Η καλή η μέρα από το πρωί φαίνεται. Και οι καλές σειρές το ίδιο. ΟΚ, δεν είναι και στανταράκι, αλλά σίγουρα «παίζει» συχνά ως συνοδευτικό. Το «έμπα» σε βάζει σε κλίμα, το «έμπα» σε «φτιάχνει». Είναι τόσο συνυφασμένο με την εν γένει εμπειρία ώστε δεν διανοείσαι να το πατήσεις το skip. Μιλάει το σύνολο, το όλον.

Κάπως νιώθεις σαν το… σκυλί του Παβλόφ. Ακούς δηλαδή τη μουσική και τινάζεσαι, από το μέγεθος της προσμονής για το επεισοδιάκι που ετοιμάζεσαι να δεις, να απολαύσεις. Ή από την (γλυκιά) ανάμνηση.

Επιλέξαμε μερικούς από τους τοπ τίτλους αρχής που έχουμε δει ποτέ. Προφανώς και ως διαδικασία είναι υποκειμενική. Όταν σε αρέσει μια σειρά πολύ, συνήθως σε αρέσουν όλα της. Αλλά ΟΚ, είναι απλώς μια σύνθεση, κάνε εσύ τη δικιά σου…

Τα best of των intro σε τηλεοπτικές σειρές

Game of Thrones

Η καλύτερη σειρά των τελευταίων πολλών ετών (με το χειρότερο φινάλε) έχει το πιο αναγνωρίσιμο ever entry. Μια μαγική ορχηστρική στιγμή που δημιούργησε ένα κομμάτι που έγινε μέρος της ποπ κουλτούρας, γνωρίζοντας μπόλικες διασκευές και τεράστια επιτυχία ξέχωρα και παράλληλα με το «κυρίως πιάτο».

Το πολύ ωραίο ως σύλληψη είναι πως τα τοπία του εικαστικού μέρους άλλαζαν ανάλογα με τα μέρη που «έπαιζε» η δράση σε κάθε επεισόδιο. Υπήρξαν και update με βάση το αν κάποια sceneries καταστράφηκαν, αντανακλώντας έτσι την εξέλιξη της ιστορίας.

Stranger Things

Αισθάνεσαι με τη μία πως έχεις γυρίσει πίσω στα 80s, νιώθεις σαν κάτι απειλητικό να σε πλησιάζει από την παράλληλη διάσταση του Upside Down.

Το εικαστικό είναι η αποθέωση της απλότητας και ταυτόχρονα της ουσίας, ακριβώς επειδή είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό της εποχής που αναφέρεται. Από εκείνες τις ευλογημένες για μας τους θεατές σειρές που όλα έχουν τη σημασία τους, μικρά και μεγάλα.

True Detective Season 1

Ναι, το μουσικό μέρος της υπόθεσης είναι αυτό που σε κερδίζει κατά βάση. Αλλά αυτά τα fade in/fade out που το συνοδεύουν το πάνε στο next level.

Σου φωνάζουν «μυστήριο» χωρίς να στο λένε, σε κάνουν να καταλάβεις πως από εδώ και πέρα δεν υπάρχει… γυρισμός. Θα κάτσεις να το δεις όλο το επεισόδιο, χωρίς break καν για τουαλέτα. Μα τι σεζόν ήταν αυτή με τον Μάθιου ΜακΜόναχι και Γούντι Χάρελσον τώρα που το θυμηθήκαμε ξανά…

Westworld

Έχει μια GOT αίσθηση, κάτι στο θυμίζει, λογικό αφού το μουσικό θέμα έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος, ο σούπερ ταλαντούχος Ραμίν Τζαγουάντι.

Από την άλλη είναι και κάτι ξεχωριστό, ιδιαίτερο. Η μίξη των αλλόκοτων εικόνων κάνει τη διαφορά και αναδεικνύει το ζητούμενο.

