Υπό μια έννοια πρόκειται για κάτι το ιστορικό. Η «Μαύρη Ντάλια» είναι η τελευταία ταινία που έκανε ο Μπράιαν Ντε Πάλμα με τις πλάτες του Χόλιγουντ. Κι αυτό, από μόνο του ενδεχομένως, είναι λόγος να πατήσει κανείς το κλικ στο Ertflix.
Έλεγε τότε ο Αμερικανός σκηνοθέτης, το 2006 δηλαδή που βγήκε η ταινία, πως δεν τον ενδιέφεραν πια οι κριτικές, καλές ή κακές. Πως τα χρόνια τον είχαν σκληρύνει, πως οι επιτυχίες αλλά και οι αποτυχίες του τον είχαν διαμορφώσει ως άνθρωπο και ως επαγγελματία, τόσο ώστε να έχει τη δύναμη να μπορεί να μην επηρεάζεται.
Ένας από τα 5 «παλιόπαιδα», τα ατίθασα, του αμερικανικού κινηματογράφου
Εξ αρχής άλλωστε είχε μπει σε μία λίστα εκλεκτών του σινεμά made in USA. Μαζί με τους Φράνσις Φορντ Κόπολα, Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζορτζ Λούκας και Μάρτιν Σκορσέζε.
Ίδια γενιά όλοι τους, με ταλέντο πολύ πάνω του συνηθισμένου. «Movie Brats» τους λέγανε, στις αρχές των 70s. Τα «παλιόπαιδα» τα ατίθασα της σκηνοθεσίας που ερχόντουσαν με σαρωτική φόρα να ανατρέψουν τα καθιερωμένα, να κάνουν τα πράγματα με το δικό τους τρόπο.
Ο Ντε Πάλμα πάντα συγκρινόταν, ταυτιζόταν από ορισμένους, με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ. Υπάρχουν, σαφώς, πολλά που τους ενώνουν. Μαζί όμως, και πολλά θεμελιωδώς διαφορετικά. Ο Ντε Πάλμα έχτισε την καριέρα του σε ένα συνδυασμό έντονου ερωτισμού, ισχυρού τρόμου και ωμής βίας. Ικανός για τα πιο μεθυστικά κινηματογραφικά τρικ, αλλά παραλλήλως «άνιωθος» για το πού μπαίνει το (ηθικό) όριο, πότε το παρακάνει.
Η Μαύρη Ντάλια είχε στη θεωρία όλα τα «καλά» ως ταινία
Η αλήθεια είναι πως, ό,τι κι αν έλεγε δημοσίως, το είχε μεγάλη έγνοια το πώς θα πάει η Μαύρη Ντάλια. Το πίστευε πολύ αυτό το εγχείρημα, το έβλεπε ως ευκαιρία να πάρει ξανά τα πάνω του.
Με λαμπερό καστ (Σκάρλετ Γιόχανσον, Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς, Τζος Χάρτνετ, Χίλαρι Σουάνκ) και αντλώντας πρώτη ύλη από το ομώνυμο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, νουάρ αστυνομικό βιβλίο (του Τζέιμς Έλροϊ) έμοιαζε να έχει όλα τα εφόδια στα χέρια του για να «κάνει τη δουλειά».
Η αληθινή ιστορία της δολοφονίας της «Μαύρης Ντάλια» (που μέχρι σήμερα δεν έχει διαλευκανθεί) συντάραξε και καθήλωσε τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1947 και παραμένει συγκλονιστική.
Με το story να πηγαίνει κάπως έτσι σύμφωνα με τη σύνοψη που μας δίνει το Ertflix: «Δύο αστυνομικοί, ο Λι Μπλάνσαρντ και ο Μπάκι Μπλέιχερτ, αναλαμβάνουν την έρευνα γύρω από τη δολοφονία της νεαρής ηθοποιού Ελίζαμπεθ Σορτ. Καθώς, βυθίζονται όλο και περισσότερο στο μυστήριο του αποτρόπαιου εγκλήματος, ο ένας από τους δύο μαθαίνει ότι η φίλη του μπορεί να είχε σχέσεις με το θύμα, ενώ σύντομα θα ανακαλύψουν ότι η διαφθορά βρίσκεται μέσα στις τάξεις της αστυνομίας».
