Το απόλυτο ξενέρωμα. Που κινείται στις παρυφές της οργής και του «θα ακυρώσω τη συνδρομή ρε αλήτες» ή κάπως έτσι, το νόημα να βγαίνει και δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Το να σου κόβουν μια σειρά που αγαπάς πριν μάθεις πού ήθελαν να την πάνε οι δημιουργοί της είναι ως και ανήθικο…

ΟΚ, ο ρομαντισμός δεν συμβαδίζει με το επιχειρείν και δη σε μια βιομηχανία όπως αυτή του θεάματος, αλλά το πρόωρο και άδοξο φινάλε πολλοί το εμίσησαν. Οι παρακάτω σειρές, ειδικά αν ήσουν φαν, θα σου ανοίξουν παλιές πληγές. Θα σου ξυπνήσουν και πάλι την απορία του «What If;»…

Σειρές που άξιζαν άλλο φινάλε

Mindhunter

Επειδή είχε αρχίσει να τα «παίζει» από την κούραση. Επειδή στο μεσοδιάστημα πήρε το «ΟΚ» για να προχωρήσει στην υλοποίηση του The Killer. Επειδή στην τελική η σχέση κόστος παραγωγής-οικονομική ανταποδοτικότητα είχε αρνητικό πρόσημο.

Όλα αυτά μαζί, λίγο λίγο και τελικά πολύ, έκαναν τον Ντέιβιντ Φίντσερ να πάρει την απόφαση να μην μας δώσει ποτέ μια 3η σεζόν σε αυτήν την εκπληκτική σειρά, με πρωταγωνιστές τους πράκτορες του FBI Χόλντεν Φορντ (Τζόναθαν Γκροφ) και Μπιλ Τεντς (Χολτ ΜακΚόλανι). Του το κρατάμε ακόμα…

1899

Από τους δημιουργούς του Dark, το βαρύ χαρτί του Netflix έγινε 1 σεζόν και τέλος. Θα μείνουμε έτσι αιωνίως με τις πάμπολλες απορίες που δημιούργησε μια από τις πιο «άρρωστες» σειρές ever, με τους αλλεπάληλους γρίφους, συμβολισμούς κι αυτό το «εξωγήινο» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) φινάλε του 1ου κύκλου, που έμελλε να είναι «φινάλε», σκέτο.

Και γιατί να κοπεί κάτι τόσο δημοφιλές; Γιατί, εξήγησαν μετά από καιρό τα μεγάλα κεφάλια της πλατφόρμας, τα έβαλαν κάτω και υπολόγισαν πως δεν θα έβγαζαν ποτέ λεφτά από αυτήν την ιστορία. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.

The Outsider

Το «έργο του Στίβεν Κινγκ που μεταφέρεται στην οθόνη» είναι τόσο σύνηθες ως συνθήκη που δεν αποτελεί από μόνο του ISO ποιότητας. Όμως αυτή η σειρά, του ΗΒΟ, στάθηκε άνετα στη λεπτή γραμμή προσδοκία-αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, πιο απλά, ήταν εξαιρετική.

Ένα hit που γιγαντώθηκε στόμα με στόμα, με εξαιρετικές ερμηνείες, ατμόσφαιρα α λα True Detective, μαεστρική εξέλιξη της πλοκής, με ρυθμό, χωρίς κοιλιά.

Το φινάλε από μόνο του στέκεται, όσα είχε το βιβλίο ως πρώτη ύλη, καλύφτηκαν. Αλλά δεν μπορείς να μη νιώσεις πως υπήρχε υλικό για «κι άλλο». Το ίδιο καλό. Ειδικά καθώς το φινάλε έδινε σαφώς πάτημα για «επόμενο».

Το έψαξαν πολύ τότε το πώς θα μπορούσε να υπάρξει συνέχεια οι παραγωγοί. Αλλά δεν κατέληξαν σε κάτι που να πιστεύουν ότι θα ήταν ικανό να βαδίσει στα ποιοτικά χνάρια του αρχικού υλικού. Τίμια εξήγηση, μάλλον καλύτερα που δεν το χάλασαν με κάτι μέτριο, αλλά το ξενέρωμα, ξενέρωμα.

The Last Man on Earth

Τι ωραία κωμική, με όλη τη σημασία της λέξης, σειρά. Απ’ αυτές που, δυστυχώς, γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Γελάς συχνά, γελάς αυθόρμητα. Έχεις, επίσης, ένα μόνιμο feelgood συναίσθημα να σε ακολουθεί όσο το βλέπεις.

Δεν είναι πως κράτησε λίγο η απόλαυση. Αλλά εκεί που την αφήσαμε, στην 4η σεζόν, είχε κι άλλα πράγματα να μας πει, να μας διηγηθεί. Ένα τσούρμο νέοι χαρακτήρες έσκασαν μύτη, με αντισφυξιογόνες μάσκες και άγνωστη ιστορία.

Τελικά έπεσε cancel στη συνέχιση του story, επειδή είχε πέσει η τηλεθέαση. Κρίμα γιατί περιμέναμε πώς και πώς να δούμε τι άλλο θα σκαρφιζόταν για μας το λαμπρό κωμικό μυαλό του Γουίλ Φόρτε.

The OA

Μια σειρά που δεν ήξερες από πού θα σου έρθει. Μια σειρά που πολύ δύσκολα περιγράφεις σε κάποιον που δεν ξέρει κάτι σχετικώς – τι να πρωτοπείς; Γίνονται τόσα πολλά, τόσο ιδιαίτερα.

Μόνο που τα είδαμε για 2 σεζόν μόνο (από τις 5 του αρχικού πλάνου), μένοντας με πολλές απορίες, με πολλά άλυτα μυστήρια. Και ένα μεγάλο «γιατί».