Την τελευταία φορά που ο Paul Giamatti «συνάντησε» τον Alexander Payne έγραψαν κινηματογραφική ιστορία. Ήταν 2004 όταν κυκλοφόρησε το Sideways (Πλαγίως) που χάρισε στους δυο τους πολλές υποψηφιότητες και βραβεία. 20 χρόνια αργότερα, οι δυο τους συναντιούνται ξανά και η χημεία τους μοιάζει να μην έχει μπαγιατέψει. Το The Holdovers έχει κερδίσει κοινό και κριτικούς, εξαιτίας της ατμόσφαιρας που δημιουργούν οι δυο τους και επί της ουσίας παρασέρνουν όλο το υπόλοιπο καστ. Αν και η Da’Vine Joy Randolph δεν χρειάζεται παρακίνηση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, μάλιστα, που τα μεγαλύτερα media outlets παγκοσμίως θεωρούν τεράστια αδικία το γεγονός πως ο ελληνικής καταγωγής Alexander Payne δεν κέρδισε μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ σκηνοθεσίας.
The Holdovers, η ιστορία
Το στόρι του The Holdovers αφορά έναν απωθητικό δάσκαλο, τον Paul Hunham (Paul Giamatti), έναν μαθητής με κοφτερό μυαλό και γλώσσα, τον Angus (Dominic Sessa) και τη μαγείρισσα του σχολείου Mary (Da’Vine Joy Randolph) που πενθεί τον γιο της. Οι τρεις τους αναγκάζονται να περάσουν μαζί τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές, στο ελίτ οικοτροφείο στη Νέα Αγγλία. Υπό το συναισθηματικό βάρος των γιορτών, οι τρεις τους εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν για λίγο τη μοναχικότητά τους και να φανερώσουν τις πληγές τους. Το παρελθόν τους επιστρέφει κάθε τόσο στο παρόν, αλλά εκείνοι, αποφασίζουν έστω και παροδικά, να το αντιμετωπίσουν.
The Holdovers, όσα ξεχωρίζουν
Είναι αδικία που το The Holdovers δεν κέρδισε περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ; Κατάφωρη, θα απαντούσαμε απνευστί. Τουλάχιστον η δικαίωση έρχεται με την αναγνώριση στο ταλέντο του Giamatti και της Randolph, οι οποίοι έχουν ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία τους και υποψηφιότητα για Oscar, αντίστοιχα. Η Randolph, μάλιστα, θα πρέπει ήδη να ετοιμάζει την προθήκη στο σπίτι της για να το υποδεχθεί, ενώ το ίδιο θα έκανε και ο Giamatti αν δεν υπήρχε ο… Oppenheimer του Cylian Murphy.
Ιδιαίτερα απολαυστικό μπορείτε να βρείτε τον τρόπο που εκμεταλλεύεται ο Alexander Payne την Ελληνική του καταγωγή, καθώς ο Giamatti φτάνει να έχει ατάκες μέχρι και στα αρχαία Ελληνικά. Βοηθάει, βέβαια, και το επάγγελμά του, αφού πρόκειται για καθηγητή ιστορίας, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να «πετάξει» κάτι που έχει σχέση με αρχαίους πολιτισμούς.
Σε μια ταινία που κυριαρχεί η ζεστασιά της αύρας της αθωότητας των 70s που μαλακώνει τις αισθήσεις, είναι το χιόνι που φέρνει την εξωτερική και την εσωτερική ερημιά. Αυτή είναι η καλύτερη ταινία του Payne, καθώς καταφέρνει να ισορροπεί μαεστρικά τη γλύκα και την πίκρα, την αστεία και την κυνική πλευρά της ζωής. Η πεπατημένη δεν είναι ο δρόμος που επιλέγει, θα μπορούσε να κάνει μια κλασική χριστουγεννιάτικη αγαπησιάρικη ταινία που θα παίζει το Star μια φορά το χρόνο. Εκείνος, όμως, παίρνει έναν πιο τραχύ δρόμο… Σαν αυτόν της ζωής.
