Είναι ένα, μεγάλο, ερώτημα το πού πάει η κωμωδία ως είδος. Πόσο την έχει «σκοτώσει» η πολιτική ορθότητα, η υπερανάλυση καταστάσεων και προσεγγίσεων. Είναι, επίσης, μια απορία το τι ορίζουμε ως τέτοια, για παράδειγμα το Poor Things στις Χρυσές Σφαίρες βραβεύτηκε στην κατηγορία «καλύτερη κωμωδία». Έχει τέτοια στοιχεία, δεν λέμε, αλλά είναι αυτό που έχουμε κατά νου όταν αναζητάμε το γέλιο; Τουλάχιστον αμφίβολο.
Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος
Σε κάθε περίπτωση, στο Netflix μας περιμένουν κωμωδίες που εξυπηρετούν το αρχετυπικό του θέματος: Μας κάνουν δηλαδή να γελάμε. Κάναμε μια λίστα με μερικές που αξίζουν 100% το χρόνο σου. Προσπαθήσαμε να το προσεγγίσουμε σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εύρος. Και ναι, δεν πρωτοτυπήσαμε, αλλά δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Περισσότερο να θυμηθούμε, θέλαμε. Πώς γίνεται. Ότι γίνεται (με την έννοια του εφικτού).
Μια all time classic, μια εμβληματική των 80s, μια με Σάσα Μπάρον Κοέν (γιατί ένας είναι ο Σάσα Μπάρον Κοέν) και 2 πρόσφατες, έτσι για να δούμε πού πάει το πράγμα και πώς μπορείς ακόμη να πεις πράγματα αστεία (και σημαντικά) με αποτελεσματικό τρόπο τη σήμερον ημέρα…
5 κωμωδίες του Netflix για να γελάσεις με την καρδιά σου
Life of Brian (Ένας Προφήτης μα τι Προφήτης)
Πολλοί λένε πως το «Το Αδελφάτο των Ιπποτών της Ελεεινής Τραπέζης» ήταν το καλύτερο των Μόντι Πάιθον. Εμείς είμαστε… team Brian. Τόσο απολαυστικό αστείο, τόσο ανατρεπτικό, τόσο «προχώ», όλα τα «τόσο» μαζί. Τίποτα δεν μένει όρθιο σε αυτήν την «ανίερη» ταινία.
Ένα κινηματογραφικό αξεπέραστο έπος, μια ωδή στην κωμωδία, που τίποτα δεν το μειώνει ούτε καν ο… άθλιος τίτλος που αποδόθηκε στα ελληνικά. Ένα αριστούργημα που κάθε φορά που το βλέπεις ανακαλύπτεις και νέα πράγματα, γελώντας ξανά και ξανά.
Coming to America (Ο Πρίγκιπας της Ζαμούντα)
Είναι αυτή η ταινία που όσα παιδιά μεγάλωσαν στα 90s έχουν φυλακίσει για πάντα στην καρδιά τους. Αυτή που σου ξυπνά μια γλυκιά αίσθηση σπιτικής ζεστασιάς ένα κυριακάτικο μεσημέρι.
Είναι, κυρίως, μια ταινία που δείχνει στην ολότητά του το σπάνιο κωμικό ταλέντο του Έντι Μέρφι. Το τι μπορούσε να σκαρώσει στην εποχή της ακμής του. Για τους νεότερους εκεί έξω, ένα πολύτιμο σεμινάριο για το «έτσι γίνεται».
The Dictator
Ναι, ναι, συμφωνούμε και παραδεχόμαστε πως σαν το Borat δεν είναι. Αλλά γίνεται, αλήθεια, να δημιουργήσεις ξανά ένα τέτοιο masterpiece; Ας είμαστε συνεπώς επιεικείς.
Κι άλλωστε, το κοφτερό μυαλό του Σάσα Μπάρον Κοέν μας προσφέρει ακόμα ένα μάθημα κωμωδίας μέσα από τον δικό του «Δικτάτορα». Περνώντας βαθιά πολιτικά μηνύματα με τον πιο ξεκαρδιστικό τρόπο.
Don’t Look Up
Επειδή περιγράφει ταμάμ το πνεύμα της εποχής μας. Που όλα τρέχουν τόσο γρήγορα, και όλοι ζούμε σε έναν μικρόκοσμο που μας κάνει να χάνουμε τη γενική εικόνα.
Μια σατιρική μαύρη κωμωδία παραγωγής Netflix με all star καστ (Λεονάρντιο ΝτιΚάπριο, Τζένιφερ Λόρενς, Κέιτ Μπλάνσετ, Μέριλ Στριπ, Τζόνα Χιλ, Τιμοτέ Σαλαμέ) που θα σε κάνει αρκετές φορές να γελάσεις. Βασικά για να μην σε πιάσει και απελπισία στη σκέψη πως αυτό που περιγράφει μόνο απίθανο δεν είναι τελικά και να συμβεί στην ανθρωπότητα…
Glass Onion (a Knives Out Mystery)
To πρώτο (Knives Out) ήταν πολύ καλύτερο, μια crime mystery κωμωδία που έφερε φρεσκάδα και παλμό, μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ο Ντάνιελ Κρεγκ ήταν απλά φανταστικός, τόσο έξω από αυτό που κακώς τον είχαμε κατατάξει. Ένας 007 δεν έχει όρια…
Η συνέχεια γυρίστηκε στα μέρη μας (Σπέτσες), είχε ωραίο καστ (Έντουαρντ Νόρτον πόσο μας είχες λείψει) και δεν ήταν καθόλου κακή. Υπήρξε επίσης έξυπνη, αστεία και αρκούντως διασκεδαστική ταινία. Θα τη θέλαμε λίγο πιο «ουάου» όπως την πρώτη δηλαδή, αλλά και πάλι, είμαστε «ΟΚ». Ειδικά στις μέρες μας που ψάχνουμε καλή κωμωδία με το κιάλι.
