Δικαιούται κανείς να είναι επιφυλακτικός όταν ακούει μεγαλεπήβολους τίτλους όπως «το πιο τρομακτικό θρίλερ των τελευταίων ετών». Κάπου οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους στης υπερβολής (μας) τον καιρό. Το Longlegs ωστόσο, που μόλις προστέθηκε ως δυνατότητα στην κινηματογραφική μας λίστα για σινέ – έξοδο, είναι μια ταινία που καλύπτει πολλά από τα «τικ» των προσδοκιών που γεννούσε. Και αυτό, από μόνο του, είναι σπουδαίο πράγμα.
Η επικοινωνιακή καμπάνια που στήθηκε γύρω από την ταινία ήταν πραγματικά top level. Ένιωθες να σε διαποτίζει αυτό το συναίσθημα «δεν μπορώ να περιμένω», αυτό το «πότε βγαίνει επιτέλους». Δεν συμβαίνει συχνά. Μαεστρική δουλειά, από κάθε άποψη. Εκεί ήταν που βγήκαν και οι ταμπέλες περί «πιο τρομακτικού» και ούτω καθεξής. Η προσδοκία για ένα φιλμ που θα ανανεώσει το horror, σε μια περίοδο που το είδος δεν είναι στα καλύτερά του.
Η θέαση επιβεβαιώνει πως έχουμε να κάνουμε με κάτι αρκετά πάνω από το μέσο όρο. Ειδικά το πρώτο μισό του φιλμ, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Οζ Πέρκινς, είναι σε φοβερό επίπεδο. Ανατριχιαστικό, ο ορισμός. Χτίζει ατμόσφαιρα, σου παγώνει τη σκέψη και το κορμί – πάντα χρήσιμο σε περιόδους καύσωνα και συγνώμη γι’ αυτό το κρύο αστείο.
Ένα θρίλερ με τα όλα του, ένα θρίλερ που καιρό είχαμε να δούμε τόσο καλό
Δεν θα απογοητευτείς αν είσαι φαν των θρίλερ, κάθε άλλο. Ο Νίκολας Κέιτζ είναι ένας εξαιρετικός «κακός», σε στοιχειώνει ακόμα και όταν εμφανίζεται στην οθόνη, είναι ένα τέρας με ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Φοβερή και η ερμηνεία της Μάικα Μονρό (ως ντετέκτιβ Χάρκερ). Παλιά ψυχολογικά τραύματα μπλέκονται με serial killer στοιχεία και προκύπτει ένα πρωτότυπο, αγωνιώδες και αντισυμβατικό μείγμα. Δεν είναι πως δεν το έχεις ξαναδεί κάπως, κάπου, έτσι, αλλά όχι έτσι, ποτέ έτσι. Και αυτό, το νιώθεις, είναι φοβερά ευπρόσδεκτο για σένα, ως θεατής.
Ψάχνοντας, μαθαίνοντας πως το Longlegs είναι φόρος τιμής σε epic θρίλερ των 90s, όπως η Σιωπή των Αμνών και το Seven. Βλέποντας, αντιλαμβάνεσαι πως είναι μια ταινία που σκοπό έχει να σε αιχμαλωτίσει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, να σου κόψει την ανάσα καταπώς συνηθίζουμε να λέμε.
Ναι, το Longlegs είναι μια ταινία που μας κάνει να τρέξουμε στο σινεμά. Ήταν μεγάλο το hype και τι χαρά, άξιζε τον κόπο. Μπορεί όχι στο απόλυτο, αλλά σίγουρα σε μεγάλο βαθμό. Κι αυτό ούτε απλό ήταν ούτε δεδομένο.
