Ομολογώ πως το Incendies (στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με την ονομασία «Μέσα από τις φλόγες»), δεν το ήξερα, παρόλο που συστήθηκε στους σινεφίλ το 2010. Μου το πρότειναν ως μία από τις πιο συντριπτικά ωραίες ταινίες, με ένα τέλος που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Διορθώνω: Όλη η ταινία σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Ο Denis Villeneuve, που βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του χαρίζοντας μας ένα υπέροχο Dune 2, σκηνοθέτησε ένα οικογενειακό δράμα, που δεν σου επιτρέπει να κουνήσεις βλέφαρο για 2 ώρες, όσο και διαρκεί.
Ο Καναδός σκηνοθέτης, εμπνευσμένος από το θεατρικό έργο του συγγραφέα Wajdi Mouawad (που πραγματικά αναρωτιέμαι πώς μετέφερε κάποιες σκηνές στο θεατρικό σανίδι), έδωσε στον κινηματογράφο μια υψηλού επιπέδου ταινία, που δίκαια κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ. Μπορεί να μην έλαβε το βραβείο, όμως το Incendies -τολμώ να γράψω- πως είναι από τις καλύτερες ταινίες στην μέχρι τώρα καριέρα του Villeneuve. Είναι ένα βιβλικό έπος που βυθίζεται σε ζητήματα όπως η τύφλη πίστη, το κόστος του πολέμου και την ανθρώπινη τάση για αυτοκαταστροφή.
Η υπόθεση του Incendies
Η υπόθεση του Incendies ακολουθεί τα δίδυμα αδέρφια, Simon και Jeanne, τα οποία ενημερώνονται από τη διαθήκη της μητέρας τους, Nawal Marwan, που έφυγε από τη ζωή απρόσμενα, πως πρέπει να εκπληρώσουν από μία αποστολή. Πρέπει να εντοπίσουν τον πατέρα και αδερφό τους -την ύπαρξη του οποίου αγνοούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αν φέρουν εις πέρας τις αποστολές τους, τότε θα φτάσει στα χέρια τους ένα γράμμα. Κάπως έτσι, η Jeanne ταξιδεύει προς μία χώρα στη Μέση Ανατολή, το μέρος καταγωγής της μητέρας τους.
Σύντομα καταλαβαίνει πως δεν είναι ευπρόσδεκτη από την οικογένεια της Nawal. Το γιατί, το μαθαίνουμε μέσα από flashbacks που μας ξετυλίγουν την ταραχώδη ιστορία της, η οποία ξεκινά από τη στιγμή που προσπαθεί να το σκάσει με τον παράνομο εραστή της. Αντ’αυτού, οι συγγενείς της τον σκοτώνουν μπροστά στα μάτια της, αλλά το κακό έχει ήδη γίνει. Η Nawal περιμένει το παιδί ενός πρόσφυγα, γίνοντας έτσι το μαύρο πρόβατο της βαθιάς χριστιανικής της οικογένειας.
Το παιδί γεννιέται και δίνεται σε ορφανοτροφείο, όμως η Nawal βάζει σκοπό της ζωής της να το βρει, όταν ξεσπά ο εμφύλιος ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους, το 1970. Από ‘κει και έπειτα, γινόμαστες μάρτυρες της ωμότητας του πολέμου, αλλά και της αυτοκαταστροφής της ίδιας της Nawal, η οποία έμεινε γνωστή ως «η γυναίκα που τραγουδάει», και ως εκείνη που ντρόπιασε την οικογένειά της.
Η Jeanne και ο Simon, που μεγάλωσαν στον Καναδά, διεισδύουν απότομα στον κόσμο της μητέρας τους, σε μια προσπάθεια να τον κατανοήσουν. Όταν πια αντιλαμβάνονται τα γεγονότα και την άγνοια με την οποία ζούσαν, κληρονομούν ένα μεγάλο τραύμα. Όμως αυτός είναι και ο σκοπός της Nawal, να ενώσουν τα παιδιά της το παζλ και να κλείσουν ένα κεφάλαιο που περιέχει πολύ πόνο.
Ο Villeneuve πήρε ένα θεατρικό έργο και το μετέτρεψε ουσιαστικά σε ένα σκοτεινό οδοιπορικό. Αν και οι λεπτομέρειές του Incendies είναι φανταστικές, αποδίδει εντυπωσιακά τη λιβανέζικη πολιτική και κοινωνία, στις δεκαετίες του 1970 και του ’80. Οι ηθοποιοί κάνουν εξίσου πολύ καλά τη δουλειά τους, ωστόσο την ταινιά κουβαλά στις πλάτες της υπέροχα η Lubna Azabal (Nawal).
Το Incendies είναι συγκινητικό και βίαιο, αλλά είναι μια «βαριά» ταινία. Επομένως μην την επιλέξεις για κάτι χαλαρό και για κάτι να περάσει η ώρα. Σε καμία περίπτωση. Το μόνο αρνητικό, είναι πως η ταινία δεν είναι διαθέσιμη σε κάποια streaming πλατφόρμα, οπότε θα πρέπει να κάνεις τα μαγικά σου στο υπέροχο ίντερνετ.
