Τα καλύτερα openings scenes στην ιστορία του σινεμά τα καλύψαμε. Ομοίως τις στιγμές που η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο. Σαφώς και θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και το ένα, και το άλλο θέμα στο τρέχον «πόνημά» μας. Τουτέστιν, 10 κινηματογραφικές σκηνές που μια φορά να είδες δεν ξέχασες ποτέ.
Αλλά είπαμε να βρούμε άλλα “unforgettable”. Έχουμε άλλωστε άπειρο δείγμα να διαλέξουμε, και σε τελική ανάλυση είναι (και) θέμα γούστου. Προσπαθήσαμε να το κρατήσουμε σε ένα επίπεδο αντικειμενικότητας. Κατά το δυνατόν, βεβαίως βεβαίως. Και το λέμε εξ αρχής, αμαρτία άρα ουκ έχουμε: Έπονται spoilers.
10 σκηνές που σου καρφώνονται για πάντα στο μυαλό
Μη αναστρέψιμος
Η σκηνή του βιασμού της Άλεξ (Μόνικα Μπελούτσι) στο τούνελ, η διάρκεια της, η έντασή της, η λεπτομέρεια, η φρίκη. Η μετέπειτα εκδίκηση του συντρόφου της, Μαρκους (Βενσάν Κασέλ), με το σπάσιμο του κεφαλιού (κυριολεκτικά) με πυροσβεστήρα αυτού που (λανθασμένα) νομίζει πως είναι ο ένοχος.
Το Μη Αναστρέψιμος, όταν βγήκε, είχε προκαλέσει σάλο, συζητήσεις επί συζητήσεων. Η ωμότητα αυτών των σκηνών εξηγούν πλήρως το γιατί.
Seven
Ο ντετέκτιβ Μιλς (Μπραντ Πιτ) σε απόγνωση, ο χειρότερος από τον χειρότερο των εφιαλτών ζωντανεύει μπροστά του. «What’s in the box?» ουρλιάζει προς τον άρρωστα ατάραχο Τζον Ντο (Κέβιν Σπέισι). Μέσα στο κουτί είναι το κεφάλι της συζύγου του αστυνομικού.
Ο ντετέκτιβ Σόμερσετ (Μόργκαν Φρίμαν) με τη φρίκη ζωγραφισμένη στο βλέμμα προσπαθεί να πείσει τον συνεργάτη του να μην πάρει το νόμο στα χέρια του. Μάταια. Στο τέλος νικάει ο κακός.
American History X
Του λέει να ξαπλώσει, να ανοίξει το στόμα και να δαγκώσει το πεζοδρόμιο. Και τότε του πατάει με δύναμη το κεφάλι, σκοτώνοντάς τον.
Το τέρας του φασισμού, η αρρωστημένη δύναμη του μίσους για τον άλλον, η απάθεια – αδιαφορία για το τι μπορείς να προκαλέσεις σε έναν άνθρωπο που δεν τον θεωρείς τέτοιο επειδή απλά έχει διαφορετικό χρώμα δέρμα από το δικό σου. Και το χαμόγελο της διαστροφής όταν τον συλλαμβάνουν…
Όλα συνοψισμένα σε αυτή την κάτι παραπάνω σκληρή σκηνή που ο Έντουαρντ Νόρτον μας στοιχειώνει με την ερμηνεία του. Παρεμπιπτόντως, πότε θα μπει αυτή η ταινιάρα στα σχολεία ως το απόλυτο μάθημα (αμερικανικής) ιστορίας;
Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο
Πρακτικά δεν είναι μία σκηνή, κάθε άλλο, αλλά εννοιολογικά – αισθητικά σαν τέτοια μοιάζει. Για κοντά 30 λεπτά, στο φινάλε, σε χτυπάνε οι εικόνες με ασύγκριτη δύναμη. Η μουσική, ίσως το καλύτερο soundtrack όλων των εποχών, εκτοξεύει την ένταση και εσύ απλά κοιτάς την οθόνη, ανήμπορος να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού.
Braveheart
Ένα Freedom, δια στόματος Γουίλιαμ Γουάλας (Μελ Γκίμπσον), που αισθάνεσαι σε κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου. Είναι μια κραυγή αγωνίας που κουβαλάς για ώρες, που βρίσκει έκφραση σε οτιδήποτε μπορεί να καταπιέζει, να σκλαβώνει τον καθένα μας.