Dexter

Το κουνούπι που σκοτώνεται πάνω στο χέρι αφήνοντας ένα λεκέ από αίμα. Η ρουτίνα του καθημερινού ξυρίσματος, με ένα μικρό ατύχημα – ξανά αίμα. Και το πρωινό με συμβολισμό, ένα άρρητο «πίσω και σας έφαγα».

Ο πιο συμπαθής των serial killer σε ένα entry που θες να χειροκροτήσεις. Με φοβερό μουσικό θέμα, κολλητικό όσα λίγα. Τι καλά που το Netflix πρόσθεσε πρόσφατα το Dexter στη λίστα του. It’s bloody good!

Breaking Bad

Απλό, λιτό και απέριττο. Σύντομο και ΜΕΘυστικό. Τόσο όσο. Η χημεία που είχαμε με αυτήν τη σειρά δημιουργήθηκε από τη… χημεία κιόλας των τίτλων αρχής.

Το κόνσεπτ με την ένωση των χημικών συμβόλων με τις λέξεις, το λες και ιδιοφυές. Ταμάμ δηλαδή με το σενάριο της σειράς.

Vikings

Υποβλητικό, επιβλητικό, μεθυστικό. Υπό μια έννοια και πρωτόγονο. Δηλαδή μέχρι που ξεγελιέσαι πως μπορεί να ανοίξει η πόρτα και να πεταχτούν 2-3 Βίκινγκ από εκεί έξω. Είναι μάλλον αυτό το υπνωτικό που έχει η μουσική…

Arcane

Ίσως η καλύτερη (μέχρι την επόμενη) σειρά που έχουμε δει βασισμένη σε video game. Αν και το Fallout, που κυκλοφόρησε μόλις πρόσφατα, έχει σίγουρα αρκετά επιχειρήματα με το μέρος του για να διεκδικήσει την πρωτιά.

Το Arcane πάντως έχει σίγουρα ανώτερο opening. Με Imagine Dragons και με τα εξ ορισμού ατού που έχει ένα animation στην παρουσίαση, το πάει σε άλλο επίπεδο.

Only Murders in the Building

Tόσο cool που είναι αδύνατον να του αντισταθείς. Τόσο ταιριαστό με το ύφος της σειράς που προλογίζει, με το νοσταλγικό-ρομαντικό χαρακτήρα της, είναι σαν να σου κλείνει το μάτι στη γοητεία του κλασικού, στο «η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός».

Succession

Τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν λείπει. Τα πάντα είναι στην εντέλεια για μία από τις κορυφαίες σειρές όλων των εποχών. Σου μεταφέρει ξεκάθαρα πόσο διαλυμένη είναι η οικογένεια Ρόι. Νιώθεις επίσης παράλληλα εκλεπτυσμένος, ισχυρός, κλασάτος αλλά και… γυμνός – για δες, γίνεται.

Τα ονόματα των ηθοποιών «σκάνε» με αλφαβητική σειρά, κάτι που μπορεί να ερμηνευτεί και ως μέλημα των παραγωγών στο να δώσουν έμφαση στη διαδικασία της «διαδοχής».

Severance

Όταν οι τίτλοι αρχής είναι από μόνοι τους έργο τέχνης. Σε υπνωτίζει με τις σωστές δόσεις σουρεαλισμού, είναι δουλεμένο στην λεπτομέρεια της… λεπτομέρειας.

Ανατριχιαστικό όσο πρέπει και ταυτόχρονα απόλυτα ταιριαστό με αυτό που σου παρουσιάζει, με τον θεματικό άξονα δηλαδή μιας από τις πιο εγκεφαλικές και παράλληλα «άρρωστες» σειρές που έχουν βγει ποτέ. Το μουσικό θέμα με το πιάνο απογειώνει το σύνολο.

Friends

Ε, δεν γινόταν να μην το βάλουμε. Το πιο trademark intro που έχει υπάρξει για τηλεοπτική σειρά. Διαφορετικό ανά σεζόν ως επί μέρους σύνθεση εικονας, αλλά πάντα με τα 6 Φιλαράκια.

Μαζί αυτοί, μαζί τους και εμείς. I’ll be there for you…