Το καλό με το Netflix είναι πως έχει πολλά. Το κακό με το Netflix είναι πως έχει… πολλά! Όχι δεν γράφουμε πιωμένοι. Είναι αυτή η ευλογία και (τρόπον τινά) κατάρα της Νο1 υπηρεσίας streaming στον κόσμο. Αυτός ο διττός, αντιφατικός, της χαρακτήρας.
Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος
Μέσα σε μια τόσο πλούσια, αλλά και άνιση, λίστα, είναι λογικό να χάνεται εκλεκτό «πράγμα». Hidden gems μάθαμε να τα αποκαλούμε. Κρυμμένα διαμάντια, δηλαδή. Και ιδού 5 από αυτά που εντοπίσαμε για σένα κόντρα στα… τερτίπια του αλγόριθμου του Netflix.
5 ταινίες που το Netflix κρύβει – κακώς
Private Life
Επώδυνα αστείο. Μπορείς να το πεις ποτέ έτσι; Μπορείς εν προκειμένω. Πολ Τζιαμάτι και Κάθριν Χαν δίνουν ερμηνευτικό ρεσιτάλ σε μια ταινία με βαρύ θέμα, αλλά δοσμένη με τέτοιο οξυδερκή και to the point τρόπο που δεν σε βαραίνει διόλου.
Η ιστορία έχει να κάνει με ένα ζευγάρι Νεοϋορκέζων στα 40+ τους με πρόβλημα υπογονιμότητας που παλεύει να κρατήσει το γάμο του ζωντανό, ενώ εξερευνά το ενδεχόμενο της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και της υιοθεσίας.
Άβολες και αμήχανες αλήθειες για τη μητρότητα σε κάπως μεγαλύτερη ηλικία, μαζί και πολλά ζητήματα ηθικής για τη «βιομηχανία της γονιμότητας».
Πανέξυπνη και συναισθηματικά ώριμη ταινία, θα σε κάνει να νιώσεις πολύ πιο γεμάτος όταν τη δεις. Και αυτό είναι πολύτιμο πράγμα.
I Lost My Body
Ένα χέρι χωρίς σώμα ψάχνει τον άλλοτε «ιδιοκτήτη» του και αυτό είναι τόσο σουρεάλ που θα μπορούσε να είναι είτε μεγαλειώδες είτε άθλιο – τόσο ακραίο.
Ευτυχώς για εμάς, κερδίζει σαρωτικά η πρώτη εκδοχή. Και βλέπουμε ένα animation που προσεγγίζει την ποίηση. Σε μαγνητίζει με έναν τρόπο που δεν φανταζόσουν, οι συμβολισμοί είναι «εκεί», πεντακάθαρα. Για την απώλεια, για το αίσθημα του ανήκειν.
Βαθιά τρυφερό, μακάβριο και μελαγχολικό, σε αιχμαλωτίζει με την πρωτοτυπία του και τη δύναμη που κουβαλά. Το σώμα έχει μνήμη…
The Fundamentals of Caring
Feelgood με έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο, με ένα μαύρο, ανίερο χιούμορ που ακουμπάει στην ουσία των πραγμάτων.
Ο έφηβος Τρέβορ (Κρεγκ Ρόμπερτς) πάσχει από μυϊκή δυστροφία και είναι καθηλωμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι. Η μητέρα του προσλαμβάνει τον Μπεν (Πολ Ραντ), έναν άνεργο συγγραφέα, για να τον περιποιείται.
Και ξεκινάει ένα road trip που σου ζεσταίνει την καρδιά, που σου υπενθυμίζει το βασικότερο όλων: Ποτέ δεν πρέπει να «ξεχνάς» να ζεις.
Θα μπορούσε να γίνει μελό, να κυνηγήσει την εύκολη συγκίνηση. Δεν το κάνει. Και γίνεται κάτι το εντελώς ξεχωριστό, μια από τις ταινίες που αναβαθμίζουν ποιοτικά τον κατάλογο του Netflix.
His House
Μεταφυσικός τρόμος; Τσεκ. Κοινωνική τρομοκρατία; Επίσης τσεκ. Και ιδού ένα ψυχολογικό, με τις σωστές δόσεις horror, θρίλερ που σε εντυπωσιάζει γιατί σε πάει σε μονοπάτια που δεν μπορείς να φανταστείς, επειδή γίνεται μια αξιομνημόνευτη και διαφορετική εμπορεία. Για όσους έχουν γερό στομάχι…
Ένα ζευγάρι από το νότιο Σουδάν φτάνει στην Αγγλία κατατρεγμένο από τον εμφύλιο στη χώρα του. Μόνο που ο εφιάλτης που ζουν κάθε άλλο παρά φεύγει μακριά. Απλώς αλλάζει μορφή…
Την περίοδο της καραντίνας το είδαν αρκετοί στο Netflix το His House, αλλά πολλοί το απέφυγαν – δεν ήθελαν κι άλλο τρόμο, κυκλοφορούσε τότε σε περίσσευμα… Αν ανήκεις σε αυτούς, τώρα είναι η ευκαιρία σου να δεις κάτι που πραγματικά ξεπερνά το μέσο όρο.
Okja
Από τις πιο γλυκά αλλόκοτες ταινίες, μια κινηματογραφική ιδιοφυής σύλληψη, τεχνικά και από πλευράς φαντασίας. Είναι το E.T. με κορεάτικο φίλτρο; Έχει σίγουρα επηρεαστεί από το έπος του Σπίλμπεργκ. Αποφεύγοντας όμως να πέσει στην παγίδα της επανάληψης. Ένα οικολογικό παραμύθι με συμβολισμούς, μηνύματα, περίσσευμα ανθρωπιάς που θα σε κάνει σίγουρα να δεις πολλά πράγματα με άλλο μάτι.
Λίγο μετά το εξαιρετικό Snowpiercer και λίγο πριν τον παγκόσμιο θρίαμβο και την Οσκαρική καταξίωση με τα Παράσιτα, ο χαρισματικός σκηνοθέτης Μπονγκ Τζουν-Χο μας είχε χαρίσει ακόμα ένα καταπληκτικό φιλμ. Κι ας μην πήρε την αναγνώριση που θα έπρεπε επειδή η κουβέντα πήγε σε άλλου είδους δρόμους.
Ο κυρίως ντόρος έγινε επειδή προβλήθηκε στις Κάννες και η φεστιβαλική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί το «Ν» του Netflix στο χώρο της – το 2017 η πλατφόρμα ήταν ακόμα του «διαβόλου» για πολλούς σινεφίλ που θεωρούσαν πως θα έφερνε τον θάνατο του κινηματογράφου.
Έπεσε γιούχα. Αλλά, ξεκαθαρίζουμε ξανά, τα «ουυυ» δεν ήταν για την ταινία αυτή καθαυτή. Πώς να αποδοκιμάσεις κάτι τόσο καλό; Μόνο αν είσαι κολλημένος. Όπως ήταν, τω καιρώ εκείνω, αρκετοί «κουλτουριάρηδες»…
