Είναι η αρχή το ήμισυ του παντός; Ή ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο; Ο (θυμόσοφος) λαός έχει φροντίσει να έχει καλυμμένα τα νώτα του για όλες τις περιπτώσεις. Εν προκειμένω πάντως είπαμε να θυμηθούμε ταινίες που από την εναρκτήρια κιόλας σκηνή έθεσαν το περίγραμμα: Ω ναι (θα) ήταν σπουδαίες…
Μπήκαν απευθείας στο ψητό, μας έκαναν με το καλημέρα ολοκληρωτικά δικούς τους. Δίχως προσαρμογή και τέτοια… περιττά. Το ‘ρίξαν, μπαμ. Και πολύ το εκτιμήσαμε. Πάμε λοιπόν. Χωρίς αλφαβητική σειρά, χωρίς ιεραρχία. Απλά, μέσα από την καρδιά.
15 θρυλικά «έμπα» σε ταινίες που άφησαν εποχή
The Dark Knight (2008)
Τίποτα παραπάνω από αυτό που βλέπεις και όμως τόσα πολλά να υποδηλώνονται. Ένας παρανοϊκός κακός που εκτελεί τέλεια ένα ιδιοφυές σχέδιο. Ποιος μπορεί να σταματήσει τον Τζόκερ;
Mad Max: Fury Road (2015)
Έτσι συστήνεσαι με ένα αριστούργημα. Με κομμένη την ανάσα, με το πόδι στο γκάζι. Είναι ένας άλλος κόσμος. Ένας τρελός κόσμος.
Matrix (1999)
Όλη η παράνοια που χαρακτηρίζει ένα από τα πλέον εμβληματικά sci-fi όλων των εποχών συνοψίζεται με το καλημέρα. Στο λέει αμέσως: Αυτό που θα δεις δεν έχει σχέση με οτιδήποτε άλλο ήξερες, φιλαράκο…
Jaws (1975)
To ότι κάποιοι τόλμησαν να συγκρίνουν το Under Paris του Netflix με τα θρυλικά «Σαγόνια του Καρχαρία» καταρρίπτεται αν τους δείξεις αυτή τη σκηνή. Αυτό είναι τρόμος, κύριες και κύριοι, ρεαλιστικός, που σε παγώνει. Αυτό είναι shark thriller. Αξεπέραστο.
Inglourious Basterds (2009)
Μια από τις καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών. Ο Κρίστοφ Βαλτς παίζει με κάθε κύτταρο του, ο τρόπος που μιλάει και κινείται δεν πρέπει να διδάσκεται καθώς είναι… αδύνατον να αντιγραφεί. Legendary.
Casino Royale (2006)
Χρειάστηκαν λιγότερο από 3 λεπτά για να πειστεί και ο μεγαλύτερος αμφισβητίας πως ο Ντάνιελ Κρεγκ ήταν ο κατάλληλος για να υποδυθεί τον Τζέιμς Μποντ. Όσο διαρκεί αυτό το intro. Έφτανε και με το παραπάνω.
Blade (1998)
Rave party. Λουτρό αίματος. Ένας κακομοίρης που δεν ξέρει πως βρέθηκε σε σύναξη βρικολάκων – προς υπεράσπισή του δεν τα φαντάζεσαι κάτι τέτοια. Και ο Blade σε ένα από τα πιο cool έμπα, ever. Γουέσλεϊ Σνάιπς, you nailed it…
Top Gun Maverick (2022)
Έχουν πέσει οι τίτλοι αρχής, έχεις φτιαχτεί με γερή τζούρα νοσταλγίας από 80s και γίνεται, άμεσα, ακόμα καλύτερο. Αυτό δεν είναι αρπαχτή, ούτε μαζευτήκαμε να θυμηθούμε τα παλιά. Αυτό είναι «σώζω το σινεμά». Ευχαριστούμε Τομ Κρουζ.
28 Weeks Later (2007)
Η (ανατριχιαστική) μουσική. Ο γνήσιος τρόμος. Ο τρόπος της κάμερας. Τα πρόσωπα, ζόμπι και ανθρώπων. Η εγκατάλειψη της οικογένειας. Το πρωτόγονο ένστικτο της επιβίωσης. Το κυνήγι. Ανάσα δεν σε αφήνει να πάρεις. Εκπληκτικό.
Up (2009)
Μια ολόκληρη ζωή, ή σχεδόν, σε 4 λεπτά. Ένα διάστημα που προλαβαίνεις ως και να τα… μπήξεις τα δάκρυα από συγκίνηση. Η Pixar θέτει τον τόνο από νωρίς για ακόμη ένα από τα θαύματα της, το ξέρει καλά το πώς.
Ιντιάνα Τζόουνς: Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού (1981)
Ένα κινηματογραφικό φαινόμενο κάνει την πλέον ενδεδειγμένη είσοδο στα πράγματα. Ο «Ίντι» έρχεται στη ζωή μας με μια σκηνή που θέτει τον τόνο, που θες να χειροκροτήσεις. Για όλα της.
Saving Private Ryan (1998)
Νεκροταφείο, τελετή μνήμης και οι… μνήμες ξετυλίγονται. Η φρίκη του πολέμου από την πρώτη στιγμή, δίχως φτιασιδώματα μήτε ηρωοποιήσεις. Ο θάνατος σου η ζωή μου. OK τεχνικά δεν είναι ακριβώς opening scene η απόβαση, αλλά τη σηκώνει μια μικρή «παρασπονδία» τέτοιο (αντι)πολεμικό έπος.
Once upon a time in the west (1968)
Σε ένα σχόλιο στο YouTube διαβάσαμε το εξής καταπληκτικό: «Όταν ακόμα και η μύγα προτάθηκε για Όσκαρ υποστηρικτικού ρόλου». Όντως. Δεν υπάρχουν διάλογοι, επί μακρόν. Αλλά υπάρχουν τα πάντα. Οι γύρω γύρω ήχοι λένε τα πάντα, το ίδιο και τα βλέμματα, τα πλάνα.
Lord of War (2005)
O μονόλογος του Νίκολας Κέιτζ, το νόημα όσων λέει, η τζούρα που κάνει από το τσιγάρο. Και μετά οι τίτλοι αρχής με το For What It´s Worth των Buffalo Springfield. Από τις ταινίες που το epic opening συγχωρεί κάποιες μουτζούρες στο σύνολο…
Trainspotting (1996)
Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Ένα από τα πλέον εμβληματικά «λογύδρια» στην ιστορία του σινεμά, σύνθημα μιας ολόκληρης γενιάς. Και με το Lust for Life του Ίγκι Ποπ ως background να κάνει ακόμα πιο τέλεια (sic) μια σκηνή που σε συμπαρασύρει σε ένα φρενήρη ρυθμό.
