5 φινάλε σειρών που μας ξενέρωσαν άσχημα και ακόμα δεν έχουμε συγχωρέσει

Το πρώτο (στάδιο) είναι να βρεις μια καλή βασική ιδέα. Το δεύτερο, να την αναπτύξεις σεναριακά, σε βάθος, με ρυθμό και αμείωτο ενδιαφέρον. Και το τρίτο, το πιο δύσκολο ενδεχομένως, να το τελειώσεις όλο αυτό σωστά, γκραν φινάλε φάση. Η τελευταία γεύση δεν είναι άλλωστε αυτή που μένει; Καλά το κατάλαβες, εδώ θα μιλήσουμε για σειρές. Που αρχίσαν ωραία και τέλειωσαν με πόνο.

Κατανοούμε πως η τηλεόραση είναι ένας τρόπον τινά ζωντανός οργανισμός και πως συχνά γι’ αλλού η ζωή ξεκίνησε και αλλού σε πάει. Ως δυναμική διαδικασία εμπεριέχει το απρόβλεπτο και την (μετ)εξέλιξη σε βάθος χρόνου. Όμως είναι τόσο κρίμα να έχεις δημιουργήσει κάτι σπουδαίο, κάτι που ομορφαίνει τη φάση τόσων ανθρώπων, έστω ως δευτερεύουσης σημασίας προϊόν, και να τα χαλάς όλα πριν το bye bye.

To λέμε εξ αρχής: Ναι και προφανώς η παρακάτω 5άδα έχει Game of Thrones. Δεν γινόταν αλλιώς, ακόμα το τραύμα το νιώθουμε νωπό κι ας πέρασε καιρός. Πάμε να δούμε και ποιες ακόμη σειρές διαλέξαμε. Σε μια υποκειμενική επιλογή με… αντικειμενικά κριτήρια. μια κοινή κραυγή: Γιατί (μας) το κάνατε αυτό ρε παιδιά; Προφανώς έπονται και spoiler, αν και προσπαθήσαμε να αποκαλύψουμε όσο το δυνατόν λιγότερα.

Τα 5 φινάλε σειρών που δεν ξεχάσαμε ποτέ για τους λάθους λόγους

Game of Thrones

Δεν (μας) φταίνε τόσο οι Μπένιοφ και Βάις – ίσως είναι και ότι με το εξόχως ενδιαφέρον 3 Body Problem μας γλύκαναν κάπως. Κι ύστερα, τόσο μπορούσαν τόσο έκαναν. Κληρονομήσαν κάτι που ήταν πέρα από τις δυνάμεις τους να διαχειριστούν, το έκαναν και λύσσα πατώντας σε χολιγουντιανά κλισέ πρότυπα – ακριβώς ό,τι δεν είχε δηλαδή η σειρά νωρίτερα.

Στην πραγματικότητα, μας φταίει αυτός ο κύριος με τα γυαλιά, τα μούσια και τις τιράντες. Μας φταις εσύ Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν. Όσο σε θαυμάζουμε για το σύμπαν που δημιούργησε η λιακάδα του καθαρού μυαλού σου, τόσο μας ξενέρωσες που κάποια στιγμή απλώς σταμάτησες να γράφεις.

Όσο υπήρχαν βιβλία να πατήσουν οι παραγωγοί, η λέξη «φαινόμενο» ήταν ως και light για να περιγράψει την εμπειρία. Το πράγμα πήγε για λίγο ακόμα με κεκτημένη ταχύτητα, επειδή η βάση παραήταν καλή για να προκύψει (αυτό)καταστροφή με τη μία.

Κι ύστερα ήρθε η τελευταία σεζόν, 8^η κατά σειρά. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά πήγε. Τόσα και τόσα σημαντικά σημεία της πλοκής είτε ξεπετάχτηκαν σε φάση να βγει η υποχρέωση (όπως το πώς ξεπαστρεύτηκε ο Night King) είτε, τα περισσότερα, δεν εξηγήθηκαν ποτέ. Γενικώς εξανεμίστηκε τελείως το πνεύμα και η βαθύτερη ουσία που έκαναν αυτή τη σειρά αντικείμενο συζήτησης σε όλο τον κόσμο.

