοί το έθαψαν. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι αυτός ένας ποιοτικός δείκτης μέτρησης για μια ταινία. Ή έπαψε να είναι ή ποτέ δεν ήταν, ναι για τόσο αμφιλεγόμενο πράγμα μιλάμε.
