Εδώ και αρκετές εβδομάδες έχει κυκλοφορήσει στο Amazon Prime, το remake του «Road House», εκείνης της cult ταινίας που μας συστήθηκε το 1989 και είχε για πρωταγωνιστή τον Patrick Swayze. Το παράδοξο με την εν λόγω ταινία είναι πως σημείωσε επιτυχία πολύ αργότερα και τελικά οι λάτρεις της δράσης και της υπερβολής -από τέτοια μπόλικη-, την αγάπησαν. Εξού και ο σκηνοθέτης Doug Liman αποφάσισε να δώσει ένα remake στον λαό, γιατί μάλλον αγνοείται η φαντασία. Τέλος πάντων, υποθέτω πως έχετε διαβάσει διάφορα σχόλια για τη νέα ταινία, και κυρίως άρθρα που κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στο σώμα του Jake Gyllenhaal, το οποίο, εντάξει, θα ήταν ψέμα να πω πως δεν τράβηξε την προσοχή μου αρκετές φορές.
Εγώ όμως που δεν διάβασα κριτικές και σχόλια και έβαλα το βράδυ της Παρασκευής να παρακολούθησω το «Road House», όχι μόνο έπεσα στην παγίδα αλλά συνειδητοποίησα πως έχασα 2 ώρες από τη ζωούλα μου. Και είχε καιρό να μου συμβεί κάτι τέτοιο. Αφήστε, δε, που στεναχωρήθηκα γιατί δηλώνω φαν του Jake Gyllenhaal.
Η υπόθεση του Roah House
To Road House ακολουθεί τον James Dalton, έναν επαγγελματία και επιτυχημένο πυγμαχό του UFC, που έχει όμως ένα σκοτεινό παρελθόν. Μια στιγμή παραφροσύνης σε αγώνα, βάζει τέλος στην καριέρα του, με αποτέλεσμα να βγάζει τα προς το ζην παλεύοντας με ερασιτέχνες σε κακόφημα στέκια. Για την ακρίβεια, βγαίνει νικητής χωρίς καν να παλέψει, αφού όλοι τον τρέμουν -έχουν τους λόγους τους, αλλά δεν θα κάνω spoil.
Η καθημερινότητά του αλλάζει όταν η Frankie, ιδιοκτήτρια του απομονωμένου μπαρ Roadhouse στη Φλόριντα, του προτείνει να γίνει μπράβος στο μαγαζί της. Εκείνος δέχεται, γιατί τι άλλο θα μπορούσε να κάνει, και σύντομα κερδίζει τον θαυμασμό της τοπικής κοινωνίας, αφού καταφέρνει να τα βάλει με τη συμμορία του Ben Brandt. Σύντομα όμως αντιλαμβάνεται πως κάποιο μυστικό κρύβεται. Κι αυτή λίγο πολύ είναι η υπόθεση.
Το πρόβλημα με το Road House στο Amazon Prime είναι πως με έκανε να περιμένω στωικά πως κάτι θα άλλαζε όσο προχωρούσε η ταινία. Ε, δεν άλλαξε. Ήταν μια βαρετή ταινία δράσης, χωρίς στην ουσία να προσφέρει κάτι. Ήταν 90% ξύλο και 10% υπόθεση. Θα μου πεις έτσι δεν ήταν και η πρώτη ταινία; Ναι, ωστόσο εδώ κάτι έλειπε. Ακόμα και στο κομμάτι της υποκριτικής, ούτε ο Jake Gyllenhaal με κέρδισε. Και η συμμετοχή του Conor McGregor, κατά τη γνώμη μου, δεν έκανε τα πράγματα καλύτερα.
Οι μοναδικές φορές που κάπως γέλασα, ήταν με τους μουσικούς που έπαιζαν στο μπαρ ενώ δίπλα τους πλακωνόντουσαν όλοι ξύλο. Κατά τ’άλλα δεν μπόρεσα να διακρίνω τους λόγους που έπρεπε να γίνει remake το Road House. Και αν κρίνω από το φινάλε της ταινίας, μάλλον μας περιμένει και δεύτερο μέρος, αν και προς το παρόν δεν έχει επιβεβαιωθεί κάτι.
Πάντως αν κάποιος που δεν συμπαθείτε σας ζητήσει να του προτείνετε μια καλή ταινία, πείτε το «Road House». Θα περάσει βασανιστικά.
