To πιο σωστό είναι να περιμένουμε να δούμε και εμείς τα τι και πώς, ώστε να έχουμε δικαίωμα γνώμης. Σε πρώτη φάση και περιμένοντας, αυτό που θα κάνουμε είναι να μεταδώσουμε κλίμα, αντιδράσεις από αυτούς που είδαν και άρα έμαθαν για την ταινία. Τι ψάρια έπιασε η Ζόι Κράβιτς στο πολυαναμενόμενο και πολυδιαφημισμένο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, με τίτλο Blink Twice (Κώδικας Κινδύνου);
Δεν θα λέγαμε πως οι κριτικές είναι ακριβώς διθυραμβικές. Παρά το πολλά υποσχόμενο καστ (Τσάνινγκ Τέιτουμ – ο σύντροφος της Ζόε στο real life παρεμπιπτόντως, Ναόμι Άκι, Κρίστιαν Σλέιτερ, Κάιλ ΜακΛάχλαν, Χέιλι Τζόελ Όσμεντ, Τζίνα Ντέιβις), παρά το hype.
Πατριαρχία, μη συναινετικό σεξ, η σιωπηρή δικτατορία των «λεφτάδων», τα θέματα που θίγονται κατά βάση παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Το σενάριο η Ζόι Κράβιτς το είχε συλλάβει πριν καν το ξέσπασμα της εποχής του #MeToo, θεωρητικά άρα ήταν απολύτως to the point από πλευράς επικαιρότητας.
Φαίνεται όμως πως δεν λειτούργησε υπέρ της η αργοπορία. Αυτό που βγαίνει ως πόρισμα διαβάζοντας τις κριτικές για το Blink Twice είναι πως όλο αυτό «κάπου το έχω ξαναδεί». Η ιστορία χάνει σε πρωτοτυπία, δεν εκπλήσσει, δεν κουβαλάει το στοιχεία της φρεσκάδας, του αιφνιδιασμού. Επίσης η αφήγηση, λένε, πως κάνει κοιλιά, πως ο ρυθμός απουσιάζει. Ένα horror δράμα που κάπου δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε.
Τι είναι τελικά αυτό που μας λέει η ταινία της Ζόι Κράβιτς
Η βασική ιδέα της ιστορίας έχει ως εξής: Δισεκατομμυριούχος γνωρίζει όμορφη σερβιτόρα, βάζει στόχο να την κατακτήσει. Αξιοποιώντας όλη τη δύναμη (του χρήματος) του. Την καλεί στο ιδιωτικό του νησί και αρχίζει κάτι που μοιάζει με όνειρο (πάρτι δίπλα στην πισίνα, κέφι, μουσική, χορός και ποτάρες) μέχρι που παύει να είναι… όνειρο, γιατί αν ήταν όλα καλά ποιος ο λόγος όλο αυτό να γίνει ταινία, έτσι δεν είναι;
Δεν ξέρουμε αν θα άλλαζε κάτι σε περίπτωση που είχε μείνει ο αρχικός τίτλος, το πιο προβοκατόρικο Pussy Island. Η Ζόι Κράβιτς επέμενε αρχικά πως αυτό θα ήταν και τίποτε άλλο, τελικά αναγκάστηκε να κάνει πίσω – δεν μας έχει πει το γιατί, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, μπορούμε πάντως να καταλάβουμε πως θα παραήταν τολμηρό, η (αυτό)λογοκρισία μερικές φορές είναι μάλλον αναπόφευκτη.
Το κακό με την ταινία της είναι πως μάλλον άργησε να βγει. Με αποτέλεσμα να μοιάζει προβλέψιμη, να μην έχει κάτι πολύ δυνατό να πει. Μην παρεξηγηθούμε. Δεν λέμε πως δεν μιλάει για πράγματα σημαντικά. Λέμε πως δεν το κάνει πρώτη ή με διαφορετικό τρόπο. Κι αυτό είναι χάντικαπ ειδικά αν σκεφτούμε τις προσδοκίες που υπήρχαν. Μάλλον το πιο ιντριγκαδόρικο καταλήγει να είναι το cameo ελάχιστων δευτερόλεπτων που κάνει από την ταινία ο Λένι Κράβιτς. Οι μπαμπάδες πάντα γίνονται χαλί για τις κόρες τους, ακόμα και όταν αυτές μεγαλώσουν, έτσι δεν (πρέπει να) είναι;