Ήταν τόσο κακό το τελικό αποτέλεσμα ώστε «σκότωσε» και την όποια διάθεση να το δούμε ξανά κάποια στιγμή όλο μαζί από την αρχή. Δεν υπάρχει νόημα. Δεν.

Lost

Είναι η πρώτη και παντοτινή αγάπη πολλών από εμάς, με την έννοια πως μας μύησε στον τρόπο που βλέπουμε σειρές, μας έκανε να ανυπομονούμε για κάθε νέο επεισόδιο με έναν τρόπο που ως τότε δεν ξέραμε πως μπορεί να υπάρχει, λέγε με binge-watching. Συζητήσεις επί συζητήσεων, για το τι γίνεται, τι (μπορεί να) σημαίνει.

Μόνο που το πράγμα είχε τόσο θεωρία, τόσο μπέρδεμα, τόσο μυστήριο, τόσους συμβολισμούς και «μετά» προσεγγίσεις ώστε έγινε αδύνατο από ένα σημείο και έπειτα να μην προκύψουν νοηματικά κενά. Το έχουν παραδεχτεί και οι σεναριογράφοι πως σε μερικά επεισόδια ούτε οι ίδιοι ήξεραν τι ακριβώς έγραφαν.

Το φινάλε, υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν σχεδόν αδύνατον να ικανοποιήσει άπαντες. Αυτό το κατανοούμε. Όμως κάτι (πολύ) καλύτερο από αυτό το περί καθαρτηρίου μπορούσαν να το σκεφτούν.

Υπάρχουν, κι όμως, κάποιοι που θεωρούν αυτό το ending μεγαλειώδες. Είναι, λέμε εμείς, αυτοί που δεν μπορούν να δεχτούν πως κάτι που αγάπησαν τόσο, παρακολούθησαν με πάθος, τους πρόδωσε στο τέλος. Είναι ένα άλμα πίστης.

Dexter

Οι πρώτες σεζόν ήταν η μία καλύτερη από την άλλη. Ο Dexter έγινε ο serial killer της καρδιάς μας – για δες τελικά, κάτι τέτοιο ήταν εφικτό. Καταλάβαμε πόσο πληγωμένη ψυχή ήταν, νιώσαμε μια πρωτόγονη ικανοποίηση βλέποντάς τον να τιμωρεί μόνο τους κακούς – διάολε, το άξιζαν!

Μόνο που ο Ντέξτερ (μας) έπεσε σταδιακά στην παγίδα της επιτυχίας που πέφτουν πολλές σειρές. Το «τέντωσαν» οι σεναριογράφοι, οι παραγωγοί. Η απληστία δεν είναι ποτέ κάλος σύμβουλος. Τα λάθη διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο, το ενδιαφέρον άρχισε να πέφτει κατακόρυφα. Κούρασε…

Ο έλεγχος είχε χαθεί και ήρθε το τέλος, μετά από 8 σεζόν, να τα κάνει εντελώς ρόιδο. Έβγαλε από τη μηχανική υποστήριξη την αδελφή του, σκηνοθέτησε το θάνατό του, έβαλε ψεύτικο μούσι, έγινε ξυλουργός κάπου στη μέση του πουθενά – τίποτα δεν έβγαζε πραγματικά νόημα, ένα «τσάτρα πάτρα» να τελειώνουμε.

Προς τιμήν τους, οι αρμόδιοι κατάλαβαν πως έπρεπε να εξιλεωθούν. Το αυτό συνέβη μετά από μια 10ετία. Με το Dexter: New Blood. Ένα reboot που έδωσε στη σειρά το φινάλε που της άξιζε.

