Πλησιάζοντας στα μισά του 2024 είναι μια καλή αφορμή για να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό της κινηματογραφικής σεζόν. Μόνο που δεν ερχόμαστε… εν ειρήνη. Στις παρακάτω γραμμές παίζει κράξιμο. Για τις 5 χειρότερες ταινίες που έχουμε δει μέχρι στιγμής στο ημερολογιακό τούτο έτος.
Είτε γιατί περιμέναμε κάτι άλλο και απογοητευτήκαμε, είτε απλά επειδή ήταν «φέσια», ακολουθεί η λίστα του «γιατί το κάνατε αυτό ρε παιδιά;». Βγάζουμε φτυάρια και αρχίζει το «θάψιμο».
Η μια χειρότερη από την άλλη: Οι ταινίες του 2024 που θα θέλαμε να ξεχάσουμε
Argylle
Χαοτικό. Ή αλλιώς πώς μπορείς να διαλύσεις κάτι που έχει potential επειδή δεν έχεις ξεκάθαρο πλάνο στο μυαλό σου, επειδή κοιτάς πιο πολύ να αιφνιδιάσεις ή να εντυπωσιάσεις (τρομάρα σου), παρά την ουσία.
Το σενάριο καταντάει παρωδία, η Dua Lipa γίνεται ο πιο «απάτη» κράχτης που έχεις δει (μην πούμε παραπάνω, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάποιος να θέλει να το δει, ας μην spoilerιάσουμε), o Χένρι Κάβιλ αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται και όλο αυτό συνοψίζεται ως ένα ασύνδετο πράγμα από σκόρπιες ιδέες, ένα χάσιμο χρόνου.
Υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες από αυτήν την action comedy και αυτός είναι ο λόγος που πόνεσε περισσότερο ως εμπειρία η θέασή της. Είναι σκληρό να έχεις ψηθεί για νοστιμιές και να σου σερβίρουν τέτοιο νερόβραστο πιάτο.
Madame Web
Έχει πάρει φόρα κατηφόρα η Marvel με τις κακές ταινίες και να κάτι ακόμα στη γραμμή της παρακμής ενός πάλαι ποτέ κραταιού brand που άλλοτε έκανε ρίμα με την επιτυχία και τώρα με τα περασμένα μεγαλεία.
Η Ντακότα Τζόνσον είναι ένα λάθος του casting σε ρόλο Madame Web, αλλά δεν είναι καν το μεγαλύτερο. Το κυριότερο είναι πως το όλο πράγμα αποτυγχάνει δομικά. Ούτε δράση της προκοπής έχει, ούτε fun είναι. Δεν υπάρχει κάτι που να πήγε καλά. Τίποτα. Ούτε (για) δείγμα.
Τέσσερις σεναριογράφοι ασχολήθηκαν αλλά μάλλον ο καθένας έγραφε μόνος του σπίτι του και κάποια στιγμή έστειλαν ο καθείς το κομμάτι του στα κεντρικά για να το ενώσει κάποιος άλλος…
Rebel Moon: Part 2 The Scargiver
Από το Part 1 φάνηκε πως δεν σώζεται αυτό το project. Κάτι κακό ακόμα και να καλυτερέψει πού θα πάει; Άντε να γίνει κάπως… λιγότερο κακό. Ούτε αυτό πάντως δεν συνέβη εν προκειμένω.
Ο Ζακ Σνάιντερ είναι ένας πολωτικός σκηνοθέτης, με ορκισμένους φαν και μεγάλους πολέμιους, ακόμα ωστόσο και οι υποστηρικτές του δύσκολα βρίσκουν θα βρουν προτάξουν το οτιδήποτε θετικό από αυτή τη δουλειά του.
Το potential ήταν τεράστιο, το hype μεγάλο, αλλά το εν λόγω κινηματογραφικό στοίχημα εξελίχθηκε στον απόλυτο «κουβά». Μέτρια πλοκή, αδύναμοι χαρακτήρες, άνευρος ρυθμός και κυρίως μια αίσθηση πως όλο αυτό κάτι θέλει να πει, αλλά δεν ξέρει πώς.
Το Netflix του έδωσε πλήρη ελευθερία ποντάροντας σε ένα νέο Star Wars. Αντ’ αυτού προέκυψε ένας αχταρμάς… διαστημικών διαστάσεων. Είναι κατόρθωμα πως βγήκε κάτι τόσο βαρετό.
Unfrosted
Όσοι μεγάλωσαν στα 60s, άντε στα 70s, παίζει να το βρουν αστείο. Κι αυτό δεν είναι και πολύ σίγουρο.
Ο κατά τα άλλα χαρισματικός Τζέρι Σάινφελντ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, κάνει ένα μεγάλο λάθος: Νομίζει πως μια συρραφή αστείων, καλών ή κακών δεν έχει πραγματικά και τόσο σημασία εκεί που πήγε το πράγμα, αρκεί.
Βασικά είναι σαν να είπαν «αυτά είναι ωραίες ατάκες πρέπει να τις βάλουμε» και μετά να σκέφτηκαν την πλοκή. Δεν λειτουργεί όμως έτσι.
Το Unfrosted δεν είναι απλώς μια από τις χειρότερες ταινίες του 2024. Είναι μια από τις χειρότερες ταινίες των τελευταίων ετών. Αν δεν μας πιστεύεις, μπες στο Netflix και θα δεις. Μην πεις πάντως πως δεν σε προειδοποιήσαμε.
Imaginary (Ένας Φανταστικός Φίλος)
To πήραν χαμπάρι και οι συντελεστές πως δημιούργησαν «πατάτα» και προς το τέλος πάνε εμφανώς να το διακωμωδήσουν, με την ελπίδα πως θα το σώσουν μέσω της διεξόδου του καλτ. Ευσεβής πόθος.
Είναι ένα άθλιο θρίλερ και όποιος σκέφτηκε πως ένα λούτρινο αρκουδάκι μπορεί να λειτουργήσει ως βασική πηγή τρόμου καλά θα κάνει να αλλάξει δουλειά ή έστω να κάνει ένα break για να καθαρίσει το μυαλό του.