Ο Μελ Γκίμπσον, παρεμπιπτόντως, μάλλον τότε απέκτησε την τάση του για σκηνές που μένουν στη μνήμη. Και στα Πάθη του Χριστού το πήγε… no filter.
Tropic Thunder
Σε τελείως άλλο κλίμα πάμε τώρα, για μια σκηνή τόσο σουρεαλιστική που δεν πιστεύεις ότι είδες. Βασικά όλος ο ρόλος του Τομ Κρουζ σε αυτήν “WTF” ταινία είναι «κόντρα», το απόλυτο τσαλάκωμα εικόνας – που όμως, καταπώς μόνο αυτός ξέρει, το πετυχαίνει περίφημα να λειτουργήσει υπέρ του.
Ο χορός του όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους είναι τόσο έξω από τη σφαίρα των πιθανοτήτων, τόσο αγνά αστείος, που δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στον αυθορμητισμό, στη στιγμή. Ευτυχώς ο Μπεν Στίλερ έκανε πίσω, αρχικά δεν ήθελε να συμπεριληφθεί στο τελικό μοντάζ – γιατί ρε Μπεν, εδώ έχεις παίξει στο Zoolander αυτό σε τρόμαζε;
Σάμπως υστερεί η κάτωθι σκηνή; Πραγματικά ο Τομ Κρουζ έβγαλε φοβερά γούστα σε αυτήν την ταινία, του έδωσε και κατάλαβε…
Interstellar
Η συνειδητοποίηση πως το «φάντασμα» της Μερφ ήταν ο ίδιος ο πατέρας της, ο Κούπερ. Μπλεγμένος σε μια άλλη διάσταση, σε ένα παράλληλο (;) σύμπαν. Ο τρόπος που αυτό σου αποκαλύπτεται. Νιώθεις και συ πως πέφτεις σε μαύρη τρύπα. Μια από τις πολλές συγκλονιστικές σκηνές μιας συγκλονιστικής (ω συγκλονιστική) ταινία.
Δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό να βάλουμε και κάτι «Intestellar ακόμη». Δεν είναι βουνό. Είναι κύμα. Και έρχεται να σαρώσει τα πάντα. Να μάθουμε και κάτι: Κατά τη διάρκεια της σκηνής όπου οι πρωταγωνιστές εξερευνούν το θαλάσσιο πλανήτη, ακούγεται κάθε 1,25 δευτερόλεπτα ένας ήχος που μοιάζει με ρολογιού. Για κάθε τικ που ακούμε, έχει περάσει μια ολόκληρη ημέρα στον πλανήτη Γη!
Matrix
Τι να πρωτοπείς. Πέρα πως τη στιγμή που βγήκε αυτή η σκηνή δεν είχαμε δει τίποτα που έστω να μοιάζει. Ο τρόπος που αποφεύγει τις σφαίρες ο «Νίο» είναι το «σημείο μηδέν» στις μεγάλες των sci – fi στιγμών. Legendary.
Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ
Η Νο1 σε βαθμολογία ταινία του Imdb μπορεί να μην είναι όντως η καλύτερη όλων των εποχών (δεν είναι), ωστόσο σου ζεσταίνει την καρδιά με έναν τρόπο που ελάχιστα έργα το μπορούν.
Και αυτό το αίσθημα δικαίωσης όταν καταλαβαίνεις τι ήταν η αφίσα, τι έκρυβε από πίσω, είναι το απόλυτο «ναι ρε φίλε». By the way, δεν πρέπει να έχει υπάρξει χειρότερη απόδοση τίτλου στα ελληνικά όσον αφορά το spoiler του πράγματος.
Βασικό Ένστικτο
Μπορεί να έχει κανείς όποια γνώμη θέλει για το γεγονός αυτό καθαυτό, αισθητικά και πρακτικά. Και η ίδια η Σάρον Στόουν το έχει άλλωστε αποκηρύξει, λέγοντας πως δεν ήξερε πως θα φαινόταν επί της οθόνης πως δεν φορούσε εσώρουχο και ότι όλο αυτό ήταν ένα «παιχνίδι» του σκηνοθέτη Πολ Φερχόφεν.
Ουσία είναι πως δεν πρέπει να έχει υπάρξει σκηνή με περισσότερα pause στην ιστορία του σινεμά. Και γέννησε αμέτρητες παρωδίες στη συνέχεια…
