Η «προαιώνια» συζήτηση σχετικά με το καλύτερο ηθοποιό όλων των εποχών, συνήθως μονοπωλείται από δυο ονόματα: Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο. Αλλά δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί, που λένε «γιατί όχι και Μάρλον Μπράντο»; Και επίσης αυτοί που βάζουν στην κουβέντα – και μάλιστα με πολύ δυνατά επιχειρήματα – τον Τζακ Νίκολσον. Και παρότι είναι «Ντε Νιρικός», η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να αφήσω εκτός της λίστας των κορυφαίων όλων των εποχών, όλων των ταινιών και όλων των ειδών τον Τζακ Νίκολσον.

Τζακ Νίκολσον: Ο τελευταίος των σπουδαίων

Δεν είναι μόνο τα αριστουργήματα που έχει παίξει ή οι ταινίες που έχει μετατρέψει ο ίδιος σε αριστουργήματα: αν έπαιζε κάποιος άλλος σε αρκετές από τις ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει, ίσως να κάναμε διαφορετική συζήτηση. Από πού να το πρωτοπιάσουμε; Από τη «Λάμψη»; Τη «Φωλιά του Κούκου»; Το «Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές»; Το «Chinatown»; Τον «Χόφα»; Την «Τιμή των Πρίτζι»; Ακόμα και σε ταινίες που δεν τις λες και «μνημεία κινηματογράφου», η δική του παρουσία τις έκανε κλασσικές: «Τιμή των Πρίτζι» ή «Μάγισσες του Ίστγουικ» ή «Ζήτημα Τιμής» ή η δική του εκδοχή του Τζόκερ, στο «Μπάτμαν», που ακόμα κάποιοι συγκρίνουν με την τελευταία ερμηνεία της πολλά υποσχόμενης καριέρας του Χιθ Λέτζερ στο έπος του Νόλαν.

Κυρίως, αυτό που ίσως διαφοροποιεί τον Νίκολσον από τους άλλους τιτάνες της υποκριτικής, πέρα από το μάτι του που γυάλιζε «επικίνδυνα», το σαρδόνιο χαμόγελό του και την μοναδική εκφραστικότητά του, είναι πως όσο και να ψάξεις, «μάπες» ταινίες δεν θα βρεις στο βιογραφικό του. Φυσικά δεν είναι όλες top. Φυσικά έχει παίξει σε μέτριες ταινίες, απ’ αυτές που κανένας δεν θα μνημονεύσει στον επικήδειό του. 

Αλλά κακές ταινίες, ταινίες που θα θέλαμε να ξεχάσουμε ότι έχει συμμετάσχει δεν υπάρχουν – όπως για παράδειγμα έχει κάνει και ο Ντε Νίρο και ο Πατσίνο. Ίσως διότι ο Νίκολσον, ακόμα και στις «αρπαχτές», ακόμα και στις ταινίες που μπορεί να έκανε για τα λεφτά ή διότι είχε χρόνο εκείνη την περίοδο, έβαζε πάντα όλο του το «είναι»: δεν ήταν διεκπεραιωτικός, δεν βαριόταν, δεν σου έδινε την εντύπωση ότι έκανε αγγαρεία. 

Και τελικά, μετά από τόσα χρόνια σπουδαίας καριέρας, από τότε που μας σφηνώθηκε στον εγκέφαλο στον «Ξένοιαστο Καβαλάρη» μέχρι πριν από αρκετά χρόνια που σταμάτησε να παίζει σε ταινίες, λίγες ουσιαστικά είναι οι ταινίες που περίπου έχουμε ξεχάσει ότι έπαιξε. Δυστυχώς, αν ισχύουν οι φήμες σχετικά με την κατάσταση της υγείας του, τότε μάλλον ο ίδιος δεν θυμάται και πολλά πράγματα γενικά για τις ταινίες που έχει λάβει μέρος – εμείς πάντως, θα τις θυμόμαστε για πάντα. Διότι αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνει πίσω του.

Mars Attacks – 1996

Η ταινία του Τιμ Μπάρτον, ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις: ήθελε να κάνει μια παρωδία των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, είναι βασισμένη στην ομότιτλη καλτ σειρά του 1962 και έχει σπουδαίο καστ: Τζακ Νίκολσον (σε διπλό ρόλο), Γκλεν Κλόουζ, Ανέτ Μπένινγκ, Πιρς Μπρόσναν, Ντάνι Ντε Βίτο και άλλους πολλούς. Οι προθέσεις όπως είπαμε ήταν καλές, αλλά το κόστος υπέρογκο. Και παρότι το μάρκετινγκ της ταινίας ήταν πολύ δουλεμένο και φρόντισαν να μάθουμε όλοι πως η γλώσσα των Αρειανών ήταν αντιστροφή του ήχου που κάνει η πάπια, το πράγμα δεν πήγε και πολύ καλά. Οπότε αν προσωπικά διάλεγα τη μια και μοναδική ταινία που δεν θα ήθελα να έχει παίξει ο Τζακ Νίκολσον, πιθανότατα θα ήταν αυτή.