How I Met Your Mother

Εννιά χρόνια περιμέναμε να μάθουμε πώς ο Τεντ «γνώρισε τη μητέρα τους» και όταν τελικά και επιτέλους μάθαμε, εκνευριστήκαμε τόσο, ώστε λίγο έλειψε να παραβούμε έναν ιερό κανόνα στα μπινελίκια που ρίξαμε στους σεναριογράφους: Το «όχι μανάδες»!

Για να τα λέμε όλα, η κοιλιά στην πλοκή είχε αρχίσει να φαίνεται από την 5^η σεζόν. Τα αστεία επαναλαμβάνονταν, τα επεισόδια έμοιαζαν να διαρκούν περισσότερο – συμβαίνει όταν δεν περνάς καλά.

Οι τύποι το πήγαν στον πάτο με το φινάλε που σκαρφίστηκαν. Η μητέρα εμφανίστηκε και ήταν πραγματικά υπέροχο το πώς, τα γιατί, όμως το feel good έγινε καπνός με το πώς την πέθαναν λίγο αργότερα, πριν δούμε αμέσως μετά τον Τεντ με μια τρομπέτα (ο τρόμπας) να τρέχει να εξομολογηθεί τον έρωτά του στη Ρόμπιν, που στο μεταξύ έχει χωρίσει με τον Μπάρνεϊ.

Βασικά, να το πούμε αλλιώς. Επί μέρους αν το πάρει κανείς υπήρχαν δυνατά στοιχεία στο ending story. Συνολικά ωστόσο προέκυψε κάτι εντελώς ασύνδετο και χωρίς ρυθμό. Αυτά παθαίνεις όταν ξεχειλώνεις την αρχική ιδέα. Γι’ αυτό και η συμβουλή είναι μία, διαχρονικά: Λίγα και καλά.

Two and a Half Men

Μπορούμε να κάνουμε τη συζήτηση γύρω από τα πόσα cancel θα είχε φάει αυτή η σειρά αν παιζόταν στις μέρες μας. Πρέπει όμως επίσης να πούμε πως με τα δεδομένα της εποχής της ήταν κωμωδία υψηλού επιπέδου. Με ανίερο, βιτριολικό χιούμορ.

Μόνο που καθαρά και ξάστερα χωρίς Τσάρλι Σιν, δεν έπρεπε να υπάρξει καμία συνέχεια. Ήταν λάθος όλο αυτό που συνέβη μετά με τον Άστον Κούτσερ – πόσα να σώσει ο Άλαν κατά κόσμον Τζον Κράιερ ;

Έγινε εξοργιστικό με το φινάλε, με την αποκάλυψη πως ο Τσάρλι ήταν τελικά ζωντανός τόσο καιρό (φυλακισμένος από την Ρόουζ) και πάνω που πάει να επιστρέψει σπίτι του πέφτει ένα πιάνο στο κεφάλι του και τον σκοτώνει, αυτή τη φορά κανονικά.

Είναι που είναι άσχημο από μόνο του γίνεται ακόμα περισσότερο με το αμέσως επόμενο πλάνο, που δείχνει τον δημιουργό της σειράς, Τσακ Λόρι να κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη και γίνεται κι αυτός χαλκομανία από… πιάνο εξ ουρανού.  

Το Two and a Half Men έπαψε κάποια στιγμή να είναι σειρά, έγινε ξεκαθάρισμα λογαριασμών και έμμεσο ή άμεσο «ξεκατιάνιασμα» του Λόρι με τον Σιν. Πώς να πάει καλά όλο αυτό;

Πάντως οι δυο τους τα βρήκαν μετά από πολλά χρόνια που είπαν τα «όσα» ο ένας για τον άλλον και ξανασυνεργάστηκαν, πρόσφατα, για τo Bookie. Μακάρι να είχαν θάψει (πολύ) νωρίτερα το τσεκούρι του πολέμου…