Μια ταινία, κοντολογίς, για την εμμονή, τη διαφθορά, την απάτη σε διάφορες μορφές της. Όλα τους στοιχεία που ο Ντε Πάλμα κολλούσε, θεωρητικά, τέλεια ως δημιουργός. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές, ακόμα περισσότερο καθώς είχε προηγηθεί λίγα χρόνια νωρίτερα το άκρως πετυχημένο Λος Άντζελες Εμπιστευτικό (βασισμένο επίσης σε βιβλίο του Έλροϊ) και το νέο-νουάρ είχε δείξει πως έχει «ψωμάκι», πράγματα να δώσει, ως είδος.
Δες στο Ertflix τι πήγε και τι… δεν πήγε καλά
Μόνο που το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν ο θρίαμβος που ήλπιζε. Η ταινία στερούταν συνοχής, δεν είχε το εκλεπτυσμένο, το κάτι παραπάνω που θα την απογείωνε. Να έφταιγε πως ο Μπράιαν Ντε Πάλμα ανέλαβε να «τρέξει» το έργο ως δεύτερη επιλογή μετά το «άκυρο» που έριξε ο Ντέιβιντ Φίντσερ στους παραγωγούς και ενώ οι περισσότεροι ρόλοι είχαν ήδη «κλειδώσει»; Να ήταν πως αναγκάστηκε να ρίξει τη διάρκεια σε 2 ώρες ενώ ο ίδιος το είχε γυρίσει αρχικά ως 3ωρο; Και τα δύο μοιάζουν επαρκείς αιτιολογίες – όχι και δικαιολογίες.
Όμως μην είμαστε «ασέβαστοι». Ακούραστος, ξεχωριστός και επιδραστικός, με αριστουργήματα όπως τα The Untouchables (Οι Αδιάφθοροι), Carrie, Carlito’s Way (Υπόθεση Καρλίτο) και κυρίως το Scarface (Ο Σημαδεμένος), ο Μπράιαν Ντε Πάλμα έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα. Έχει κερδίσει μια θέση στη λίστα με τους μεγάλους. Ακόμα και τα πιο καλτ του, trash θα έλεγε κανείς ενδεχομένως (Fury, Dressed to Kill, Blow Out) τον έκαναν να αποκτήσει στρατιά θαυμαστών, οπαδών της δουλειάς του.
Κι αυτός είναι, σε τελική ανάλυση, ακόμα ένας λόγος να χαρίσουμε το κλικ μας στη Μαύρη Ντάλια, μπαίνοντας στην πλατφόρμα του Ertflix. Για το σινεμά, την ιστορία του. Για έναν δημιουργό που συνέτεινε τα μέγιστα στην εξέλιξη των πραγμάτων. Με τα καλά του, με τα στραβά του. Αντιμετωπίζοντας το κινηματογραφικό περιβάλλον και ως παιχνίδι, κάνοντας την τεχνική αυτοσκοπό.
Κι ας μην του αναγνωρίστηκε όσο θα έπρεπε. Κι ας πολεμήθηκε περισσότερο από τους άλλους, ακριβώς μάλλον επειδή είχε μια πιο «βρώμικη» προσέγγιση των πραγμάτων και τον γοήτευσε τόσο το περιθώριο, οι «απόκληροι» της ζωής.
Δεν σταμάτησε ποτέ να ρισκάρει, παρότι ήξερε πως δεν θα έχει καμία ασυλία. Με τη «Μαύρη Ντάλια» το τόλμησε ίσως για τελευταία φορά με απεύθυνση το ευρύ κοινό. Μπαίνουμε Ertflix συνεπώς για δούμε όχι μόνο γι’ αυτό καθαυτό το έργο, αλλά και για το σύνολο μιας πορείας.
Και βεβαίως, μην χάνουμε την ουσία, δεν είναι κάτι που θα μας «κλέψει» το χρόνο. Κάθε άλλο. Αλλά, προσοχή, μην το αργείς στιγμή, η ταινία κατεβαίνει την Κυριακή (27/4)!
*Μπες ΕΔΩ για να δεις την ταινία στο Ertflix