Διαμάντια και αίμα -1996

Ποιος θυμάται ότι ο Νίκολσον έπαιξε σε αυτή την ταινία, επίσης το «αμαρτωλό» 1996, την ίδια χρονιά όπου βγήκε και το «Mars Attacks»; Φαντάζομαι λίγοι. Πρόκειται για ένα νουάρ θρίλερ, όπου εκτός του Νίκολσον παίζει ο Στίβεν Ντορφ, η Τζένιφερ Λόπεζ, η Τζούντι Ντέιβις και ο Μάικλ Κέιν. Σύμφωνα με το σενάριο, ένας έμπορος κρασιού από το Μαϊάμι, καταστρώνει ένα σχέδιο για να κλέψει ένα πολύτιμο διαμαντένιο κολιέ από το σπίτι των πελατών του, της οικογένειας Ρις, όπου εργάζεται η Κουβανή ερωμένη του Γκαμπριέλα. Στην ιστορία μπλέκεται το μυστήριο, το σασπένς, η Γκαμπριέλα (που αποδεικνύεται «μήλον της έριδος»), ένα πανάκριβο κολιέ, έρωτες και προδοσίες. Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Μπα…

Τρεις μέρες προθεσμία -1995

Τη θυμάστε αυτή τη δραματική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία Σον Πεν; Ο Φρέντι Γκέιλ, ένας πατέρας που βασανίζεται για χρόνια μετά το θάνατο της κόρης του σε αυτοκινητικό, ανακαλύπτει ότι ο άντρας που ευθύνεται για την απώλειά του βγαίνει από τη φυλακή και αποφασίζει να εκδικηθεί. Παρά την «εγγύηση Σον Πεν» και το δυνατό καστ, όπου εκτός από το Νίκολσον συναντάμε τον Ντέιβιντ Μορς, τη Ρόμπιν Ράιτ και την Αντζέλικα Χιούστον και παρά τις καλές κριτικές, η ταινία δεν έκανε καμιά φοβερή επιτυχία και δεν είναι απ’ αυτές που μνημονεύονται για την παρουσία και ερμηνεία του Νίκολσον.

Ο προστάτης -1992

Είναι μια ρομαντική μαύρη κωμωδία με τον Τζακ Νίκολσον και την Έλεν Μπάρκιν, όπου ο Νίκολσον διευθύνει μια εταιρεία με σκύλους – φύλακες. Όταν μια γνωστή τραγουδίστρια διαπιστώνει ότι κάποιος εισέβαλε στο σπίτι της και αρχίζει να λαμβάνει απειλητικά τηλεφωνήματα, μετακομίζει στο σπίτι της αδελφής της και παίρνει έναν σκύλο – φύλακα από την εταιρεία του Νίκολσον. Εκτός από την σκυλο-βοήθεια, ο Χάρι προσφέρει και τη γοητεία του. Παρόλα αυτά, η ταινία δεν γοήτευσε αρκετά κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα να μην θυμόμαστε καν την ύπαρξή της.

Ο άνθρωπος των συνόρων – 1982

Ακόμα μια μάλλον ξεχασμένη ταινία του Νίκολσον, από το 1982. Ο πράκτορας Τσάρλι Σμιθ μετακομίζει στο Ελ Πάσο μαζί με τη γυναίκα του, η οποία ονειρεύεται τη μεγάλη ζωή. Και ο Τσάρλι, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στα τεράστια έξοδα, μπαίνει όλο και πιο βαθιά σε ένα κύκλωμα που φέρνει παράνομα μετανάστες από το Μεξικό. Αλλά ο ηθικός του κώδικας «ξυπνάει» όταν η κατάσταση εκτροχιάζεται με την απαγωγή ενός μωρού, που προορίζεται για παράνομη υιοθεσία. Στην ταινία συμπρωταγωνιστούν ο Χάρβεϊ Καϊτέλ και η Βάλερι Περίν κι αν δεν σας θυμίζει και πολλά πράγματα, δεν έχει κανένα πρόβλημα το μνημονικό σας.

Πηγή: intronews.gr

*Κεντρική φωτογραφία: Getty Images